Köhnə soba ətrafında keçib mənim uşaqlığım..

Tək dərdim məşqdən evə gələndə anamın sabahdan sənə məşq zad yoxdu deməsi olurdu..
Çox vaxt bunu elə şişirdirdimki gələnə qədər yolda ancaq bunu düşünürdüm.
Həmişədə elə deyirdi onsuz..
Sonra çəkərdi məni sobanın kənarına..
Başımı sığallamağa başlıyardı..
Ən çoxda beynimə qazınan sözləri fısıldanır hələde qulağımda..
Anam göz yaşlarıyçün həmişə çörək qırıntısı deyərdi..
Onu əzib keçənlərin lənətə gəlmiş olduqlarından danışardı..
Və mənim bu qədər nəsihətdən sonra..
Lənətlənmiş birisini sevdiyimə görə üzüvə baxmağa üzüm yoxdu Ana...