Şairlərimizdən sevgini ən gözəl təsvir edən 8 şeir
Şairlər adətən bizim ən dərdli günlərimizin yaxın dostları olur. Hiss etdiklərimizi öz qələmləriylə ən gözəl formada təsvir edir, bəzən sanki bizi tanıyırmış kimi hiss etdirirlər. Xüsusilə də sevgi şeirləriylə onlar bizim ən gözəl və çətin günlərimizin dostudurlar. Gəlin şairlərimizdən sevgini ən gözəl təsvir edən 8 şeir ilə tanış olaq.
Ramiz Rövşən- “Yavaş-yavaş sevdim səni”
| Yavaş-yavaş sevdim səni, Hər gün bir az da sevdim. Ən çox bu qış sevdim səni, Qarda, ayazda sevdim. Gör bir nə tez isinişdik Havalar soyuyanda. Adamlar qalın geyinib, Ağaclar soyunanda. Qar altından baş qaldıran Çiçək tək sevdim səni. İstisinə qızındığım Ocaq tək sevdim səni. Hələ bu cür sevməmişdim Ömrüm boyu heç kimi. Səni sevdim qar üstündə Yem axtaran quş kimi. Qorxa-qorxa bu sübh çağı Nə baxırsan göye sən? Deyirsən ki, günəş çıxıb, Qar əriyir deyəsən… |  |
Vaqif Səmədoğlu “Eşidirsənmi?”
| Eşidirsənmi? Amma necə eşidəsən… İki il, yeddi ayın ayrılığıyla tutulub qulaqlarımız, Bir yandan da bu yağış… Bu yağışda canavarlar da adam olub yorğan-döşəyə girmək istəyirlər. Görürsənmi? Amma necə görəsən… Qurtarmayıb hələ də aramızdan keçən qatarın vaqonları. Bir yandan da bu yağış… Bu yağışda qorxudan səs-səsə verib bar-bar bağırır Qobustan qayalarının öküzləri də! Eşidirsənmi? amma necə eşidəsən… İki il, yeddi ayın ayrılığıyla tutulub qulaqlarımız bir yandan da bu yağış. |  |
Əli Kərim – “İki sevgi”
| Gözəl qız, sən saf susan, İki qəlb arzususan. Mən səni sevirəm Susuzluğun od vurub köz kimi yandırdığı dodaq su sevən kimi. O isə səni sevir, rahatca bardaş qurub, Kabab üstdən sərin su pis olmaz – deyən kimi Gözəl qız, sən işıqsan, yurduma yaraşıqsan. Mənsə səni sevirəm iynənin ucu boyda İşığa həsrət qalan göz işıq sevən kimi… O isə səni sevir; Bir şən mağarda, toyda, İşıqlardan yaranmış yaraşıq sevən kimi. Danış, ucalsın səsin, Qısılmasın nəfəsin. Mən ki səni sevirəm Bakıdan, Daşkəsəndən Gələn bir səda kimi, səs kimi, qüdrət kimi O isə səni sevir, Gizli deyil ki səndən, Bir otaq küncündəki qəmli sükunət kimi. Bu mən, bu o, bu da sən, De görək nə deyirsən! Amma yaxşı fikir ver bu iki məhəbbətə. Daha heç nə demirəm Nöqtə, nöqtə və nöqtə. |  |
Bəxtiyar Vahabzadə – “Yaman darıxmısam”
| Yaman darıxmısam səninçün, yaman! Mən əsir düşmüşəm öz istəyimə. Nifrəti gizlətmək asandan asan Sevgini gizlətmək mahalmış, demə! Haraylar yüksəlir könüldən yenə, Bu necə haraydı, bu necə haydı? Öhdəmdən gələrdim… Gözüm üzünə Qulağım səsinə darıxmasaydı… Yaman darıxmışam…Bu nədir yenə Ağlım sağa baxır,ürəyim sola. Ürəyim dönübdür göy göyərçinə Qonub sən gedəli sən gələn yola. Yaman darıxmışam… Hər axşamçağı Arzumu günəşin telinə sardım. Mənimlə olsaydı, mən darıxmağı Zamana ən uzun ölçü sanardım… Yuxuma gəlmişdin…Qısıldıq küncə Danışdıq… Yel əsdi…Dağıldı dərd-qəm. Kölgəyə dönmüşdüm,səni görüncə Sənin işığında yox oldu kölgəm… |  |
Vaqif Səmədoğlu “Bir gün səslənəcək bu telefon…”
| Bir gün səslənəcək bu telefon və ölüm qədər yaxın doğma bir səs eşidəcəm… Ömrün səslərində bir boşluq səslənəcək və mənə gərəksiz olacaq yer üzünün bütün özgə səsləri. Və o an Nə sayrışan ulduzların xışıltısı, nə uşaq qəhqəhəsinin parıltısı daha lazım olmayacaq mənə. Ölüm qədər yaxın doğma bir səs eşidəcəm… |  |
Ramiz Rövşən “Ayrılıq”
