Məktub..Dekabr..İlk soyuq..
Günəş yenə çıxmağa başlayır..gözlərim isə o buraxdığın yerdədi..necə getmişdinsə o yerdən qayıtmağını gözləyirəm....hərdən fikirləşirəm...sənsizliyi fikirləşdiyim kimi...hərdən fikrə gedirəm...hərdən yuxulara gəlirsən...ama gəlib gedirsən heeç...indi isə həmin boşluğu hiss edirəm..bu gün yenə səndən danışıram ....səni gözlərindən soyuq əllərindən danışıram...hərdən qapanıb ağlamaq istəyirəm ki onuda bacarmiram...yenə soyuq dekabrdan qalan hisslər var idi bu gün içimdən...ilk tutuşduğu gözlər...düşür yadıma...və yenə həmin an düşdü yadıma ....yuxarıdan bakını izləməyimiz və...fikrimdə*necə edimki bəlli etmiyim*fikirlərinin olması...və zaman keçdikcə...ciyərlər əriyirdi ....və...şah damarım üsyan edib bir söz deyirdi--*niyə demirsən*Yenə baxıram Bakiya amma həmin hisslər yoxdu ....çünki..sən yox idin ...artıq Bakıda yoxdu ....bu şəhər məndən çox şeyi aldı...və məni soyutdu bu şəhər ama ki necə hazır idim mən Bakını sevməyə...artıq evə gedirəm...və gözlərimi yumub ....səni fikirləşəcəm...ki bəlkə gəldin....bu da son cümləm....bu arada Ad günün MüBarək....bax bu qədər qısa və sadədi...cümlələr...və səni ...nə isə artıq gecdi....havalarda soyuyub artıq...bir fincan kofe və yalnızlıq....pəncərdən uşaqların gülüş səsi...gəlir ...tvlərdə fələstində uşaqlar qan ağlayır...mən burda ....nəsə yazarkən....sən oralarda ad gününü qeyd edirsən....ama bir söz deyim bağışla...çünki artıq hər gecə sən yox başqası gəlir....səndən fərqli olaraq canlıdı...və...
