MƏN MƏGƏRSƏ SƏNİ SEVMİRƏM....
Otağımdaydım....ev sakitlik...hamı yatmışdı...yağışlı hava...ayın işığı otağımın pəncərəsindən elə düşürdüki...kaş yer fırlanmasa da səhərə kimi ayı seyr eləsəm.....yenə sən...sənli xatirələr....düşündüm...düşündüm...düşündüm....və mən bir şeyi anladım...Mən səni sevmirəm artıq...bəs mən niyə hüznlüyəm?....yaram sağalmır...qanayır.....Mən bir şeyi anladım......Mən səni sevməyi sevirəm...mən öz sevgimi sevirəm...saf, kirlənməyən....Mən sənli günlərimi sevirəm... sənli xatirələrimi sevirəm......Mən sevgindən əzab çəkməyi sevirəm...sənə görə axan hər damla göz yaşımı sevirəm....Mən sənsiz aldığım nəfəsin acısını sevirəm...həsrətindən burnumun göynəməyini sevirəm...toxunduğun əllərimi,dodaqlarımı sevirəm...Sənin ətrini duyanda gözümnən yaş süzülməsini sevirəm...Sənli xəyallarımı sevirəm....bitməyən, tükənməyən ümidlərimi sevirəm.....Mən nifrətinlə dolu qəlbimi sevirəm....intiqam hissi ilə yanan bu qadını sevirəm....o hər şeyə rəğmən əyilməyən güclü qadını....Mən sənin varlığınla, yoxluğunla, məgrur sevgimlə, alovlanan nifrətimlə yoğrulan aynadakı əksimi sevirəm.....
MƏN MƏGƏRSƏ SƏNİ SEVMİRƏM....
MƏN MƏGƏRSƏ SƏNİ SEVMİRƏM....
