Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (2. hissə)

01 Mayıs 2015
1 126
0
Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (2. hissə)
Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (2. hissə)


Ertəsi gün səhər, Muradın səsi məni yuxudan oyatdıqda, ilk öncə qardaşımın çağırışını qulaqardına vurdum, ancaq təkrarlanan cümlədə Minarə adını eşidən kimi, yuxum aldadıcı duman tək, elə o andaca çəkilib getdi.

Əynimi geyinib, Muradı da qabaqlayaraq cəld şəkildə qapıdan çıxıb, hamam otağına keçdim. Qadınların səsi bu dəfə Elmira xanımın pasiyentlər üçün ayırdığı yan otaqdan gəlirdi. Sözə necə başlayacağımı götür-qoy edərək, güzgü qarşısında da on-on beş dəqiqəyə yaxın vaxt itirdim.

Nəhayət, kiçik otağa yaxınlaşıb əvvəl qapını döydüm, sonra isə dəstəyi burub, onu açdım.

- Hə, gəldin? – anamın dünənki həyəcanı hələ də keçməmişdi, odur ki, məni görən kimi qeyri-ixtiyari olaraq ayağa qalxdı – Keç, əyləş… – deyib özü də oturdu – Minarə xanım, bu mənim böyük oğlum Nicatdır. BDU-nun hüquq fakültəsinin üçüncü kurs tələbəsidir. – Elmira xanımın mənimlə necə fəxr etdiyi, ilk tanışlıqdan mənim harada təhsil aldığımı, qadına yersiz olaraq söyləməsindən açıq-aydın hiss olunurdu. – Nicat, Minarə xanımı isə, sən artıq qiyabi də olsa tanıyırsan.

- Hə, elədir. – deyib qonağımıza əl uzatdım – Bu kiçik xanımımız da, deyəsən Lalədir, eləmi? Tanış olmağımıza çox şadam.

- Mən də… – Minarə xanım güclə də olsa, gülümsəməyi bacardı…

Onun gülümsəyərkən nə qədər əziyyət çəkdiyini hiss etmək heç də çətin olmadı. "Görəsən, simasına bu qədər əzab cizgiləri həkk olunmuş bir qadın, həyatı boyu heç ürəkdən gülübmü?!” – deyə düşündüm.

Minarə xanımı mən elə bu cür də təsəvvür edirdim. Onun otuz beş yaşı ancaq olardı. İri, badamı qara gözləri aydın baxırdı. Şabalıdı, kəsik saçları isə çiyinlərinə tökülmüşdü. Üz cizgiləri düzgün idi, ancaq alt dodağının bir qədər sallaq olması, onun yeganə zahiri fərqliliyini nəzərə çarpdırırdı.

- Sizə mane olmadım ki? – söhbətə bu cür başlayacağımı əvvəlcədən düşünmüşdüm – Əgər hələ də nə isə danışacaqsınızsa, mən gözləyə bilərəm.

- Yox, ehtiyac yoxdur. – anam dərhal cavab verdi – Biz də elə səni gözləyirdik. Minarə xanıma hər şeyi danışmışam. O, səninlə məsləhətləşməyə razıdır.

- Lap yaxşı… – özünə güvəncli insanlar tək gülümsədim – O zaman Elmira xanım, sizdən bir xahişim olacaq. Zəhmət olmasa, Lalə ilə siz yan otağa keçin.

Anam heç bir kəlmə söz demədən Lalənin əlindən tutub, otaqdan çıxdı. Mən isə anamın bayaq oturduğu yumşaq qoltuğa keçdim. İndi Minarə xanım mənimlə üzbəüz oturmuşdu.

- Mənimlə məhz nə haqda danışmaq istəmisiz? – qadın söhbətə birinci başladı – Buyurun, nə sualınız varsa, verin.

- Hələ ki, elə bir konkret sualım yoxdur. – deyə cavab verdim – Siz əhvalatı başdan danışın, mənim nə sualım olsa, dərhal verəcəyəm.

- Axı, Elmira xanım deyir ki, siz əhvalatdan xəbərdarsınız?

