Və ümid bəzən insanın hər şeyidir.

Darıxacaqsan! Sabahlara qədər
düşünəcəksən. Bəzən için ağladıqca,dəli kimi
xaricdən güləcəksən,amma içini bir sən
biləcəksən. Qorxacaqsan için parçalanacağ
deyə,acıdan qıvranacağsan,amma "Mən"
olmayacam. Sol tərəfin həmişə boş
qalacağ...Bax o zaman təkrar
düşünəcəksən,düşündükcə
sevəcəksən,sevdikçə bitəcəksən!!


Hər dəqiqə gülək istəmirəm...Yeri gəldiyində qışqır, çağır,
adi bir mövzuya gorə sırf qısqandığın üçün əsəbləş amma
heç ayrilmiyaq...







Mən ürəksizəm, duyğusuzam bəli..Çünki sizin kimi
gözlər önündə heç nədən çəkinmədən utanmadan
ağlamıram. Sizin yanaqlarınızdan süzülüb axan yaşlar
mənim daxilimdə qəlbimi yandıra-yandıra axır. Ürəyim
qan ağlayır əslində. Həyatda həmişə gülər üz olub,
optimistlər kimi düşünərkən, baxışlarınızdan hec nədən
qırılmaz, yıxılmaz biri olaraq görünərkən, əslində isə
atıram ürəyimə bütün dərdlərimi, təbəssümlə üzümdə
əks etdirirəm. Çoxları deyir dərdsizəm, dünya vecimə
deyil, sanki həyatımı bilirlərmiş kimi, coxları deyir
ürəksizəm sanki, qəlbimin içində yaşayıblarmış kimi.
Qürurumdan söyləyə bilmədiyim dilimdə düyünlənib
qalan sözlər sahiblərinə çatmağı həsrəti ilə
gözləyərkən o sahiblərin məni daş ürək, acı dil
adlandırmasına o qədər öyrəşmişəm ki. Sevdiyim
insanlara sevdiyimi soyləməməyim o demək deyil
ki,onların dəyəri yoxdu mənim üçün. Məgər dəyər
sözlərləmi ölçülər? Mən heç əyilmərəm, qırılmaram
kimi düşünür çoxları. Halbuki ətdən qandan Allahın
quluyam mən də. Robot deyiləm ki, insanam məndə.
Sınamağa çalışırlar nə zaman yanlış edərəm deyə
atdığım hər addım nəzərlərində, sanki mən səhv edə
bilmərənmiş kimi..Güclu görünmək, dərdlərini çox
biruzə verməyib təbəssümlə əks etdirmək, başqalarının
yanında nə qədər çətin də olsa göz yaşlarını saxlamaq,
atdığın hər addıma fikir vermək o deməkdirmi ki,sən
insan deyilsən? Məgər bütün bunlar duyğusuzluq, daş
ürəklilikdirmi?!