Mən ölüm ağrısı çəkdim, Ölüm!

Gecələrə izah etdim mən içimdəki səni
Onlar ağladılar mənimlə birlikdə
Kimsə anlamadı ya da anlamaq istəmədi
Layiq olmadım mən yaşatdıqlarını
Amma üsyan edə bilməm qədərimə
Olması gərəkmiş oldu
Zaman zaman üşüyürəm yaz gecələrində
İçim üşüyür…
İçimdəki sönən yanğın partlamağa hazır bir vulkan kimi
Sənə olan sevgimsə lava kimi isti idi
Yaşanılanlar da bir o qədər ölüm qışqırığı qədər acı
Mən eşq ağrısı çəkmədim yanılırsınız
Mən ölüm ağrısı çəkdim , ÖLÜM
İçimdə öldürdüm səni , ürəyimə basdırdım
Zaman zaman gözyaşlarımla məzarını suladım
Dualar oxudum sənə
Ölənlə ölünmez ey sevgilim
Mən ölmədim amma yalnız görünüşcə
Sevmirəm səni əhəmiyyətsiz hesab edirəm
Bunun adı nə bilmirəm amma hər an ağılımdasan
Bir qışqırıq misalı idi sənə olan eşqim ;
Ani , ürküdücü və bir o qədər də gerçək
Heç gözləmədiyim anda girdin ürəyimə
Qış günəşi kimi
Səndən sonra kimsəni sevə bilmədim
Kimsə sənin kimi baxmır , kimsə sənin kimi gülmürdü çünki.
Kimsəyə özümü verə bilmədim
Bəlkə də hər kəsi səninlə müqayisə etdim
Heç kim sən deyil sevdiyim
Heç kim mənə sənin qədər xoşbəxtlik verə bilməz
Və heç kim mənə bu qədər çəktirməz
yaratdığın əsər burada
Eşqimizdən qalan iz ,
Sənə heç uğramadı amma mənim həyatımı məhv etdi
Mən eşq ağrısı çəkmədim yanılırsınız
Mən ölüm ağrısı çəkdim , ÖLÜM
Özünlə qürur duymalısan
Kimsə səni mənim kimi özündən çox sevə bilməz
Ayrı olan yolları birləşdirməyə qalxdıq səhv etdik
Yalnız mən acı çəkdim bu yolda
Mən eşq ağrısı çəkmədim yanılırsınız
Mən ölüm ağrısı çəkdim , ÖLÜM...