Ölmə…
r şəkildə dünyaya açılma səyi içərisində olsalar da otağına qədər səbr edə bildi.. Otağının işığını yandırmadan kreslosuna oturdu və səssiz hıçqırıqlarla ağladı.. Ən son 1999 yaz mövsümündə bu qədər sıx və güclü idi yanağından süzülən yaşlar. .Bir müddət sonra otağının soyuqluğuyla özünə gəldi, siqaretini yandırdı, kompüterini açdı və yazmağa başladı; "İllərcə həmişə ONU gözlədim, mütləq gələcək idi çünki O da məni gözləyirdi.. Bilirdik bir gün bir şəkildə qarşılaşacaqdıq və ilk qarşılaşdığımızda tapdıq deyəcəkdik.. Bu dərəcə əmindim və illərcə " görəsən O mu? " deyərək başqa əllərdə, başqa gözlərdə, başqa dodaqlarda onu axtardım.. Universitet illərim idi və bir payız günündə O gəldi.. Möhtəşəm gözəlliyiylə, zəkasıyla və adına da çox yaraşan göz oxşayan işıltısıyla "Günəş" bir gün gəldi.. Elə dərin, elə mehriban bir şəkildə gəldi ki və elə işıq saçırdı ki gözləri, keçmişimdəki bütün qaranlıqları da işıqlandırdı.. Artıq səhər doğan axşam batan günəşə ehtiyacım yox deyə düşünməyə başlamışdım.. Günəşim hər şeyə çatacaqdı, məni istilədəcək işıqlandıracaqdı.. Bir-birimizi tanımaq tanıtmaq üçün heç məşğul olmadıq çünki dediyim kimi biz bir-birimizi gözləyirdik, tanıyırdıq.. Və hər şey o qədər gözəl idi ki birlikdəykən, bir az ayrı qalsaq o möhtəşəm dəqiqələri çox darıxırdıq.. Artıq çatmırdı bir neçə saatlıq görüşmələr, bunu anlamışdıq.. Birlikdə yaşlanmalıydıq, buna inanmışdıq.. Günəş və mən.. "Birdə oğulumuz olsun adını Qurtuluş qoyaq" təklifimi elə təbəssümlə qarşılamış və o qədər şirin boyuma sarılmışdı ki o an bu bir neçə il dərhal bitsin məzun olub sonsuzluğa imza atalım istədim.." "1999 baharı hər şeyi ilə möhtəşəm bir şəkildə Günəş ilə birlikdə keçdi getdi və istiliyi ilə böhrana salan yaz mövsümü gəldi.. O zamanları daha çox Beşiktaş və Ortaköydəki sahildəki çay bağçalarında qiymətləndirdik. Və əsla imtina edə bilmədiyimiz həftə sonu ada dövrlərimiz, fayton..Yaxşı xatırlayıram çox isti bir Bazar ertəsi axşamı idi, Sahildə kiçik batalyonaların olduğu çay bağçasında çaylarımızı qurtumlarkən bir anda Günəşə bir şeylər olmuşdu. Rəngi solmuş, durğunlaşmış, işıltısı yox olmuşdu..
- Nəyin var Günəş? Bir anda durğunlaşdın səni heç belə görməmişdim?
- İçimə bir sıxıntı batdı, ilk dəfə bu cür bir şey olur buna görə tərif edə bilmirəm səbəbini həll edə bilmirəm..
- Qalxaqmı? Gedək istərsənmi?
- Xeyr, sən buranı çox sevirsən.. Qalaq və yalnız məni sevdiyini söylə..
- Sən normal deyilsən Günəş, elə isə məndə normal olmayacağam..