| Yenə bu şəhərdə üz-üzə gəldik, Neyləyək, ayrıca şəhərimiz yox. Bəlkə də, biz xoşbəxt ola bilərdik, Bəlkə də, xoşbəxtik, xəbərimiz yox. Aradan nə qədər il keçib görən, – Tanıya bilmədim, məni bağışla. Mən elə bilirdim, sənsiz ölərəm, Mən sənsiz ölmədim, məni bağışla! “Ölmədim” deyirəm, nə bilim axı, – Bəlkə də, mən sənsiz ölmüşəm elə, Qəbirsiz-kəfənsiz ölmüşəm elə. Bəlkə də, biz onda ayrılmasaydıq, Nə mən indikiydim, nə sən indiki, – Ayrıldıq, şeytanı güldürdük onda; Bu ilin,bu ayın, bu günündəki, Elə bu küçənin bu tinindəki məni də, səni də öldürdük onda. …Sağımız-solumuz adamla dolu, Qol-qola kişilər, qadınlar keçir. Özündən xəbərsiz ömründə min yol Özünü öldürən adamlar keçir. Keçir öz qanına qatan adamlar, Bir də ki, qan hanı? Qan axı yoxdu. Hamı günahkardı dünyada, amma Dünyada heç kəsin günahı yoxdu. Bizsiz yazılmışdı bu tale, bu baxt, Sapanddan atılan bir cüt daşıq biz. Bəlkə bu dünyada on-on beş il yox, Min il bundan qabaq ayrılmışıq biz. Halal yolumuzu dəyişib, nəsə Çaşmışıq, bir özgə yoldan getmişik. Bəlkə min il qabaq səhv düşüb nəsə, Minillik bir səhvə qurban getmişik. Dəyişib yerini bəlkə qış-bahar, Qarışıb dünyanın şəhəri, kəndi. Bəlkə öz bətnində ögey analar Ögey balaları gəzdirir indi. Ömrüm başdan-başa yalandı bəlkə, Taleyim başqaymış doğrudan elə. O yoldan ötən qız anamdı bəlkə, Bəlkə də, oğlumdu bu oğlan elə. Bu yalan ömrümdə görən sən nəsən? Bəlkə heç sevgilim deyilsən mənim. Anamsan,bacımsan,nənəmsən, nəsən?!.. Bircə Allah bilir, nəyimsən mənim. Bizi kim addadar bu ayrılıqdan, Çatmaz dadımıza nə yol, nə körpü. Ölüsən, dirisən, hər nəsən,dayan! Dayan, heç olmasa əlindən öpüm… Deyirsən: “Ölüyəm, ölünü öpmə…” Əlimin içində soyuyur əlin. Deyirsən: “Sən allah, əlimi öpmə, əlimdən, deyəsən, qan iyi gəlir…” |  |
Məmməd Araz “Ayrılıq görüşü”
| Bu da bir minnətdir, – Görüş minnəti. Yoruldun, yeridik ikicə addım. On ildə bilmədik yol-yoxuş nədi, Bir gündə on ilin yoxuşu çatdı. Deyək keçməmişik bu yolu, neynək; Bir an da gərəkdir xəstə adama. Qəfləti üz-üzə gəlmişik deyək, Deməyək qəfləti ayrıldıq amma. Belə ikilikdə onsuz da təkik, Ürəklər baş-başa deyilsə əgər. Geri dön, Qəlbini gətir görüşə. Belə nifrətə də nifrət deməzlər. Bu gün dodaqların qaçsa da, gülmür: Dönüb gülüşünü gətir görüşə. Dilindən söz yağmır, Sual tökülmür; Qayıt, ötən günü gətir görüşə. Qayıt, insafını gətir görüşə, Yol üstdə bir tənha ağac san məni. Barı inandır ki, təəssüf ilə Kəsib, uçuruma atırsan məni. Söz sözdə bişməsə, söz sözdən acı… Məhəbbət büdrədi – Göz qapalıdır. Küsün var açıq de, ərkin var açıq, Yalan dil yarası, Dil qabarıdır. Zaman nərələri, Qıyları udur, Hər həşir-harayı eşitməz zaman. Məni inandır ki, məhəbbət budur – Səadət başlanır bu ayrılıqdan… |  |
Nüsrət Kəsəmənli “İkimizin Yerinə”
| Bu sevgidən sən qorxursan eybi yox, Mən sevərəm ikimizin yerinə. Bu eşq üçün bir gün dara çəksələr, Mən gedərəm ikimizin yerinə. Min əzabdır sənsiz keçən hər günüm, Unutmuşam yaxşı, yaman fərqini. Bu sevginin dağ əridən dərdini, Mən çəkərəm ikimizin yerinə. Gül deyirəm, gül qəlbinə dəyirəm, Mən sənin üçün tanrı yazan şeirəm, Dodaqların inciməsin deyirəm,- Mən ölərəm ikimizin yerinə… Taleyimdə son açılan gülümsən, Süzüb qara gözlərini gülümsə, Bu sevginin sonu əğər ölümsə Mən ölərəm ikimizin yerinə… |  |
