Nəfəs Ala bilmədim...

Təkliyim Nə Qədər isdəsəmdə Bitmir...
Nə Qədər Çırpınsamda Çıxa bilmirəm İçindən...
Bir Xəstənin Ölmədən Əvvəl Hiss etdiyi Çarəsiz Bitik Ümidlərlə Baxıram Həyata...
Can verir Sanki Təkliyim...
Bilə-bilə Bağladım Özümü Sənə...
Sonunun Təklik Olduğunu Bilə-bilə...
Sənə Bağlanarkən Tək Qorxdum Sevgimin Səni Məndən Uzaqlaşdıracağı idi...
Qaranlıqların Əsir götürdüyü Dünyamda Səni İşıqlığım Etmək Üçün Çalışdım Dayandım...
Əslində Hər Səfərində Daha da Qaranlıqlara, Qorxulara Süründürüldüm...
Haradan Belə bilərdim ki Aşan Mənim Həyatım Olacağını...
Haradan Belə bilərdim ki Sənin Üzündən İçindən Çıxa bilməyəcəyimi!
Ən Zəif Nöqtəmdən Tutdun Məni...
İndi Eşqinin Həbs etdiyi Ən Böyük Axmağım!

Sən də Sevsəydin Məni Uzaqlar Qoymazdı Bu Qədər...
Əlimdə Qalmazdı Qələmim və Gözyaslarımla Suladığım Sətirlər...
Ağlamazdım Boş Səhifələrə Səni Yazıb Çəkərkən...
Sevda Türküləri Ağrıtmazdı Hər Dinleyişte Bu Qədər...
Sən də Sevsəydin Məni Səndə Mənim Kimi Olardın...
Ayrılığı Düşündüyün Zaman Yuxuların Qaçardı, Səhərlərim idin...
Yalvarardın Allaha Bitməsin Deyə...
İndi Arxanda Qalan Bir Dağıntım...
Xarabaya Döndüm...
Yıxıq, Viran Şəhər Kimiyəm...
Hər şey Sanki Sənlə Vardı...
Sən Getdin Həyat İşığım Söndü...
İçim Ağrıdı...
Nəfəs Ala bilmədim...
Öldüm!