Uşaqlığın son gecəsi ANAnın öldüyü gündür..!
Hərdən baxiram ətrafimdakilara gülməyim gelir.Görürem dostlarımın 1-2-in keyfi yoxdu, soruşuram "qaqaş nolub bikefsen?" deyir "dünen Aykayla dava eləmişem, küsüb menden".O birinden soruşuram "sene ne olub?" yene eyni tipli cavab "niye axı məni sevən qız yoxdu?"...Amma məndən keyfsizliyimin səbəbini soruşsalar vereceyim tek bir cavab "Niyə məni sevən ANAm yoxdu? Niyə mənim ANAm həyatda yoxdu?"......"Yetimsən"-sözü artıq o qeder de incitmir canımı, bir sözü çox eşidince insan öyreşir insan..12 yaşımdan ANAsız olmaq nə demekdir yaxşı bilirem.Çünki 10 ildir her günümdə hids etmişem bunu...Uşaqlar həyətə çiıxmaq üçün ANAlarına yalvaranda mən divarın küncünə qısılıb "kaş menimde eve sesleyen ANAm həyatda olardı"-deyə ağlayırdım...Müəllim "bu günkü dərsimiz ANA haqqında inşadır"-deyende men yaşadılarımı yox yaşamaq istediklerimi yazardım, ANAmla keçirtmək istədiyim günleri xəyal edib yazardım...Əsgərliyə yola salanımda olmadı.Hər imkan tamdıqca teki o pis olmasın deye "narahat olma ANA men yaxşıyam, xəstəlenib elemirem, sen özüvü qoru"-demeye can atacaq ANAm yoxdu...Xəstələnəndə geceye qeder başımın üstün de dayanıb her nazımı çəkənimi, mənimle bir ağlayıb bir gülənimi 10 il bundan qabaq Həyat qollarımın arasından alıb torpağa verdi...Allahın mene bəxş etdiyi Mələk senin menim üstünde gezdiyimiz bu torpağın altındadı.Hər defe Özümü pis hiss edende elimde gül qəbrinin yaninda tapıram özümü.......Dostlarımla çayxanada oturanda birinin ANAsı zeng edir çünki oğluyçün narahadı, amma men sehere qeder de otursam telefonuma zeng edib "Oğlum daha gecdi eve gel"-deyecek ANAmın həyatda olmadığını yaxşı bilirem.Və hamsı canımı çox incidir.......Bilirsen uşaqlıq eslinde böyüdükce sona çatmır uşaqlığın son gecesi ANAnın öldüyü gündür..!
