Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 7-cı hissə

03 Mayıs 2015
1 155
0
Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 7-cı hissə
Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 7-cı hissə


Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 7-cı hissə- Fənər məndə qalsın. – tələsik şəkildə dedim – Siz isə hər ikiniz kəndə qayıdın…

- Yox. – Minarə xanım dərhal sərt reaksiya verdi – Mən də burada qalıram.

Nə isə demək istəsəm də, susdum, çünki qadını buna məcbur edə bilməzdim. Hər halda onu tanımadığı bir kişi ilə gecənin zülmət qaranlığında tək buraxmaq, düzgün olmazdı.

- Mən getmirəm. – qadının çarəsiz səsi aydınca duyulurdu – Sizi tək qoya bilmərəm.

Sonuncu söz, sanki qəfildən məni silkələdi. Qadından belə bir münasibət gözləməsəm də, bu sözləri eşitmək çox xoş idi. "O, məni cəmi bir gündür tanıyır, amma davranışında, mənə güvənə biləcək qədər əmindir.” – deyə düşündüm. Bu etibarı özüm qazanmışdım. Odur ki, ürəyimdə özüm-özümü təbrik edib, bu məsələyə aydınlıq gətirməyi bacardım. Süleymanı güclə də olsa, fənərsiz halda kəndə yola salmağa müvəffəq oldum. O, özündən çox, bizdən nigaran idi, lakin mən onu əmin etdim ki, biz kəndin yolunu rahatlıqla tapacağıq.

Minarə xanım, Süleyman gözdən itənədək gözlədi. O, nə baş verdiyini anlamadığından, elə bil danışmağa da qorxurdu.

- Siz onu niyə yola saldınız? – nəhayət, qadın asta səslə soruşdu – Nə baş verdi? Siz nə gördünüz?

- Bura baxın… – işığı bayaq gördüyüm yerə saldım – Daşı görürsünüz?

- Görürəm. Burda nə var ki?

- İndi buna baxın. – işığı bir neçə metr qabağa saldım – Daha bir daş… Bir az da gəlin… Buyurun, daha biri… Bu da digər daş…

- Yəni bu… – o, ancaq indi nə baş verdiyini anladı – Bunu kimsə edib?

- Hər halda… – deyib, əks istiqamətdə getməyə başladım – Meşənin bu yerində yerə basdırılan daş, nəzərimdən yayına bilməzdi. Kimsə yolu itirməmək üçün yerə iz salıb, amma izdən görünür ki, yolumuz elə də qısa olmayacaq. Bəlkə sizi evə ötürüm? Qorxa bilərsiniz…

- Əhəmiyyəti yoxdur. – qadın yenidən razılaşmadı – Siz bütün bu fədakarlığı mənə görə edirsiniz. Ona görə də, siz burda təhlükə ilə üz-üzə qalarkən, mən evdə rahat otura bilmərəm.

- Necə istəyirsiniz… – gülümsəyərək dedim. Hər halda, qadının qaranlıqda məni görmədiyinə əmin idim.

Yol boyu irəliləyərkən, hava qaranlıq olduğundan, biri-birindən aralı yerləşən daş parçalarını tapmaqda çətinlik çəkirdik. Onların arasında təxminən dörd-altı metr məsafə qoyulmuşdu və yerdəki yarpaq və kol-kos da izi axtarmağımıza mane olurdu. Zülmət qaranlıqda isə istiqaməti tapmaq, asan iş deyildi. Hətta ara-bir bəzi daşların arasındakı məsafə fərqinin daha da böyük olduğuna təsadüf edirdik və bəzən itirdiyimiz izin davamını da təsadüfən tapırdıq. Hər halda bunu izi itirmək üçün etməmişdilər. Böyük ehtimalla daşlar təsadüfən yerindən tərpənmişdi. Bəzən isə, çox kiçik daş parçalarına rast gəlirdik. Bax bu, izi itirə bilmək üçün çox ideal variant idi. Çünki bu hadisədən xəbəri olmayan bir şəxsin buradan keçərkən, yerdəki bu kiçik daşlara fikir verməyəcəyini arxayınlıqla güman etmək olardı. Üstəlik də üzərimizdə cəmi bir fənərin olması, işimizi daha da çətinləşdirirdi. Ancaq buna baxmayaraq, artıq bir saata yaxın idi ki, bu daşların izinə düşmüşdük. Meşənin sıx ağaclı hissəsini keçərkən, Minarə xanım geriyə qayıtmaq istədiyini söyləsə də, mən israr etdim. Nədənsə əmin idim ki, biz istədiyimizi tapa biləcəyik, lakin az sonra iz yox oldu və qarşımıza çıxan dərin bir çuxur, məni də ümidsizləşdirdi.

