Kirli köynəyimi yumuşdu anam

Külək bulamışdı... Nə bilsin külək?!
Mənsə hirslənmişdim anama onda,
Anam ağlamışdı... Nə bilsin külək?!
Bir gün savaşmışdım qonşu uşaqla,
Üstəlik anasın söymüşdüm onun,
Oysa hikkəsindən bir yekə torba
Yarpağ tıxamışdı buxarımıza.
Peçimiz yanmadı fevral gecəsi
Mən dedim “küləyin işidi yəqin”
Anam da inandı... Nə bilsin anam
”Yiyəsi ölsün bu küləyin” – dedi.
O vaxtdan yiyəsiz qalıb küləklər,
Bu yetim küləklər nə bilsin axı...
Sən üşüməyəli ikinci qışdı,
Ay allah kəs görüm bu nə yağışdı?!
Yığışdım özümə, elə yığışdım.
Para buğdasına söykənib yatan
Qarışqa misali elə yorğunam...
Soruşma neçənci qərib soyuğun,
Neçənci dostumun uzaqlığıyam.
Həminki qayğıdı bu tifil qayğı
Kipriyimə qədər yorğunam anam...
Bir pişiyim də yox qucağlayası,
Qucağım sinəmdə bayquş yuvası,
Barı dost da ölmür yas saxlayasan,
Hamı salamatdı, hamı yaxşıdı...
Di gəl darvazanı külək açırmı
Bu “darıxmaq” ki var, itin balası!..
Hər gün qapımıza gəlib ulayır.
Yox əşi, nə külək... nə bilsin külək?.