İnandığımız nağıllar Final!
Yazar: Məsudə Cabbar
 | M. Teymur hal hazırda öz ailəsi ilə birlikdə Bakıda yaşayır. Özəl bir şirkəttə işləyir lakin əlavə olaraq əngəlli insanlara, yataq xəstələrinə könüllü olaraq yardıma qaçır. Yaxın illər ərzində , gerçəkləşən bir televiziya programına qonaq oldu, və verdiyi müsahibədə bu cümlələri işlədərək onu dinləyən hər kəsə duğu dolu anlar yaşatdı : "Anamın tək oğlu idim. Ona düz səkkiz ay baxdım. Öz əllərimlə yedirdib , çimizdirdim. Körpə uşaq kimi altının bezini dəyişdim. Ömrünün 10 ilini xəstəxanaya həsr etmişdi. Və bilirdi bu cür xəstəliklər hansı mərhələlərdən keçir. Təbii ki , mən də bilirdim. Onu sonuncu dəfə xəstəxanaya apardığım vaxtlar, keçirdiyi son günlər yadımdadır. Yan otaqlardaki xəstələri görmüşdüm. Xərçəngin bir insanın son hüceyrələrini necə yediyini, qadınların , cüssəli kişilərin necə kiçilərək qəddlərinin büküldüyünü , balacalaşıb məhv olduğunu... Onu belə görmək istəmirdim , anamı o halda görmək istəmirdim. Həkimlər anam üçün artıq tək ümidin qalmadığını demişdilər, komaya düşmüşdü və artıq gözlərini aça bilməyəcəkdi. Mənə baxa bilməyəcək, zorla da olsa gülümsəməyəcək.. Ola biləcək tək şey gündən günə daha çox əriməsi və gözümün onunda kim bilir nə ağrılar çəkərək məhv olması olacaqdı.. Əlbəttə bunu qəbul etmək mənə çox ağır idi.. Amma həmin gün evə qaçdım.. ilk namazım o gün qıldım və sidq ürəklə ilk duamı etdim. Allaha yalvardım. Anamı öz yanına alması , rahata qovuşdurması üçün yenidən və yenidən yalvardım. Ta ki,günəş doğana qədər..Və cəmi 3 gün sonra anamı qollarımın arasında daşıyıb yağışdan nəmlənmiş torpağa əmanət etdim. Mənim Allahla tanışlığım belə başladı..." | |
SON
