Susqun (Bölüm 2)

16 Mayıs 2015
2 394
0
Susqun (Bölüm 2)
Susqun (Bölüm 2)


Susqun (Bölüm 2)İndi 6 ay sonra o oğlan gülümsəyərək Bənövşəyə baxırdı...yenə... Bilmirdi buna sevinsin, ya əsəbləşsin. Tək bildiyi 6 ay boyunca hər gün o Böyük çinarın yanından keçərkən ümidlə ona gülümsəyərək baxan oğlanı görmək istədiyi idi. Donub qalmışdı nə edəcəyini bilmədən, lakin uzun müddət oğlana baxdığını anlayıb utancdan qızardı. Başını aşağı salıb
sakitcə yoluna dəvam etdi. Asta-asta addımlarkən, səbəbini bilməsə də, oğlanın onu dayandırmasını arzulayırdı. Öz-özünə: "ALLAHım onu birdə görə biləcəm? Nolar dayandırsın, ya da yox heç nə deməsin. Of! Nə olub mənə belə?"-deyə pıçıldarkən arxadan gələn səsdən donub qaldı...
...arxadan gələn səsdən donub qaldı. Kimsə 5-6 addım arxasında dayanıb gülürdü. Bənövşə bu gülüşü tanıyıb əsəbiliklə geriyə çevrildikdə, gözlədiyi kimi həmin oğlanın ona baxıb güldüyünü gördü. Qəzəblə nəsə demək istəsədə özünü saxlayıb, başını aşağı saldı. Qarşısındaki oğlan Bənövşənin esebleşdiyini anlamış kimi susdu. Bir addım ona yaxınlaşıb dedi:
-Öz-özünə nə danışırsan balaca?
Bənövşə oğlanın onun dediklərinin hamısını eşitdiyini düşünüb qızardı. Bir anlıq nə deyəcəyini bilmədi...


Murad qarşısındaki qızın qızardığını görüb gülümsədi. "Eh balaca, utananda daha gəşəng olursan. Kim olduğunu bilsəm bircə, bir ömür mənim olacaqsan"-deyə düşünüb, soruşdu:
-Adın nədi balaca?
Qız başını qaldırıb qəzəblə ona baxaraq:
-Mən balaca deyiləm! Adımdan sənə nə?-deyib geriyə çevrilib, az qala qaçaraq getdi.
Murad bir anlıq donub qaldı. Sonra özünə gəlib iti addımlarla qızın arxasıyca getdi. Amma o qız çoxdan ağacların arasında itmişdi. Durmadan ora-bura qaçıb qızı tapmağa çalışırdı, sonunda yorulub
...arxadan gələn səsdən donub qaldı. Kimsə 5-6 addım arxasında dayanıb gülürdü. Bənövşə bu gülüşü tanıyıb əsəbiliklə geriyə çevrildikdə, gözlədiyi kimi həmin oğlanın ona baxıb güldüyünü gördü. Qəzəblə nəsə demək istəsədə özünü saxlayıb, başını aşağı saldı. Qarşısındaki oğlan Bənövşənin esebleşdiyini anlamış kimi susdu. Bir addım ona yaxınlaşıb dedi:
-Öz-özünə nə danışırsan balaca?
Bənövşə oğlanın onun dediklərinin hamısını eşitdiyini düşünüb qızardı. Bir anlıq nə deyəcəyini bilmədi...

Murad qarşısındaki qızın qızardığını görüb gülümsədi. "Eh balaca, utananda daha gəşəng olursan. Kim olduğunu bilsəm bircə, bir ömür mənim olacaqsan"-deyə düşünüb, soruşdu:
-Adın nədi balaca?
Qız başını qaldırıb qəzəblə ona baxaraq:
-Mən balaca deyiləm! Adımdan sənə nə?-deyib geriyə çevrilib, az qala qaçaraq getdi.
Murad bir anlıq donub qaldı. Sonra özünə gəlib iti addımlarla qızın arxasıyca getdi. Amma o qız çoxdan ağacların arasında itmişdi. Durmadan ora-bura qaçıb qızı tapmağa çalışırdı, sonunda yorulub
təngnəfəs halda bir ağaca söykəndi. Özüdə hiss etmədən gülümsəyib pıçıldadı:
-Eybi yox balaca...balacam. Tapacam səni mütləq...