- Bu, çuxur işlərimizi korladı. – kənarda yerə yıxılmış o qədər də kiçik olmayan bir ağacın üstündə oturdum – Belə getsə, gecəni burada keçirəsi olacağıq.

- Niyə? – Minarə xanım təəccüblə soruşdu – Məgər qayıda bilmərik?

- Qayıda bilərik, amma əziyyətimizə heyfim gəlir.

- Bəs, nə edək? – o, yanımda əyləşdi – Çuxurun kənarlarını diqqətlə yoxladıq. Hər yerə baxdıq, amma heç nə yoxdur.

- Haqlısınız… – razılaşmağa məcbur idim – Bəlkə də iz var, sadəcə biz tapa bilmirik. Hava işıqlaşan kimi hər şey aydın olacaq.

- Nicat bəy, məni səhv başa düşməyin, amma mən gecəni burada qala bilmərəm. Mən çox qorxuram. – onun səsi titrəyirdi – İlk dəfədir meşəyə gəlmişəm. Onsuz da qaranlıqdan qorxanam. Üstəlik də buranın vahiməsi… Vəhşi bir heyvan hər an qarşımıza çıxa bilər. Üstümüzdə isə, fənərdən başqa heç nə yoxdur. Nə isə baş versə, özümüzü qoruya bilməyəcəyik. Qaçmaq da mümkün olmayacaq, çünki kənddən çox uzaqlaşmışıq. Gəlin, nə qədər ki, gec deyil, qayıdaq… Sabah səhər gəlib baxarsınız. Həm də işıqlı havada izi daha rahat tapa bilərsiniz.

- Sabah üçün mənim başqa planlarım var. – asta səslə dedim – Axı, nəyə görə belə olmalı idi?! – əsəbiliklə ayağa qalxdım – Niyə bu lənətə gəlmiş çuxur bizim qarşımızı kəsdi?! Mən az qala adım qədər əmin idim ki, bu iz, bizi axtardığımız yerə aparacaq.

Minarə xanım heç bir söz demədi və mən onu tək qoyub, çuxura tərəf getdim. Az sonra, qadın da mənə yaxınlaşdı.

- Bəlkə izin davamı, bu çalanın içindən keçir? – qadın çarəsiz halda soruşdu – Yəni ola bilər ki, digər daşlar onun içində basdırılıb. Yox, amma elə olsaydı, çuxurdan sonra, o iz davam edərdi.

- Bir dəqiqə, – çevrilib Minarə xanıma baxdım – siz nə dediniz?

- Nə dedim ki?

- Əgər çuxurun içindən keçsəydi, o iz davam edərdi…

- Hə, elədir. Axı, biz onun ətrafını yaxşıca yoxladıq. Heç nə yox idi. – qadın bu an mənim cəld hərəkətimdən diksindi – Nicat bəy, hara gedirsiz?

Mən Minarə xanımın sualına məhəl qoymadan, çuxurun içinə düşdüm. Qadın da mənim ardımca gəlirdi. Bura çox vahiməli idi. Hər an hansısa bir yatmış heyvanı ayaqlaya bilərdim. Yer ağac qol budaqları, hündür kol-koslarla dolu idi. Fənərin işığını ayağımın altına salaraq irəliləyirdim. Həyəcandan, qadının qaranlıqda arxamca gəlməsinin belə fərqinə varmırdım. Elə bu vaxt Minarə xanım qışqıraraq yıxıldı. Çevrilib, cəld ona yaxınlaşdım.

- Axı, siz niyə bura gəldiniz? – əsəbi şəkildə dedim – Məni gözləsəniz yaxşı olardı.

