Başlıqsız yazı.

Hardan necə başlayacağımı bilmirəm.Çünki hər başladığım yer məni sonda bitirir.Qaçmaq istədim, insanlardan yox, çünki onlar özləri-özlərdindən qaçırlar.Biraz uzaqlaşmaq, yorğun hava,meyxoş hisslər və birdə tanımadığım bir yer.Təklikdə özümlə söhbət etmək istəyirəm.Əlbətdə dəli deyiləm,anlayın məni!dəli deyiləm, sadəcə yorğunam.Günahlandırdığım hisslər var, mənə məndəndə yaxın olan.Onlarla danışmaq istəyirəm.Hər dəfə yaxınlarla prablemləri bölüşmək istədiyimdə "danış görüm özün necəsən?" deyərək gülünc səslənən sualları məni çox yordu.Anladım ki sonra, tək qələmlə iş düzəlmir, çirneldə prablemləri yazdıqca qutarmağa doğru gedir.Xoşbəxtlikdən nə qədər yazırsamsa yazım, heç bir vərəq etməz. Prablemlərdən yazdıqda isə vərəqin yetmədiyini anladım.Axır-əvvəl hər şey bitəcəyini bilib nəsə etmək istədim ki, günahlarım azalsın. Prablem ailə iş, ev hamısı bir həyatın içində yerləşdikə, həyat mənasız görsənir həddən artıq. Hərə bir cür bədbəxtdir mənsə iki cür.Cismən diri ruhən vaxtı çatmış biri..Yaşadıqca görürəm ki, sevgi puzzleın çatışmıyan bir hissəsidir.Əldə etmək üçün maraqla çalışarsan, tamamladıqdan sonra sıxlıb yeni bir maraq axtarırsan.İnsan oğlu bezməklə yetinməyir...Arxaya baxmadan qaçaraq uzaqlaşmaq, qorxduğm hisslərin quysuna yıxılıb düşmək və qışqıraraq yardım istəmək.Necədə gülünc görünür)) Bəlkədə uşaqlıqda aldandığımız cizgi filimlər vardı deyə həyat gözəl görünürdü? Bəlkə uşaqlıqda gördüyümüz hər üz gözəl görünürdü? (Bilmirəm)
- 9 Yaşıma qayıtmaq istəyirəm hər gün.Çünki hər sabahlarda yalnız oyun oynuyacağımı düşünürdüm, böyüdükçə həyatın mənimlə oynuyacağını deyil...

- Süleyman Əliyev