Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (3. hissə)
[center]- Mənim rəhmətlik atam da ali-təhsilli idi. – bu an gec də olsa, düşündüm ki, gərək bunu heç deməyəydim – İndiki Tibb Universitetini bitirmişdi.
- Bağışlayın, bunu bilmirdim. – qadın məyus halda, sanki pıçıldadı – Allah rəhmətini əsirgəməsin.
- Amin! Cəmi ölənlər üçün, İnşallah…
- Çoxdan vəfat edib? – həmsöhbətim, ünvanladığı sonuncu sualın cavabını gözləmədən, azacıq gülümsədi – Yəqin ananızla da elə universitetdə tanış olublarmış?!
- Doğrusu, maraqlanmamışam… – bu an düşündüm ki, doğrudan da mənim bu haqda məlumatım yoxdur, çünki digər qadınlardan fərqli olaraq, vəfat etmiş həyat yoldaşı haqqında sentimental əhvalatlar danışıb ağlamaq, sızıldamaq, anamın xarakterinə xas deyildi – Nə isə, söhbətimiz yarımçıq qaldı – deyib, dərhal əsas mətləbə qayıtdım – Gəlin, davam edək…
- Səhv etmirəmsə, ailə qurduğum vaxta qədər baş verənləri danışdım. Sonra… – qadın əlini saçına çəkdi – Sonra Nərimanla evləndik.
- Bağışlayın, yenə sözünüzü kəsəcəm. Siz Nərimanla ailə quranda, Mahirə artıq neçə müddət idi ki, itgin düşmüşdü?
- Mahirə itgin düşəndən bir ay sonra, Nəriman mənə evlənmək təklifini etdi. Əvvəlcə razılaşmadım, amma sonra çox götür-qoy etdim və düşündüm ki, hələ həyat bitməyib və mən öz gələcəyimi qurmalıyam. Həm də, Nəriman təklifi ilə məni çox inandırdı. O dedi ki, "Lalın dilini anası bilər. Mən Laləni səndən başqa heç bir qadına etibar edə bilmərəm. Həm də artıq biri-birinizə öyrəşmisiniz. Sənə çətin olmayacaq.”
- Başa düşmədim… Yəni, Lalə doğrudanmı…
- Bəli, o, anadangəlmə qüsurlu olaraq doğulub, eşidib-danışa bilmir. Mən bu səbəbdən bayaq söylədim ki, Lalə otaqda qala da bilərdi.
- Anladım. Bəs, yazıb-oxuya bilirmi?
- Hə, dördüncü sinifdə oxuyur… Niyə soruşdunuz ki?
- Təbii ki, mən onunla da danışmalıyam.
- Mən lal dilini bilirəm. Sizə kömək etməyimi istəyirsiz?
- Çox sağ olun, amma mənim ona bir-iki sualım olacaq ki, onu da təklikdə verməyi düşünürəm. O, yəqin ki, hadisədən xəbərdardır?! Anasının itgin düşdüyünü bilir?
- Hə, bilir. Amma təkcə itgin düşdüyünü bilir, öldüyünü yox…
- Anladım… Demək, siz Nərimanla ailə qurmağa qərar verdiniz. Bəs, sonra nə oldu?
Minarə xanım bayaqdan tələskənliklə cavablandırdığı suallarımdan fərqli olaraq, bu dəfə bir az duruxdu. Hiss olunurdu ki, ona bu haqda danışmaq çox çətindir.
- Nərimanla ailə qurduğum zaman çox xoşbəxt idim. – o, asta səslə dedi – Ancaq elə biz evlənən kimi, Nərimanda qəribə qorxu hissləri yaranmağa başladı. O, bəzən həyətdən səs gəldiyini eşidirdi və az qala ən kiçik səs də onu qorxudurdu, amma sonra bir müddət bu qorxunc hadisələr səngidi. May ayında qızımız Nigar doğulanda, sanki bütün dünyanı mənə bağışladılar. Eləcə də Nəriman… O da çox sevinirdi. Ancaq bu dəfə də xoşbəxtliyimiz uzun çəkmədi. – qadın azacıq ara verib, boğazını arıtladı – Bir müddət sonra, Nərimanın vəziyyəti tamamilə korlandı, yatağa düşdü…
- Niyə?
