Mənə öLüm deyirLər..

O qədər çox yarım qalmış hekayələr var ki, ümid saçırmış kimi görünən gözlərdə, o qədər çox qatarlar.Qatarlar və vidalar...

Sanki həyatın özünə mexsus bir dili var və sən sadəcə sona yaxınlaşdığında, ölüm tərcümə etməyə başlayır...

Artıq çox da hiss etmirəm bəzi insanların yanlarından keçəndə vicdan qoxusunu... !

Həyatım boyu insanları diqqətle izlədim ve 2 hissəye böldüm...
Bəziləri yaşamağı xəyal etdikləri deyil, yaşadıqları həyata layiqdilər...

Mənə ölüm deyirlər..Uşaqlıq şəkilləriylə biləkləri kəsilmiş, xəyalları dırnaqlarının dibinə yığılmış..və cisminin sol xəritəsi əksik..

Həyatında özünündə bir şeyi həqiqətən istədiyini hiss etmək ve daha heç vaxt bunun təkrarlanmayacağını anlamaq, həyatının qalan hissəsində içində hiss etdiyin əksikliyi sorğulamamağına səbeb olur...

Ümidlərim, uşaq kimi Tanrının əllərindən tutaraq sonuncu oyununu oynamağa gedir...

Mənə ölüm deyirlər...
Uşaqlıq şəkilləriylə biləkləri kəsilmiş, xəyalları dırnaqlarının dibinə yığılmış...
və cisminin sol xəritəsi əksik ...

Gülümseyirdim çünki ən vacib bir şeyin fərqinə varmışdım, Doğurdan yaralarımız heç kəsin vecine deyil, gizletmek axmaqlıqdır...

Ya çox xoşbext idi ya da çox kederli, bunu anlamaq, ordakı axmaqların, güzyüye baxarken, güzgünün içindemi ?

Yoxsa çölündemi yaşadıqlarını anlamayacaqları qeder çetin idi...