Bənövşə ondan qaçdıqdan sonra, bir bağın çəpərinin arxasında gizləndi. Bayaqdan oğlanın ora-bura qaçıb onu axtarmasını için-için gülərək seyr edirdi. Sonunda onun yorulub ağaca söykəndiyini görüb, astaca ayağa qalxıb bağ arası çığırla məktəbə tərəf getdi. Üzündə səbəbini bilmədiyi bir təbəssüm vardı...
Məktəbdə axrıncı dərs idi. Bənövşə həmişəki yerində-sonuncu partada oturub müəllimənin dediklərinə qulaq asmağa çalışırdı. Amma nə qədər diqqətini toplamağa çalışsada, o oğlan ağlından çıxmırdı. Fikrini dağıtmaq üçün yanındaki pəncərədən çölə baxmağa başlayanda, gördüyü mənzərədən təəccübləndi. Üzünü tez çevirib öz-özünə pıçıldadı:
-Yox... Bu ola bilməz.
Əmin olmaq üçün birdə baxdı, bu "o" idi. Məktəbin həyətində qoca Zahid müəllimlə söhbət edirdi. "ALLAHım birdən o məni soruşsa? Bu atamın qulağına getsə? Mən
neynəyərəm onda, atam məni öldürər..."-bu düşüncələrdən dəhşətə gəlib, əliylə üzünü tutdu. Qorxu və həyacandan titrəyirdi...

Murad bütün günü o qızı fikirləşmişdi. Cəmi iki dəfə gördüyü qız, onu öz ürkək bağışları ilə ovsunlamışdı sanki. Bakıda olarkən həyatında qızlar olmuşdu, lakin heç birinə bağlanmamışdı. Onun üçün tək doğru, anasının uyğun gördüyü qızla evlənmək idi, amma bu qız onun bütün doğrularını yıxmışdı.
Bu kimi düşüncələrlə nə edəcəyini bilmədən saatlarca dolandı bağları. Birdən ağlına gələn fikirlə, əlini əsəbiliklə alnına vurub pıçıldadı:
-Maymaq! O qız əlində kitablarla, səhərin bu vaxtı hara gedə bilər? Əlbətdə məktəbə! Görəsən neçənci sinifdə oxuyur? Hmm...özü cılız görünsədə, böyük qızdı. 11-də oxuyur yəqin-deyib, gülümsəyərək heç də uzaq olmayan məktəbə tərəf qaçmağa başladı.
İndi də məktəbin həyətində rastlaşdığı, onu sorğuya çəkən Zahid müəllimdən nəsə öyrənməyə çalışırdı:
-Oğlum səndə bu məktəbdə oxuyursan?
Murad qocanın bu sualından təəccüblənib diqqətlə ona baxmağa başladı.
Əslində boşa təəccüblənmirdi, 22yaşlı, boylu-buxunlu oğlanın orta məktəbdə oxuduğunu zənn etmək gülünc və absurd idi. Amma Murad Zahid müəllimin qalın eynəklərindən o qədərdə yaxşı görmədiyini anlayıb gülümsəyərək, çiynini çəkib:
-Yox müəllim, mən bir qızı...-deyib dayandı. "Of, mən o qızı necə soruşum axı? Nə deyəcəm? Müəllim yolda bir məktəbli qız görüb bəyənmişəm, bilmirsiz o kimdi?-desəm yaşına baxmadan kəndin o başına kimi qovalıyar məni"-deyə düşünüb çarəsizcə yerə baxmağa başladı, lakin Zahid müəllim yenə onu şoka salmağı bacarmışdı:
-Həə... Başa düşdüm, qızını məktəbə qoymaq istəyirsən.
Murad təəccübdən geniş açılmış gözlərini müəllimə dikərək gülməyini güclə saxladı. "Nə?! Bayaq şagird idim, indi uşaq atası oldum? Bizim kəndə təzə müəllimlər lazımdı mütləq"-dəyə düşünüb gülümsəyərək başını yellədi:
-Yox müəllim, mən xalamqızını aparmağa gəlmişəm. Burda, 11-ci sinifdə oxuyur-deyib tapdığı bəhanədən razı qalıb gülümsəyirdiki, bu sevinci çox çəkmədi:
-Helə? Lap yaxşı, mən də 11-cilərə dərs
deyirəm. Adı nədi?
Murad nə deyəcəyini bilmədən əsəbiliklə ətrafa baxmağa başladı. Sonunda özünü toplayıb, güclə eşidiləcək tərzdə:
-Adı...adı yadımdan çıxdı-deyib utanaraq başını aşağı saldı.
Zahid müəllim əlini Muradın çiyninə qoyub:
-Olan şeydi bala, mənimdə başıma çox gəlib-deyib, gülümsəyərək sözünə dəvam etdi:
-11-də 3 qız oxuyur cəmi. Nəzakət, Dilbər, birdə...adı nəydi o qızın...biz Susqun deyirik. Da hansı sənin "xalan qızı"dı özün taparsan-deyib mənalı-mənalı gülümsəyib ondan aralandı.
Murad təəccüblə saçını qarışdırıb, pıçıldadı:
-İndi bu müəllim hər şeyi başa düşdü, ya başa düşmədi? Of, məktəbdə oxuyanda da müəllimləri anlamırdım, indi də anlamıram...