- Bərk qorxmuşdu… Bu haqda danışanda, məni də vahimə bürüyür. Gecə yenə də bağdan səs gəldiyini eşidib, pəncərəyə yaxınlaşıb… Sonra otağın işığını yandırıb, məni yuxudan oyatmışdı. Rəngi ağapağ idi. Mən nə olduğunu soruşdum. Dinmədi… Elə bil dili tutulmuşdu. Mən bir də soruşdum, amma o, mənə cavab verməyib, birdən həyətə qaçdı. Mən də onun arxasınca getdim. Qoluna girib, evə gətirdim. O, nədənsə evə girməyə çox qorxurdu, amma güclə onu razı sala bildim. Divana uzandı, mən də ona mətbəxdən bir stəkan su gətirdim. Bir az özünə gələndə, bir daha nə olduğunu soruşdum, yenə cavab eşitmədim. Nəhayət, dördüncü dəfə təkrarladığım suala səsi titrəyə-titrəyə cavab verdi.
Minarə xanım, bu an yenə də söhbətini saxladı. Sanki, mənim həlledici sualımı gözləyirdi.
- O, nə görmüşdü? – bir qədər qabağa əyilərək, asta səslə soruşdum.
- O, dedi ki… – qadın gözlərimin içinə baxaraq, eyni səs tonu ilə pıçıldadı – Dedi ki, bağda, çəhrayı zolaqlı paltar geymiş bir insan görüb…
Qadının son sözündən sonra, bədənim ürpəşdi. Düşüncə mövqeyimi hələ ki, dəyişməsəm də, artıq anamın keçirdiyi vahimənin yersiz olmadığını anlayırdım. Özümü yumşaq qoltuğun söykənəcəyinə atıb, uzun müddət dinmədim.
- Mahirənin sağ olmasına inanırsız? – nəhayət, üç-dörd dəqiqəlik sükutu pozdum.
- Siz Mahirənin itgin düşən vaxt, məhz o geyimdə olduğunu bilirdiz? – Minarə xanım heyrətlə soruşdu, amma üz cizgiləri qəfildən dəyişdi – Hə, hə… Axı, mən bu haqda ananıza danışmışam. Mən Mahirənin sağ olmasından çox, başqa şeyə inanıram.
- Nəyə?
- Mahirənin ruhunun varlığına…
- Yaxşırın, görək. – istehzalı gülüşlə ayağa qalxdım – Bu, gülməli səslənmir?!
- Bəs, sizcə o yaşayır?
- Böyük ehtimalla, yox… – yenidən qoltuqda əyləşdim – Hər halda, bir epileptikin nəzarətsiz şəraitdə yaşaması inandırıcı deyil.
[/center]
- Bağışlayın, bunu bilmirdim. – qadın məyus halda, sanki pıçıldadı – Allah rəhmətini əsirgəməsin.
- Amin! Cəmi ölənlər üçün, İnşallah…
- Çoxdan vəfat edib? – həmsöhbətim, ünvanladığı sonuncu sualın cavabını gözləmədən, azacıq gülümsədi – Yəqin ananızla da elə universitetdə tanış olublarmış?!
- Doğrusu, maraqlanmamışam… – bu an düşündüm ki, doğrudan da mənim bu haqda məlumatım yoxdur, çünki digər qadınlardan fərqli olaraq, vəfat etmiş həyat yoldaşı haqqında sentimental əhvalatlar danışıb ağlamaq, sızıldamaq, anamın xarakterinə xas deyildi – Nə isə, söhbətimiz yarımçıq qaldı – deyib, dərhal əsas mətləbə qayıtdım – Gəlin, davam edək…
- Səhv etmirəmsə, ailə qurduğum vaxta qədər baş verənləri danışdım. Sonra… – qadın əlini saçına çəkdi – Sonra Nərimanla evləndik.
- Bağışlayın, yenə sözünüzü kəsəcəm. Siz Nərimanla ailə quranda, Mahirə artıq neçə müddət idi ki, itgin düşmüşdü?
- Mahirə itgin düşəndən bir ay sonra, Nəriman mənə evlənmək təklifini etdi. Əvvəlcə razılaşmadım, amma sonra çox götür-qoy etdim və düşündüm ki, hələ həyat bitməyib və mən öz gələcəyimi qurmalıyam. Həm də, Nəriman təklifi ilə məni çox inandırdı. O dedi ki, "Lalın dilini anası bilər. Mən Laləni səndən başqa heç bir qadına etibar edə bilmərəm. Həm də artıq biri-birinizə öyrəşmisiniz. Sənə çətin olmayacaq.”
- Başa düşmədim… Yəni, Lalə doğrudanmı…
- Bəli, o, anadangəlmə qüsurlu olaraq doğulub, eşidib-danışa bilmir. Mən bu səbəbdən bayaq söylədim ki, Lalə otaqda qala da bilərdi.
