Öℓüɱ.. şσγųҩ, ąƈı, şσŋ ɠöŗüş √ə εγŋï ẕąɱąŋđą γεŋïđəŋ ɓïŗ ɓąşℓąŋğıƈ...[!]
Zamanmı tez keçir yoxsa xoşbəxt olduğumuz anlarmı çox qısa? Ölümmü bu qədər yaxınlaşan yoxsa həmişə vardı da adımı yeni işləyir həyatımıza? Dostlarmı buraxıb gedən yoxsa onları buraxmağa məcbur edən adamammı mən?
Nə qədər azmış, nə qədər kiçikmiş xoşbəxt olduğumuz zaman.. O saniyələrdən geriyə qalan tək şey şəkilmiş.. Darıxıram o dəqiqləri, darıxıram o kiçik olan amma həyatımın hər anına əvəz olan o zamanları..
Baxdıqca şəkilləri ürəyim əzilir həsrət elə bir qucaqlayır ki ‘kaş ki..' deyirəm ‘kaş ki bir az daha çox yaşasaydım o şəkillərdəkini'…
Amma zaman və böyümək mane olur geriyə, ‘yaşasaydın! hər anın dadına çataraq işlətsəydin hər hüceyrəni..' deyir…
Çətinmiş böyümək.. Hələ herşeyin fərqinə vararaq böyümək ən çətiniymiş… Əlini qolunu yelləyərək gəldiyin yolun geri qalanını kürəyində yüklə, əlləri qolları dolu davam etməkmiş böyümək..
Düşünməkmiş hər şeyi, keçmişi, gələcəyi və indini… Məsuliyyət götürməkmiş… Kiçik sandığımız amma fərqinə varmadan böyüyən böyük bədənlərmiş böyümək…
Və eyni zamanda bədəninlə ruhunun da böyüməsiymiş.. Böyümək demək həyatı, zamanı və məkanı dəyişdirməkmiş..
Dostluq nə olursa olsun sahib çıxmaqmış. Qırılsanda səssiz qalmaq, lazım olduğunda incikliyinlə belə gülə bilməkmiş..
Dostluq bütün qiymətli şeylərin ən gözəlinə ən qiymətlisinə sahib olmaqmış… Qarşılıq gözləmədən özündən çox şeyi fəda etməkmiş..
Dostluq hər nə olursa olsun hər nə keçsə keçsin aranızda bağışlaya bilmək və həmişə sevə bilməkmiş..
Və ölüm.. Soyuq, acı, son görüş və eyni zamanda yenidən bir başlanğıc.. Kimsə istəsə də gələcəyindən əmin olduğumuz tək gerçək..
Yaşadığımız həyatın fərqinə varmamızı təmin edən, əgər unutsaq yaşadığımızı sovurduğu şillələ özünü xatırladan və heç zarafatdan xoşlanmayan tək gerçəyimizmiş…