˙·٠•●๑Alhamdulillah๑●•٠·˙

"Allah ürəyində nə arzun varsa versin"- deməzlər;
-Könül bu, xeyri, şəri bilməz...
`Xeyirlisi nədirsə onu versin.` Amin.

Şübhəsiz ki, sənin Rəbbin onların arasında Öz hökmünü verəcəkdir. O, Qüdrətlidir, Biləndir!
ən-Nəml
"Qarışqalar" surəsi - 78

“Müstәdrәkül-vәsаil”, c. 19, sәh. 183.

Allahın Peyğəmbəri(s): «Camaatı incitmə! Çünki (başqalarını) incitməmək sənin özün üçün verdiyin sədəqədir.» (Biharul-Ənvar, c.75, səh.54, hədis 19)

İmam Hüseyn (ə) Peyğəmbər (s.a.a.s) üçün o qədər əziz idi ki, Həzrət Fatimənin (s.ə) evinin yanından keçəndə Hüseynin ağlamaq səsini eşidərkən daxil olub
buyurardı:
Qızım, qoyma Hüseyn ağlasın. Axı mən onun ağlamağına dözə bilmirəm .!

Yaşamın tek bir açar cümlesi var;
Qul inşaAllah deyer, Yaradan inşa eder

"Ürək, nə gözəl şeydir.... Sevər, sevilər... Üzər, kədərlənər.... !
Amma yenə də dərindən "ALLAH" dəyincə özünə gələr....!

İmam Baqir (ə) buyurmuşdur: "Allahdan uzaq düşməkdən qəmli bir ayrılıq yoxdur, belə isə həmişə qəlbinizi Allahı yad etməklə məşğul edin."

İmam Səccad (ə) buyurur: "Camaat elm oxumağın faydalarını bilsəydilər, qanları axıdılmaqla, dəryalara baş vurmaqla olsaydı da belə, yenə təhsil ardınca gedərdilər."

Kədərlənmə! Egər kasıbsansa, xatırla ki, başqaları illər boyu borclar içində yaşayır.
Kədərlənmə! Egər maşının yoxdursa, başqaları şikəst və çolaq yaşayır.
Kədərlənmə! Egər övladını itirmisənsə, başqası bütün ailəsini bir qəzada itirmişdir.
Kədərlənmə! Xəstələnmisənsə, başqası on illərdir yataqdan tərpənə bilmir.
Kədərlənmə! Çünki heç nəyə geri qaytara bilməyəcəksən. Mürəkkəb qurumuş və kitablar bağlanmışdır!
Kədərlənmə! Sənin duan var, Allaha açdığın əllərin və eşidilən müraciətin var!
Kədərlənmə! Yer üzündə olan hər şeyi Allah sənin üçün yaratmışdır.
Kədərlənmə! Sən ki, yerdə gəzir, təmiz hava udur və saf sudan hələ də içə bilirsən.
Kədərlənmə! Bu, yalnız düşmənini sevindirər
Xütbəmə bir ayə ilə son verirəm: “Ruhdan düşməyin və qəmgin olmayın. Halbuki, əgər möminsinizsə, siz (Allah yanında inanmayanlardan) çox yüksəkdə durursunuz!” (Ali-İmran, 139)