- Xeyr, siz məni gözləməli idiniz. Nəzərə almalı idiniz ki, mən qaranlıqda yeriyirəm. Həm də tək qalsam, qorxacaqdım. – o, fənərin işığında, dizindəki qana baxdı – Uf, ayağım bərk əzildi…

- Bu nədi belə? – işığı, çuxurun bitən hissəsinə saldım.

- Nəyi deyirsiz? – qadın da çevrilib baxdı və qorxudan içini çəkib, diksindi – Nicat bəy, gəlin gedək. Bu, hansısa heyvanın yuvasıdır. – Minarə xanım lap mənə yaxınlaşıb, qolumdan tutmuşdu – İşığı da söndürün. Xahiş edirəm. Mən çox qorxuram…

- Xanım, sakit olun. – fənərin işığında gördüyümüz yerə yaxınlaşaraq dedim – Diqqətlə baxın… Hələ heç bir heyvanın şüuru o dərəcədə inkişaf etməyib ki, yuvasına qapı qoysun.

Çuxurun bu hissəsi yuxarıdan baxanda görünmürdü. Odur ki, onu görmək üçün mütləq buraya düşmək lazım idi. Artıq biz həmin yerə lap yaxınlaşmışdıq. Onun giriş hissəsi o qədər də kiçik deyildi və ağac qol-budağı ilə yarıqapalı şəkildə bağlanmışdı.

- Orada kimsə var. – asta səslə dedim və qadının, qolumu daha da bərk tutub sıxdığını hiss etdim – Mən açıb, içəri baxmalıyam.

- Hə, açın, açın… – Minarə xanım gülümsədi – Zarafat edirsiz, hə?

- Yox, tam ciddiyəm. Mən mütləq ora baxmalıyam.

- Kaş mən gəlməyəydim… – qadın ağlamsındı – Birdən yaxınlaşdınız, işığı içəri saldınız və bir canavarın sizə baxdığını gördünüz. Onda?

- Onu deyim ki, heç də yaxşı zarafat deyil. – gülümsünərək dedim – Minarə xanım, siz bir şeyi unudursunuz. Biz buraya təsadüfən düşməmişik. Bizi bura bir iz gətirdi. Doğrudur, bu, hansısa bir heyvanın yuvasına bənzəyir, amma bir şey dəqiqdir. Orada insan yaşayır…

- Yaxşı, onda gedin baxın, amma inciməyin mən buradan uzaqlaşıram…

- Olsun. – gülərək qadına baxdım – Elə ən doğrusu da budur…

Minarə xanımın bir qədər kənara çəkilməsini səbrlə gözlədim. Əvvəlcə işığı qoluma tutdum. Saat on birə on beş dəqiqə qaldığını göstərirdi. Daha sonra, asta şəkildə yuvaya yaxınlaşdım. Yuvanın girişini örtən "qapı”ya toxunduqda, daha da əmin oldum ki, burada kimsə yaşayır. Çünki "qapı” rolunu oynayan ağac qol-budaqları, çox səliqəli şəkildə biri-birinə bağlanmışdı və kənardan şübhə doğura biləcək heç nə nəzərə çarpmırdı. Qapını ehmalla götürüb, kənara qoydum. "Fənərin işığı həmin insanın üzünə düşəndə, görəsən nə baş verəcək?!” – deyə işığı içəriyə salmamışdan əvvəl, keçirdiyim dəhşətli həyəcanı hiss etdim və fənəri yandırdım. Ürəyim, sanki yerindən çıxacaqmış kimi döyünməyə başladı. Qarşılaşdığım mənzərə məni daha da vahiməyə salmışdı. Çünki mən fərziyyəmdə yanılmamışdım. Bu sığınacağın içi, mən düşündüyümdən də böyük idi. Küncdə yerə düzülmüş qalın taxtalar üzərinə karton salınmışdı. Böyük ehtimalla bura, həmin insanın yatağı idi. Ortada isə ocaq qalamaq üçün nəzərdə tutulduğu güman edilən daşlar dairəvi şəkildə yerə basdırılmışdı, yanında da dəmir bir qab, hisdən tamamilə qaralmış çaydan və bir fincan vardı. Fənəri içəriyə gəzdirməyə davam etdim və digər küncdə plastik vedrədə su olduğunu gördüm. Nəhayət, içəri keçməyə qərar verdim, çünki orada heç kim yox idi. Ancaq, keçirdiyim dəhşətli qorxu və vahimə hissi, tez bir zamanda məni, buradan çıxmağa vadar edirdi. Həm də həmin insanın hər an bura qayıtmaq ehtimalı böyük olduğundan, daha burada qala bilməzdim. Cəld şəkildə içəridən çıxıb, qapını əvvəlki tək yerinə qoydum. Minarə xanım, dərhal mənə sarı gəldi.