- Anladım. Bəs, yazıb-oxuya bilirmi?
- Hə, dördüncü sinifdə oxuyur… Niyə soruşdunuz ki?
- Təbii ki, mən onunla da danışmalıyam.
- Mən lal dilini bilirəm. Sizə kömək etməyimi istəyirsiz?
- Çox sağ olun, amma mənim ona bir-iki sualım olacaq ki, onu da təklikdə verməyi düşünürəm. O, yəqin ki, hadisədən xəbərdardır?! Anasının itgin düşdüyünü bilir?
- Hə, bilir. Amma təkcə itgin düşdüyünü bilir, öldüyünü yox…
- Anladım… Demək, siz Nərimanla ailə qurmağa qərar verdiniz. Bəs, sonra nə oldu?
Minarə xanım bayaqdan tələskənliklə cavablandırdığı suallarımdan fərqli olaraq, bu dəfə bir az duruxdu. Hiss olunurdu ki, ona bu haqda danışmaq çox çətindir.
- Nərimanla ailə qurduğum zaman çox xoşbəxt idim. – o, asta səslə dedi – Ancaq elə biz evlənən kimi, Nərimanda qəribə qorxu hissləri yaranmağa başladı. O, bəzən həyətdən səs gəldiyini eşidirdi və az qala ən kiçik səs də onu qorxudurdu, amma sonra bir müddət bu qorxunc hadisələr səngidi. May ayında qızımız Nigar doğulanda, sanki bütün dünyanı mənə bağışladılar. Eləcə də Nəriman… O da çox sevinirdi. Ancaq bu dəfə də xoşbəxtliyimiz uzun çəkmədi. – qadın azacıq ara verib, boğazını arıtladı – Bir müddət sonra, Nərimanın vəziyyəti tamamilə korlandı, yatağa düşdü…
- Niyə?
- Bərk qorxmuşdu… Bu haqda danışanda, məni də vahimə bürüyür. Gecə yenə də bağdan səs gəldiyini eşidib, pəncərəyə yaxınlaşıb… Sonra otağın işığını yandırıb, məni yuxudan oyatmışdı. Rəngi ağapağ idi. Mən nə olduğunu soruşdum. Dinmədi… Elə bil dili tutulmuşdu. Mən bir də soruşdum, amma o, mənə cavab verməyib, birdən həyətə qaçdı. Mən də onun arxasınca getdim. Qoluna girib, evə gətirdim. O, nədənsə evə girməyə çox qorxurdu, amma güclə onu razı sala bildim. Divana uzandı, mən də ona mətbəxdən bir stəkan su gətirdim. Bir az özünə gələndə, bir daha nə olduğunu soruşdum, yenə cavab eşitmədim. Nəhayət, dördüncü dəfə təkrarladığım suala səsi titrəyə-titrəyə cavab verdi.
Minarə xanım, bu an yenə də söhbətini saxladı. Sanki, mənim həlledici sualımı gözləyirdi.
- O, nə görmüşdü? – bir qədər qabağa əyilərək, asta səslə soruşdum.
- O, dedi ki… – qadın gözlərimin içinə baxaraq, eyni səs tonu ilə pıçıldadı – Dedi ki, bağda, çəhrayı zolaqlı paltar geymiş bir insan görüb…
Qadının son sözündən sonra, bədənim ürpəşdi. Düşüncə mövqeyimi hələ ki, dəyişməsəm də, artıq anamın keçirdiyi vahimənin yersiz olmadığını anlayırdım. Özümü yumşaq qoltuğun söykənəcəyinə atıb, uzun müddət dinmədim.
- Mahirənin sağ olmasına inanırsız? – nəhayət, üç-dörd dəqiqəlik sükutu pozdum.
- Siz Mahirənin itgin düşən vaxt, məhz o geyimdə olduğunu bilirdiz? – Minarə xanım heyrətlə soruşdu, amma üz cizgiləri qəfildən dəyişdi – Hə, hə… Axı, mən bu haqda ananıza danışmışam. Mən Mahirənin sağ olmasından çox, başqa şeyə inanıram.
- Nəyə?
- Mahirənin ruhunun varlığına…
- Yaxşırın, görək. – istehzalı gülüşlə ayağa qalxdım – Bu, gülməli səslənmir?!
- Bəs, sizcə o yaşayır?
- Böyük ehtimalla, yox… – yenidən qoltuqda əyləşdim – Hər halda, bir epileptikin nəzarətsiz şəraitdə yaşaması inandırıcı deyil.
