Mən səni sevirdim dünyalar qədər...
Sakitcə yaşayarsan...Səssiz-səmirsiz...Birdən biri çıxar qarşına...Zamanla bağlanarsan ona...Ürəyini açarsan...Və bütün dünya sənin olar...Xoşbəxt olarsan...Heç bir şey səni üzə bilməz, amma o xoşbəxtliyini əlindən almayacaq anlamına da gəlməz...Və artıq budur, aldılar səndən xoşbəxtliyini...Həyat bitmiş kimi olar sanki...Hər gününü son gün kimi yaşamağa başlayarsan...Üzdə gülərsən daxilən böyük bir hüznə batarsan...Zamanla alışarsan...Bu unutdun anlamına gəlmir təbii ki...Yaran artıq yer eləyib...Sağalar amma, izi qalar...Həyata davam edərsən...Və birdən geri qayıdar...Həmin yaranı yenidən açılar zərbə vurublar sanki...Xatirələri yad edərsən...Xəyallar qurarsan...
Sənə yaxınlaşdıqca sən məhv olarsan...Ümid edirsən, amma boş yerə...Sən indi realı olmayan bir xəyal yaşayırsan...Gülümsəyirsən...O təbəssüm yaranı örtmək üçün sarılan bir sarğıdı...Getdikcə sarğı da köhnəlməyə başlayar..O da tərk edər...Üzülməyəcəksən yox..Sadəcə həyata küsəcəksən..Özünü günahlandırmayacaqsan...Həyat məni istəmir deyəcəksən...Səssiz intiharlar edərsən...Daxilində xəyalları boğub, xatirələri basdırarsan dərinlərdə...
Və yenidən heç nə olmamış kimi həyata davam edərsən...Birdə mən səni sevirdim dünyalar qədər...Sən isə aldatdın məni...