- Nə gördünüz? – deyə maraqla soruşdu.

- Yaxınlaşdım, işığı içəri saldım və bir canavarın mənə baxdığını gördüm. – deyib, gülümsədim.

- Heç də gülməli deyil. – qadın bir qədər aşağı çöməldi – Nə gördünüz ki? İçəri boş idi, hə?

- Gəlin, özünüz görün… – yenidən asta addımlarla yaxınlaşıb qapını bir kənarə qoyaraq, işığı yandırdım – Baxın…

Minarə xanımın necə həyəcan keçirdiyini açıq-aşkar hiss edirdim. O, kəsik-kəsik nəfəs alaraq, sanki nə isə deməyə çalışır, lakin söz tapa bilmirdi.

- İlahi, axı bu necə ola bilər?! – qadın titrək səslə dedi və cəld əlimdən tutdu – Nicat bəy, gedək buradan. Yalvarıram sizə… O qadın hər an gələ bilər. Bizi burada görsə, ikimizi də öldürəcək. – o, keçirdiyi stressdən ağlamağa başladı – Siz haqlı çıxdınız… O, həqiqətən ölməyibmiş… Odur… Mahirədir…

- Minarə xanım, sakit olun. Bilsəydim ki, belə qorxacaqsınız, heç sizə göstərməzdim. Axı, hələ ki, tam əmin olmaq mümkün deyil. Burada başqa bir insan da gizlənə bilər.

- İçəridəki fincanı mənə gətirə bilərsiz?

Mən səbəbi soruşmadan, çevrilib sığınacağa daxil oldum və fincanı götürüb, çıxdım. Minarə xanım, fənərin işığında fincanı əlinə alarkən, halı daha da pərişan oldu.

- Odur, Nicat bəy, odur… – qadın ağlayaraq, onu mənə qaytardı – Mahirədir…

- Niyə bu qədər əmin oldunuz? – fənərin işığını əlimə tutdum – Fincan?

- Hə, o… – qadın əlimdəkinə işarə etdi – Mən Nərimangilə gələndə, onların evində, eyni ilə, bu fincandan beş ədəd var idi. İndi onlardan ikisi qalıb. Onları sizə göstərərəm. – Minarə xanım fincanı yenidən əlinə aldı – Yəqin ki, bilmiş olarsınız… Adətən onlar altı ədəd olurlar. Mən isə sadəcə düşünmüşdüm ki, yəqin biri sınıb.

- Bu, artıq təsadüf ola bilməz…

- Doğrudur. – qadın razılaşdı – Siz içəriyə işığı salan kimi, o fincanın üzərindəki qırmızı rəng diqqətimi çəkdi. Sonradan evimizdəki, üzərində çiyələk şəkli olan o fincanlar yadıma düşdü.

- Ancaq bunun üzərində toz var. – ehtiyatla fincanı əlimə aldım – Görünür, Mahirə daha burada yaşamır, amma o, hələ də gizlənirsə, demək hər an buraya gələ bilər.

- Xahiş edirəm, gedək… Nicat bəy, xahiş edirəm… Mən çox qorxuram…

Fincanı yerinə qoyaraq, hər şeyi əvvəlki vəziyyətinə salıb, şübhə doğura biləcək heç bir iz saxlamadan oranı tərk etdik. Minarə xanım, əlimdən tutsa da, çuxuru çətinliklə çıxa bildi. Onun sol ayağındakı yara hələ də bərk ağrıyırdı. Ona görə də bu, bizim üçün əlavə problem idi. Çünki yolu geriyə qayıtmaq üçün, yenidən həmin izi axtarmağa məcbur idik. Çətinliklə də olsa, bunu bacarırdıq, amma indi bayaqkı yol, sanki daha da uzun görünürdü. Ümumiyyətlə, insan məqsədinə çatacağını güman edəndə, istənilən maneəni aşmağa müvəffəq olur və bu vaxt əlavə güc gəlir, ikinci nəfəs açılır, uğura gedən yol isə qısalır…

