-Ikimizdə yorulmuşduq; mən sevməkdən, o getməkdən...

-Bilsən də bilməsən də, səni sevdim. Bildin amma dəyərini bilmədin bəlkə də... Bir gün əllərin olmasa, ayaqların tutmasa,ya da kor olsaydın belə sevməyə davam edərdim səni, çünki onsuzda görmürdün nələrlə vuruşduğumu, nə də ki məni..-Ən pis günüm də nə rəfiqə, nə dost, nə də başqa biri vardı. Sonralar gördüm ki, bu həmişə belə davam edir. Canım çıxanadək agladigim günlərin səhərində gülmək məcburiyyətində qalmaq. Sonralarsa heç ağlaya bilməmək kimi izahsız hallarla üzləşməyə başladım ..
Bir vaxt sonra gördüm ki, heç kim yoxdu ətrafımda və ailəmdə qalan bir neçə üzvdən başqasının varlığı və ya yoxluğu məni zərrə qədər maraqlandirmir...həyat belə bir şeydir