Sənə eşqi başa sala bilmərəm
Mənə "Eşq!" dedi… Bir an düşündüm. Nə idi eşq, necə bir şey idi?
Dildən dilə gəzirdi amma mənim qapımı heç doymemisdi ki eşq… Bir an qəribə bir şəkildə utandım. Bilmədiyimi söyləmək istədim. Sonra "Eşq..." dedim, susdum. Bir an düşündüm.
"soyle," dedi. "Təsvir et. Sən tərəfindən eşq nədir?" Mənə görə aşan məkanı yox idi. Əvvəlcə "Anamın qolları," dedim "eşq."... "Yox," dedi. "...o, şəfqət."… "Yaxşı," dedim, "...ya atam?"."O da deyil. O, mərhəmət."… "Ya övlad?" dedim… "O, əmanət." dedi…
Getdikcə maraqlanmağa başlamışdım eşqi… "Yaxşı," dedim, "...ya təbiət içinə həbs olduğumuz dünya?"… Gülümsədi. "Yox," dedi. "Təbiət, möcüzədir. Hapsolduğun dünya isə, məsuliyyətlərindir…"
"Buna görə mi həm möcüzəyə baxarkən şükr edib, dünya həbsində isə o dörd divar arasında sıxışıb çıxış axtararkən bu qədər yorularıq?" deyə keçirdim içimdən…
Amma heç cür yaxamı buraxmırdı o səs və suallarına davam edirdi… Qulaqdan qulağa gəzirdi eşq. Amma hər kəs, bir başqa söyləyirdi. "Növləri olmalı..." dedim… Müşahidə etməyə başladım ətrafımı. Hekayələri daha diqqətli dinləməyə başladım… Qərarımı vermişdim. Mən, eşqi öyrənəcəkdim… Birdən əfsanə eşqlər canlandı gözümdə. Niyə o qədər ağrılı çəkmişlər idi görəsən? O zamanlar eşqə uzanmaq, dahamı çətin idi? Bəlkə də buna görə əfsanə olmuşlar idi. Məcnun, dəli olacaq qədər sevmişdi Leylasını… Ya Kərəm ilə Əsli? Eşqləri üzündən yanaraq ölmüşlər idi… Amma ən çox məni düşündürən və təsir edən, Tahir ilə zohre oldu, niyə bilmirəm... Sanaram eşqi ən yaxşı izah edən hekayə olduğu üçün... Çünki aşan maneələri vardı demək ki… Tahir, ölər. zohre da dözə bilməz, Rəbbinə yalvarar və ölər arxasından. Amma Ərəb kölə, yenə rahat buraxmaz onları. O da ölər arxalarından..Zohrenin məzarında bir ağ gül cücərtisi biter & Tahirin isə qırmızı gül cücərtisi. Amma yenə də qovuşa bilməzlər. Çünki aralarında bir də quru kol bitmişdir… Hər il kəsərlər, yenə bitər. Bir quru kolun eşqi bitirməyə gücü yetər idimi!…
"Bəli, bəli..." dedim. "Eşq, maneəli və ağrılı bir şey olmalı." Gülümsədi o səs. "Ona görə mi" dedi "qorxursan?". "Qorxmaqmı? İnsan, bilmədiyi bir şeydən qorxarmı ki?"
Gerçək eşqi bilən var idimi görəsən... Nə Leyladan dinləyə bilərdim, nə Əslidən, nə də zohreden... İş, başa düşmüşdü yenə.
Dildən dilə gəzirdi amma mənim qapımı heç doymemisdi ki eşq… Bir an qəribə bir şəkildə utandım. Bilmədiyimi söyləmək istədim. Sonra "Eşq..." dedim, susdum. Bir an düşündüm.
"soyle," dedi. "Təsvir et. Sən tərəfindən eşq nədir?" Mənə görə aşan məkanı yox idi. Əvvəlcə "Anamın qolları," dedim "eşq."... "Yox," dedi. "...o, şəfqət."… "Yaxşı," dedim, "...ya atam?"."O da deyil. O, mərhəmət."… "Ya övlad?" dedim… "O, əmanət." dedi…
Getdikcə maraqlanmağa başlamışdım eşqi… "Yaxşı," dedim, "...ya təbiət içinə həbs olduğumuz dünya?"… Gülümsədi. "Yox," dedi. "Təbiət, möcüzədir. Hapsolduğun dünya isə, məsuliyyətlərindir…"
"Buna görə mi həm möcüzəyə baxarkən şükr edib, dünya həbsində isə o dörd divar arasında sıxışıb çıxış axtararkən bu qədər yorularıq?" deyə keçirdim içimdən…
Amma heç cür yaxamı buraxmırdı o səs və suallarına davam edirdi… Qulaqdan qulağa gəzirdi eşq. Amma hər kəs, bir başqa söyləyirdi. "Növləri olmalı..." dedim… Müşahidə etməyə başladım ətrafımı. Hekayələri daha diqqətli dinləməyə başladım… Qərarımı vermişdim. Mən, eşqi öyrənəcəkdim… Birdən əfsanə eşqlər canlandı gözümdə. Niyə o qədər ağrılı çəkmişlər idi görəsən? O zamanlar eşqə uzanmaq, dahamı çətin idi? Bəlkə də buna görə əfsanə olmuşlar idi. Məcnun, dəli olacaq qədər sevmişdi Leylasını… Ya Kərəm ilə Əsli? Eşqləri üzündən yanaraq ölmüşlər idi… Amma ən çox məni düşündürən və təsir edən, Tahir ilə zohre oldu, niyə bilmirəm... Sanaram eşqi ən yaxşı izah edən hekayə olduğu üçün... Çünki aşan maneələri vardı demək ki… Tahir, ölər. zohre da dözə bilməz, Rəbbinə yalvarar və ölər arxasından. Amma Ərəb kölə, yenə rahat buraxmaz onları. O da ölər arxalarından..Zohrenin məzarında bir ağ gül cücərtisi biter & Tahirin isə qırmızı gül cücərtisi. Amma yenə də qovuşa bilməzlər. Çünki aralarında bir də quru kol bitmişdir… Hər il kəsərlər, yenə bitər. Bir quru kolun eşqi bitirməyə gücü yetər idimi!…
"Bəli, bəli..." dedim. "Eşq, maneəli və ağrılı bir şey olmalı." Gülümsədi o səs. "Ona görə mi" dedi "qorxursan?". "Qorxmaqmı? İnsan, bilmədiyi bir şeydən qorxarmı ki?"
Gerçək eşqi bilən var idimi görəsən... Nə Leyladan dinləyə bilərdim, nə Əslidən, nə də zohreden... İş, başa düşmüşdü yenə.
Redaktə etdi: ChoCoLaTe