Bu gün mən, bir daha bunun şahidi olmuşdum. İndi yolun yarısından çoxunu geridə qoymağımıza baxmayaraq, mənə elə gəlirdi ki, sanki uzun zamandır yola çıxmışıq. Süleymangi­lin evindəki dözülməz başağrım isə, yenidən şiddətlənməyə başlamışdı. Özümü o qədər də yaxşı hiss etmirdim. Hətta yorğunluğum o həddə çatmışdı ki, qaranlıq meşədə uzaqdan görünən işıq belə nəzərimdən yayınmışdı. Minarə xanım qolumdan tutub, əlimdəki fənəri bir qədər aşağı salanda da, ilk öncə nə baş verdiyini anlamadım. Ancaq qadın asta səslə məndən, qarşıya baxmağımı istəyəndə, gördüklərim məni dəhşətə gətirdi və cəld şəkildə işığı söndürdüm. Əlində fənər olan bir şəxs, bizə yaxınlaşırdı…

Minarə xanım arxama keçib gizlənsə də, mən nə edəcəyimi bilmirdim. Təhlükə bizi çox pis və köməksiz olduğumuz məqamda haqladığından, ilk dəfə idi ki, bu qədər həyəcan keçirdiyimi hiss etməyə başlamışdım. Ancaq, daha çox Minarə xanımdan nigaran idim. O, qolumdan bərk yapışmışdı deyə, qadının necə titrədiyini hiss edirdim. Minarə xanım özü də hər şeyi çox gözəl anlayırdı. Əgər bizim buraya gəlməyimiz, doğrudan da yaxınlaşan o insanın əleyhinə idisə, onda gecənin bu zülmətində, bizi heç kim və heç nə xilas edə bilməyəcəkdi. Ona görə də burada dayanıb, o insanı gözləmək ağılsızlıq olardı. Çünki o, əlimizdəki fənər sayəsində bizim yerimizi təyin edə bilmişdi. Odur ki, getdikcə bizə daha da yaxınlaşırdı. Ayağının altında sınan ağac budaqları və ətrafa yayılan tükürpədici xışıltı, meşənin dərin və qorxunc sükutunda olduqca vahiməli səslənirdi. O, səsini çıxarmadan bizə doğru gəlirdi. Sanki, həmin şəxs özü də qorxurdu, çünki addımlarını çox ehtiyatla atdığı görünürdü. Nəhayət o, asta sürətlə istədiyi yerə çatdı və fənəri bizim bayaq dayandığı­mız hissəyə salıb, ətrafa gəzdirməyə başladı. Biz isə buna qədər artıq oradan uzaqlaşaraq, kənardakı ağacların arxasına gizlənməyə macal tapmışdıq. Bu an, qaranlıqda çətinliklə də olsa, həmin insanın siluetini görüb, Minarə xanıma baxdım. Qadın sakitcə başını tərpətdi və mən gizləndiyim yerdən çıxaraq fənəri yandırıb, işığı uzaqdan həmin naməlum şəxsin üzərinə saldım…


Süleyman təklifimlə dərhal razılaşdı. Üçümüz evdən çıxarkən, artıq hava qaralmağa başlayırdı. Uzun yolu piyada gedəcəyimizi bilirdik. Odur ki, bir qədər də cəld olaraq, meşəyə vaxtından tez çatmağı bacardıq, ancaq burada da az vaxt itirmədik. Süleyman lazım olan yeri xeyli axtardı. Bundan istifadə edərək, mən də yan-yörədə nə isə bir iz, nə isə bir nişan axtarmağa başladım. Lakin diqqətimi cəlb edə biləcək xüsusi bir şey qarşıma çıxmadı. Süleymanın isə, atasını yaralı halda tapdığı yer, onun yaxınlığındakı böyük bir ağac kötüyü sayəsində yadına düşdü.

- Təxminən buralar idi. – kişi sevincək halda dedi – O böyük kötüyü görməsəydim, yadıma düşməyəcəkdi.

