Sözün bitdiyi yer
Səma əhlini ən çox kədərləndirən addır Hüseyn!
Məhəmməd
Əli
Fatimə
Həsən
Hüseyn!
(Allahın salamı üzərlərinə olsun)
Bu adların hamısı bir söykənin altında toplanmışlar və Aləmlərin Rəbbinin bənzərsiz tərifinə məzhər olmuşlar.
Allah, onlara, sizi təmizləmək və tərtəmiz etmək istəyərəm buyurmuşdu. Allahın diləməsiylə hərəkəti arasında məsafə ola bilərmi? Demək ki, Uca Yaradıcı, siz tərtəmizsiniz, siz hər cür pislikdən və çirkdən təzələnmişsiniz.
Yaradılmışların efəndisi Məhəmməd Mustafa (s), haqq yolun təməlini atıb fani dünyadan köçdü. Ardından sevimli qızı Fatimə (ə) dərhal arxası tərəfindən özünə qaçdı. Əlinin (ə) ayrılığı isə uzun sürdü və 30 il səbirdən sonra o da Efəndisinə və Sevimli yoldaşına qovuşdu. Geridə Cənnət gənclərinin efəndiləri Həsən və Hüseyn (ə) qalmışdı. İmam Həsən böyük səbir göstərdi, haqq bayrağını bir dövr döyüş bir dövrsə razılaşmaqla dalğalandırdı. Amma o da nifaq zehrine qurban getdi.
İndi bu adlardan bir tək Hüseyn (ə) qalmışdı. Yalnızdı. Ətrafında yalnız vəhy evinin yetişdirdiyi zadəgan ailəsi və üç beş başqa vəfalılar vardı.
Nifaq qabığından sıyrılmış olan qərbli, qılıncıyla məğlub etməsi qeyri-mümkün idi. Qərbli ancaq qanıyla sətir gətirə bilərdi.
Buna görə onun döyüşü fərqli bir döyüş idi.
O, sevgini sığınaraq yola çıxdı.
O, mazlumiyet bayrağını dalğalandıraraq qiyam etdi.
O, bilinəni əmr etmək və münkərdən nəhy etmək üçün atına mindi.
O, cəddinin ümmətinin dərin yuxusunun üzərinə getdi.
O, yatmış vicdanları hədəf almışdı.
O, qiyamətə qədər axacaq göz yaşlarının ağıdı olacaqdı.
O, qatlaşmış ürəklərə yağışyağdıran bir rəhmət buludu olacaqdı.
Nə özünü çağıranlar, nə də yola salanlar tam olaraq anlamamışlar idi ki:
Hüseyn ordularla döyüşməyə deyil qəflət və cəhalətlə döyüşməyə gedir.
Hüseyn, qərblin çirkin yüzünü, haqq tərəfdarlarının susqunluğunun örtdüyünü izah etməyə gedir.
O, əslində Yeziddən əvvəl, Yezidi Yezid edən "Tərəfsizlər"lə döyüşməyə gedirdi.
O, Yezidin çirkin yüzünü qorxuları və ehtiraslarıyla örtülən sözdə Möminlərin vicdanını, məsləhətçi ağıllarına qarşı qışqırtmağa gedirdi.
O, doğan İslam günəşini kisələrində və qorxu dolu sinələrində öküzün, İslamın zahirini qərbinə pərdə edənlərin zülmətini dağıtmaq üçün gedirdi.
Hüseyn (ə) bir şüur mücahididir.
Hüseyn (ə) bir işıqlıq döyüşçüsüdür.
Hüseyn (ə) bir islah öndəridir.
Onun qıyamı, qılınc və qalxan qıyamı deyil, işıqlandırma, xəbərdar etmə, oyandırma və şüurlandırma qıya bildirmi.
Hüseyn (ə) sözün bitdiyi yerdə qanını ortaya qoymuşdur. Söz təsirini itirmiş, qulaqlar kar olmuş və şüurlar bağlanmışkən edəcək başqa bir şey yox idi onsuz da. Sözün bitdiyi yerdə şahidlik danışacaqdı, fədakarlıq danışacaqdı…
Sözün bitdiyi yerdə Hüseyn vardır!
Bəzən sözlər kifayət qədər inandırıcı olmaz. Canınızı ortaya qoymanız lazım. Amma İmam Hüseynin dövrü belə bir dövr idi.
Canı cananı ortaya qoymaq lazım idi və İmam Hüseyn də bunu etdi. Həm də heç tərəddüd etmədən…
Eşqin kəsdiyi barmaq heç ağrıyarmı?
Nə edirsə Uca Sevimli üçün edirdi.
Hər addımında ilahi eşq vardı…
Və hər addımında Ceddinin ümmətinə olan sevgisi vardı.
Əlbət ki, Hüseyn (ə) o sevgini paylaşmaqda idi. Sevimli Ceddi deməmiş idimi: Hüseyn məndəndir mən də Hüseyndənim. Elə isə ümmətin cəfasını da paylaşacaqdılar. Təbii ki hirslə deyil eşqlə!
Bəli eşqlə!
Sözün bitdiyi yerdə Eşq başlar, yəni Hüseyni fədakarlıq, Hüseyni şahidlik!