Ayağa qalxdım və hər vaxt hamısı dolu olan çay bağçasındakı və ətrafındakı insanlara vecinə almadan qışqıra bildiyim qədər qışqırdım "SƏNİ SEVİRƏM..!" Şok olmuşdu. Əllərindən tutub ayağa qaldırdım və sıx sarıldıq. Gülənlər də oldu alqışlayanlar da.. Heç vecinə almadan sarıldıq və sonra yüzünə baxdığımda par-par parlayırdı Günəşim, özünə gəlmişdi.. Sonra çay bağçasından ayrıldıq, yolu uzun idi, Beşiktaşdan Ovçulara gedəcəkdi buna görə keç olmadan onu evinə yola saldım.. Mən də evimə getmək üçün avtobusda bir şüşə kənarına oturdum, şüşədə onun o halı meydana çıxır içim ürpərirdi.. Nə olmuşdu görəsən? düşüncəsi içində evimə çatdım. Otağımda masamın üzərinə ONun yerləşdirdiyi və ikimizin yan-yana olduğu şəkil vardı. Götürüb uzun uzun ONA baxdım.. ONun o möhtəşəm şirinliyinə baxdım və bir müddət sonra telefonum çaldı;
- Mən evimə gəldim canım.
- Yaxşısan hə?
- Necə yaxşı olmam ki çay bağçasında etdiyindən sonra. Evə gələnə qədər düşündüm və qərar verdim. Sən dəlisən və mən bir dəlini sevirəm..
- Dəliyəm bəli əksini heç iddia etmədim ki.
Sonra bir neçə xoş söz və gülüşmələr yoldaşlığında telefon görüşməmizi bitirdik. İçim rahatlamışdı və şən şəkildə salona keçdim. Şən halım televiziyaya konsentrə olmuş ev yoldaşımın da gözündən qaçmamış olacaq ki soruşdu;
- Xeyrdir üzündə güllər açmış..
- Güllər günəşi sevərlər bilərsən.
- Ha o məsələ, bu arada mənim sabah ad günüm biləsin.
- Necə sabah?
- 17 Avqust
- Edəcəklərin müəyyəndir. Tort, kola, şam filan götür, axşam sən şamları üfləyərkən şəkilini çəkərəm, sonra ad günün mübarək olsun deyərəm. Necədir?
Otaqda bu şən söhbət ilə saat çox irəliləmişdi. Otağıma gedib yatağıma uzandığımda saat 00: 30 ətrafı idi. Qarışıq düşüncələr içərisində yuxuya getdim. Gecənin səssizliyini pozan telefonumun səsi ilə qəflətən oyandım, axtaran O idi;
- Bilərsən sənə qıya bilmərəm, bu saatda əsla oyandırmam səni amma səsini eşitmək istədim.
- Günəş, bax mənə doğrunu söylə nəyin var?
- And içərəm bilmirəm, tək bildiyim yata bilmədiyim. Və bir də səsini eşitmək məcburiyyətindəydim.
- Necə məcburiyyətindəydim? Nədir bu? Nə olar söylə? Nəyin var Günəş?
- Bilmirəm, bilmirəm, bilmirəm…
- Bax ağlından bütün pis düşüncələri at və yuxuya get, sabah bu mövzunu mütləq danışacağıq..
- Tamam həyatım, səni sevirəm, şirin yuxular.
- Mən də səni sevirəm Günəşim.. şirin yuxular.