Həmin yerə yaxınlaşdım. Xeyli vaxt keçdiyindən, bütün ola biləcək izlər də silinmişdi. "Frans Kafka haqlıdır. Doğrudan da, təbiət izlərə qarşı çıxır” – deyə düşündüm və anladım ki, burada artıq vaxt itirmək lazım deyil.

- Gedək… – əhvalım tamamilə korlandığından, əlavə bir şey danışmaq istəmirdim. Odur ki, bunu anlayan yol yoldaşlarım da, heç bir kəlmə söyləmədən mənimlə razılaşdılar. Gəldiyimiz yolla geri qayıdanda, artıq hava kifayət qədər qaralmışdı. Xüsusən də meşənin qaranlığı, bu rəngi daha da tündləşdirirdi. Süleyman ehtiyat üçün götürdüyü fənəri yandırarkən, mən işıqda qolumdakı saata baxsam da, əqrəbləri tam görə bilmədim. Odur ki, işığı qoluma salmasını xahiş etdim. Saat yeddinin yarısı idi. Kişi fənəri kənara çəkərkən isə, yerdə ani olaraq gözümə nə isə göründü…

- Fənəri mənə verin. – deyib, heç Süleymanı gözləmədən, onu kişinin əlindən aldım və bir qədər onlardan ayrılıb, işığı yerə salaraq gördüklərimi izləməyə başladım. "Demək, dahilər də səhv edir… – təəccüblə az öncəki fikrimi təkzib etdim – Təbiət də, hər an izin qarşısında aciz ola bilər…” – gördüklərim asanlıqla məni bu qənaətə gətirdi. Bu, artıq təsadüf ola bilməzdi, hər şey aydın idi, ancaq burada baş verənləri və ya baş verəcəkləri Süleymanın bilməsini istəmədiyimdən, yenidən geri qayıtmağa məcbur oldum.

- Fənər məndə qalsın. – tələsik şəkildə dedim – Siz isə hər ikiniz kəndə qayıdın…

- Yox. – Minarə xanım dərhal sərt reaksiya verdi – Mən də burada qalıram.

Nə isə demək istəsəm də, susdum, çünki qadını buna məcbur edə bilməzdim. Hər halda onu tanımadığı bir kişi ilə gecənin zülmət qaranlığında tək buraxmaq, düzgün olmazdı.

- Mən getmirəm. – qadının çarəsiz səsi aydınca duyulurdu – Sizi tək qoya bilmərəm.

Sonuncu söz, sanki qəfildən məni silkələdi. Qadından belə bir münasibət gözləməsəm də, bu sözləri eşitmək çox xoş idi. "O, məni cəmi bir gündür tanıyır, amma davranışında, mənə güvənə biləcək qədər əmindir.” – deyə düşündüm. Bu etibarı özüm qazanmışdım. Odur ki, ürəyimdə özüm-özümü təbrik edib, bu məsələyə aydınlıq gətirməyi bacardım. Süleymanı güclə də olsa, fənərsiz halda kəndə yola salmağa müvəffəq oldum. O, özündən çox, bizdən nigaran idi, lakin mən onu əmin etdim ki, biz kəndin yolunu rahatlıqla tapacağıq.

Minarə xanım, Süleyman gözdən itənədək gözlədi. O, nə baş verdiyini anlamadığından, elə bil danışmağa da qorxurdu.

- Siz onu niyə yola saldınız? – nəhayət, qadın asta səslə soruşdu – Nə baş verdi? Siz nə gördünüz?

- Bura baxın… – işığı bayaq gördüyüm yerə saldım – Daşı görürsünüz?

- Görürəm. Burda nə var ki?

- İndi buna baxın. – işığı bir neçə metr qabağa saldım – Daha bir daş… Bir az da gəlin… Buyurun, daha biri… Bu da digər daş…

- Yəni bu… – o, ancaq indi nə baş verdiyini anladı – Bunu kimsə edib?


Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 7-cı hissə
Əvvəlki Xəbər Növbəti Xəbər
RƏY ƏLAVƏ ET
Bilgilendirme
Yorum Ekleyebilmeniz için Sitemize Kayıt Olmanız Gerekmektedir.