Səbəbini bilmirəm.
Neçə gündür anlamadiğim bir aci var qəlbimin tam ortasinda.Biraz sevgi,biraz nifrət,bəzən inciklik,bəzənsə səbəbini bilmədiyim bir aci...Sevgidirmi üzünə hər baxdiğimda onu nə qədər çox sevdiyimi anlayiram?Nifrətdirmi hər sözünün yalandan ibarət olduğunu düşünürəm?İnciklikmi,,məni yalanlari ilə nə qədər incitdiyini anlayiram,,,?Bəs bu səbəbini bilmədiyim acini necə başa düşüm?Bəlkə səbəbini bilirəm ama deməkdən çəkinirəm?Özümə etiraf etməyə cəsarətim çatmir bəlkə?Doğrulari görməkdən çəkinirəm,hər şeyin istədiyim kimi olduğunu düşünürəm ama bununla yalniz özümü aldadiram...Danişmiram,susuram...Bəlkə bu elə ən yaxşisidir.Bilirəm ki nə qədər danişsam boş olacaq..Yenə cavabini bilmədiyim suallar yaranacaq və yenə bu suallarin içində cavab axtarmağa çalişacam...Ağlamaq istəyirəm...sonra bir dostumun mənə dediyi bir söz yadima düşür-"Ağlama! Həyatda heç bir şey ağlamağa dəyməz!"Düzdür,ağlamağa dəyməz.Hələ onun üçün heç dəyməz...Tənha deyiləm,ətrafimda dostlarim var...Bəs nə üçün "nə olub?" deyə soruşanda cavabim "heçnə..."olur?
Bəlkə də danişmaq istəmirəm.
Çünkü danişsam gərək hər şeyi olduğu kimi deyəm...yalansiz.Bəzən özlüyümdə xəyallar qururam və cavab olaraq onlari danişiram.Bir anliq mənə elə gəlir ki bütün bunlar baş verib.Sonra özlüyümdə düşünəndə bütün bunlarin böyük bir yalandan başqa bir şey olmadiğini anlayiram.Nə üçün belə etdiyimi bəzən heç özüm də başa düşə bilmirəm.Bəlkə doğrulardan qaçiram?Bəlkə cavabsiz suallarin yaranacağindan və yenə o suallar içndə boğulacağimdan qorxuram?Bəzənsə yoruluram danişmaqdan.Çünkü eyni,dəyişməyən şeyləri nə qədər danişmaq olar ki?Yaxinlaşan hər bir kəs elə bil nə isə deyəcəkmiş kim üzümə baxir.Bəzənsə mən gözlədiyim cavabi deyəcəkmişlər kimi onlara baxiram...Bəzən qişqirmaq istəyirəm.Ama yenə deyəcəklər ki,"Nə olub?"Və mən yənə deyəcəm..."Heçnə" Nə üçün həqiqəti danişani dinləmək istəmirəm?Artiq "Necəsən?" sualina "Yaxşiyam" cavabini verməkdən bezdim.Artiq heç bir şey düşünmək istəmirəm...
ÇÜNKÜ DÜŞÜNDÜKCƏ DAHA ÇOX CANİM YANİR...
Bəlkə də danişmaq istəmirəm.
Çünkü danişsam gərək hər şeyi olduğu kimi deyəm...yalansiz.Bəzən özlüyümdə xəyallar qururam və cavab olaraq onlari danişiram.Bir anliq mənə elə gəlir ki bütün bunlar baş verib.Sonra özlüyümdə düşünəndə bütün bunlarin böyük bir yalandan başqa bir şey olmadiğini anlayiram.Nə üçün belə etdiyimi bəzən heç özüm də başa düşə bilmirəm.Bəlkə doğrulardan qaçiram?Bəlkə cavabsiz suallarin yaranacağindan və yenə o suallar içndə boğulacağimdan qorxuram?Bəzənsə yoruluram danişmaqdan.Çünkü eyni,dəyişməyən şeyləri nə qədər danişmaq olar ki?Yaxinlaşan hər bir kəs elə bil nə isə deyəcəkmiş kim üzümə baxir.Bəzənsə mən gözlədiyim cavabi deyəcəkmişlər kimi onlara baxiram...Bəzən qişqirmaq istəyirəm.Ama yenə deyəcəklər ki,"Nə olub?"Və mən yənə deyəcəm..."Heçnə" Nə üçün həqiqəti danişani dinləmək istəmirəm?Artiq "Necəsən?" sualina "Yaxşiyam" cavabini verməkdən bezdim.Artiq heç bir şey düşünmək istəmirəm...
ÇÜNKÜ DÜŞÜNDÜKCƏ DAHA ÇOX CANİM YANİR...