Ağılım çox qarışmış idi, sabah nə olduğunu mütləq öyrənməliydim. 15-20 dəqiqə tavana baxaraq düşüncələrə daldım.. Ondan bir mesaj gəldi.. "Məni heç buraxmayacaqsan deyilmi? Heç bir şey bizi ayırmayacaq deyilmi?" "O necə söz Günəşim, sən bir səhər doğulmasansa zülmət qaranlıqda mən yaşaya bilərəmmi sanırsan? Səninləyəm və bizi ancaq ölüm ayıra bilər, başqa bir səbəb əsla ola bilməz.." Mesajı göndərdiyimdə ONun artıq rahatca yata biləcəyini düşünərkən o da nə idi??? Çox dərindən çox qəribə bir səs-küy. Nədir bu?? Yataqdan qalxa bilmirəm. Fövqəladə bir sarsıntı.. Nədir bu Allahım!! Nələr olur? Günəş.. Günəş.. Zəlzələ..!?!?!?! Necə bir şeydir bu, özümü küçəyə atmalıydım.. Yatağımın yanındakı telefonu iradəm xaricində götürərək qapıya doğru yönəldim.. Gedə bilmirdim, hər yer yellənir dayanmırdı.. Mənzil boşluğuna çatdığımda hər kəsdə bir çaxnaşma, ev yoldaşımın gözlərindəki dəhşət, bağrışmalar, uşaqların ağlamaları.. Nərdivanlarda qorxu dolu gözlər, anında kəsilən elektrik, hər yerqapqaranlıq.. Uzun sürən sarsıntı yeni dayanmışdı və prospektə atıldığımda hər kəs orada idi.. Ailəm?? Günəş..?? Günəşi axtarmalıydım, ailəm uzaqda idi, orada hiss etməmişlər belə deyə düşünərək Günəşi axtarmalıyam dedim.. Günəş.. Günəş.. Aç telefonu!! Lənət olsun! Günəş aç telefonu! Sonra lənət ola biləcək şəbəkə problemləri.. Günəşə çatmalıydım, qonşumuz Kamal, avtomobilini istədiyimdə o qorxu-çaxnaşma halında heç düşünmədən "Götür amma açar yuxarıda qaldı" dedi.. İçimdəki o qorxu elə yox olmuşdu ki,hər kəsin uzaq dayandığı mənzil boşluğundan Kamalın evinə çatdım.. Aşağıya atıldığımda hər kəsin üzündə o qapqara qorxunu yenidən gördüm.. Avtomobilə mindim və gedə biləcəyim ən kəsə yollardan sonunda Günəşin olduğu evin küçəsinə çatdım. Küçənin başında bir çaxnaşma.. Avtomobildən endim və kütləni yararaq o küçəyə girdim. Küçənin digər ucuna yaxın, açıq mavi mozaikalarla qablı bir bina idi.. Qaçdım.. Ola bilməzdi, bina yox idi, vardı amma yox idi. .Yedi qatlı bu bina yıxılmış beton dağıntısına dönmüşdü.. Dəli olmaq üzrəydim.. Günəş deyə qışqırırdım.. Heç bir yerdən ONun səsi gəlmirdi.. Ətrafdakı insanların içində onu axtardım.. Yox idi, xeyr o dağıntının altında ola bilməzdi.. Günəşim orada ola bilməzdi..! Çaxnaşma içində qışqırmağa davam etdim. Dağıntı üzərinə doğru çıxaraq əlimə keçən bütün daş parçalarını, kirəmitləri küçəyə doğru atırdım.. Bir polis məmuru yanıma yaxınlaşaraq "Səhərə doğru qurtarma qrupları gələcək, onlar gələnə qədər dağıntının üzərində edəcəyiniz şüursuz hərəkətlər dağıntı altında həyata şansı olanların bu şanslarını azalda bilər.." deyərək qoluma girdi və məni dağıntıdan 10 metr uzaqda bir səki üzərinə oturtdu.. Xeyr Günəşə bir şey olmuş ola bilməzdi.. Yaşayacaqdı, o möhtəşəm gözəlliyi ilə qarşıma oturub gülümsəyəcəkdi mənə..