- Anam düz deyir. O, mənə bəzi məsələlərdən bəhs edib, amma mən başınıza gələnləri, ögey qızınız Lalənin olmadığı şəraitdə bir daha eşitmək istəyirəm.

- O, otaqda qalsa da olardı. – qadın çiynini çəkdi – Lalənin burada olub, ya olmaması heç nəyi dəyişməyəcəkdi.

- Siz məni düzgün başa düşmədiniz. – Minarə xanımın nəyə görə belə düşündüyünün əsl səbəbini bilmədən dedim – Mən əminəm ki, dünən anama da əhvalatı elə olduğu kimi danışmısınız.

- Siz mənə kömək edəcəksiniz?

- Bacardığım qədər, hə… Amma ilk öncə siz mənə hər şeyi gərək lap əvvəldən danışasınız. Məsələn, bu ailəyə necə düşdüyünüzdən başlayın.

Minarə xanım bir dəqiqəyə yaxın susdu. Sanki söyləyəcəyi ifadələrin ardıcıllığını qoruyaraq, onları beynində yerbəyer edirdi. Mən isə səbrlə gözləyirdim.

- Nərimanla dörd il bundan qabaq ailə qurmuşduq. – nəhayət, qadın dilə gəldi – Övladımız dünyaya gəlmədiyindən, ilk həyat yoldaşım Faiqdən altı il idi ki, ayrılmışdım. V. kəndindəki uşaq bağçasında işləyirdim. Elə Nərimanla da orada tanış olmuşdum. O, Laləni hər gün bağçaya gətirib, sonra da gəlib aparardı.

- Çox üzr istəyirəm, demək siz Nərimanla tanış olanda, Mahirə hələ ki, həyatda imiş?!

- Hə, onda Mahirə hələ itkin düşməmişdi.

- Bir sual da verəcəyəm, amma məni düzgün başa düşün. Nəyə görə Laləni Mahirə yox, məhz atası bağçaya gətirirdi. Sizcə bunun səbəbi nə idi?

- Nə demək istədiyinizi anladım. – Minarə xanım gözlərini məndən qaçıraraq, gülümsədi – Siz düşünürsünüz ki, Nəriman ora hər gün mənə görə gəlirmiş?! Ola bilər ki, haqlısınız, amma onun başqa çarəsi yox idi. Mahirə həm də epileptik olduğundan, Nəriman onu heç yerə tək buraxmazmış…

Bu anda iki məqam diqqətimi cəlb etdi. Birincisi, dünəndən bu yana artıq Mahirənin iki xəstəlikdən əziyət çəkdiyini öyrənmişdim. Bu, özlüyündə çox maraqlı fakt idi. İkincisi də, Minarə xanımın, bəzən həkimlərin belə "epileptik” deyil, "epilipsik” deyə səhvən işlətdiyi termini doğru şəkildə səsləndirməsi idi.

- Bağışlayın, siz ali-təhsillisiniz?

- Yox, – qadın sanki utanaraq dedi – amma məktəbdə əlaçı olmuşdum. Sadəcə sonradan davam etdirə bilmədim. Səkkizinci sinifdə oxuyanda, anam iflic oldu, yatağa düşdü. Ona görə də dərslərimi bir kənara qoydum. Məktəbdəki son illərimin necə keçdiyini isə, heç xatırlamıram da… – Minarə xanım bu anda gözlərini döşəmədən ayırdı – Niyə soruşdunuz ki?

- Heç, davam edin…

- Bizim rayonda təhsilli insan çox azdır. Hətta adını belə yaza bilməyənlərə də rast gəlmək olar. Siz, mənim indiyədək rastlaşdığım yeganə ailəsiniz ki, bir evdən iki oxumuş şəxs var. – Minarə xanım özü də bilmədən səhv etdi – Bu, bizim əhatəmiz üçün təəccüblü haldır.
Əvvəlki Xəbər Növbəti Xəbər
RƏY ƏLAVƏ ET
Bilgilendirme
Yorum Ekleyebilmeniz için Sitemize Kayıt Olmanız Gerekmektedir.