Bənövşə 5 dəqiqədən bir pencərədən həyətə baxırdı. Hər dəfəsində oğlanı orda gördükcə həyacanı, qorxusu daha da artırdı. Elə bu vaxt müəllimə onu çağırdı:
-Nəcəfova, qalx ayağa!
Onsuzda yetərincə gərgin vəziyyətdə olan Bənövşə, titrəyərək ayağa qalxdı.
-Nəcəfova fikrin hardadır sənin? Heç qulaq asırsan mənə?
-Bə...bəli müəllimə...
-Onda de görüm, mən axrıncı dəfə nə dedim?
Bənövşə diqqəti hələ də, o oğlanda olduğundan çaşqınlıqla:
-'Mən axrıncı dəfə nə dedim' dediniz müəllimə.-deyib, elə həmin an da nə dediyini anlayıb, utancından qızardı. Müəllimə qəzəblə Bənövşəyə baxıb qışqırdı:
-Məzələnirsən mənimlə?!
-Yo...xeyr müəllimə. Bilmədən elə dedim, üzr istəyirəm.
-Otur yerinə Nəcəfova! Səndən tərbiyə gözləmirəm, atanın qızısan.
Bənövşə müəllimənin son sözlərindən sarsılaraq yerinə oturdu. Gözlərindən səssizcə yaş süzülürdü...
Əslində atasının hərəkətlərindən özüdə çox utanırdı. Atasına görə onsuzda susqun olan Bənövşəni məktəbdə heç kəs danışdırmazdı. Ara qarışdırmaqla, yalançılıqla, iki üzlülüyü ilə məhşur idi atası bu kənddə. Amma öz atasını Bənövşə seçmişdiki? Təəssüf...bu dünyada heyvanlara cinsinə, insanlara nəslinə görə qiymət verirlər. Bəs fərqimiz nə olur?

Bənövşə dərs bitsədə, hələ də pencərədən baxıb, o oğlanın getməsini gözləyir. Əslində oğlanla yenə
danışmaq istəsədə, bunun düzgün hərəkət olmayacağını anladığından sakitcə gözləyirdi. Sonunda oğlan getdi, Bənövşə ürkək addımlarla məktəbdən çıxıb evinə tərəf getdi. Düzgün hərəkət etdiyinə sevinsədə, ürəyində azda olsa peşmanlıq vardı. Biraz gec çıxdığı üçün qaçaraq eve getdi. Qapılarının ağzına çatdıqda bir anlıq dayandı. Ürkək halda qapını açıb içəri keçdikdə üzünə bərk bir sillə dəydi.
Atası:
-Hardasan ay namussuz?! İndi də məktəb adıynan çıxıb, gədə-güdəylə görüşürsən?! Hamı çoxdan gəlib o xarabadan, sen hardaydın?!...-deyib, suallarına cavab gözləmdən, vəhşicə döyürdü Bənövşəni...



Müəllif: Cəmilə Məmmədli
Əvvəlki Xəbər Növbəti Xəbər
RƏY ƏLAVƏ ET
Bilgilendirme
Yorum Ekleyebilmeniz için Sitemize Kayıt Olmanız Gerekmektedir.