Səhər qurtarma qrupları gəldi, Günəşi qurtaracaqdılar.. Gücümün sonuna qədər qurtarma qruplarına kömək etdim amma olmurdu.. Yeddi qatlı binanın ikinci qatında yaşayırdı Günəş və bina olduğu yerə çökmüşdü.. Qurtarma qrupu adicə sürətiylə çalışırdı. Saatlar irəlilədikcə hər kəs ümidini yavaş yavaş itirirdi. Mən isə ONun məni əsla buraxmayacağını bilirdim. Əllərim beton kütlələrini qaldırmağa çalışmaqdan parçalanmışdı amma yorğunluq heç hiss etmirdim.. Səsimin qısılmış olmasına baxmayaraq bütün gücümlə qışqırmağa çalışırdım.. Və bu səylər içərisində çox uzun saatlar keçdi.. Təhlükəli saatlar gəlmişdi və artıq hər kəs bu saatdan sonra yaşaması möcüzə olacaq şəklində zümzümə edirdi.. Və təxminən 40 saat sonra bir hərəkətlənmə oldu dağıntı ətrafında. Qurtarma qrupları əlləriylə bir-birlərinə işarələr edirlər, mən isə nə olduğunu anlamağa çalışırdım.. Dərhal dağıntının üzərinə getdim.. Orada idi..! Günəşim orada idi..! Yalnız saçı və bir az da kürəyi görünürdü və üzərində keçmişdə mənim olan və bundan bir ay əvvəl o istədiyi üçün ona hədiyyə etdiyim t-shirtüm vardı. Heç səsi çıxmırdı, kimsəyə cavab vermirdi. O sıra bir neçə maşın ilə onu çıxartmaq üçün betonları qaldırdılar, beton dəmirlərini kəsdilər.. Bu iş 1-2 saat davam etdi və sonunda qrupdan bir neçə adam sakin tərəfindən ONU yuxarı doğru çəkib bir xərəyə yatırtdılar. Günəşim deyə qışqıraraq əyildim ONA doğru. Gözləri bağlı idi, heç bir həyat əlaməti göstərmirdi amma hələ o ilk gördüyüm günki parıltısını saçırdı, heç bir yara izi yox idi.. Qrupdan həkim olduğunu söyləyən adam ONA doğru əyildi.. Və qısa bir müddət sonra adamın üzü bir anda dəyişdi.. Xeyr pis bir şey söyləməməli idi.. Xeyr Günəşim ölmüş ola bilməzdi.. Adam titrəyən səsi ilə bir əlini çiyinimə qoyaraq "ONU qurtara bilmədik övladım.." dediyində Günəşə doğru əyilib sıx sarıldım bir əli boyunbağısına birləşmiş cansız bədəninə.. Sonrasını isə xatırlamır bəlkə də xatırlamaq istəmirdim.."
Keçən 6,5 ilin təcrübəsini ilk dəfə yazıya tökürdü adam və gözyaşlarının islatdığı yanağı parlayırdı florasansa işığında.. Mahnının bu sözləri isə hər şeyi ilə ONU yaşadırdı otağının hər tərəfində.. "Her sabah doğan güneş bir sabah doğmaz oldu..Elleri ellerimden kayıp giden yıldız oldu..” "Giderken bıraktığın bütün renkler siyah oldu..” Və yenidən ONU son gordüğü anı xatırlayırdı ; Günəşin cansız bədəninə sarıldığında, Günəşin bir əli boyunbağısına birləşmiş, digər əli isə sıx cib telefonunu qucaqlamışdı.. Cib telefonunu Günəşin ovucundan çəkib götürdüyündə telefonun ekranındakı, Günəşin o fəlakət gecəsində sevdiyinə cavab olaraq yazdığı amma aydındır ki göndərməyə fürsət tapa bilmədiyi "Bizi ölüm belə ayırmasın.." cümləsinə cavab verərcəsinə "Günəşim, bizi ancaq ölüm ayırar demişdim.. Yanılmışam Günəşim..! Yanılmışam..! hələ də məndəsən Günəşim.." deyə qışqıraraq hıçqırıqlarla ağlayırdı.. 17 Avqust 1999 Saat 03:02dəki böyük zəlzələdə təbiət, bir bədəni digər bədənə bax bu şəkildə daşıyır…
- Nəyin var Günəş? Bir anda durğunlaşdın səni heç belə görməmişdim?
- İçimə bir sıxıntı batdı, ilk dəfə bu cür bir şey olur buna görə tərif edə bilmirəm səbəbini həll edə bilmirəm..
- Qalxaqmı? Gedək istərsənmi?
- Xeyr, sən buranı çox sevirsən.. Qalaq və yalnız məni sevdiyini söylə..
- Sən normal deyilsən Günəş, elə isə məndə normal olmayacağam..
Ayağa qalxdım və hər vaxt hamısı dolu olan çay bağçasındakı və ətrafındakı insanlara vecinə almadan qışqıra bildiyim qədər qışqırdım "SƏNİ SEVİRƏM..!" Şok olmuşdu. Əllərindən tutub ayağa qaldırdım və sıx sarıldıq. Gülənlər də oldu alqışlayanlar da.. Heç vecinə almadan sarıldıq və sonra yüzünə baxdığımda par-par parlayırdı Günəşim, özünə gəlmişdi.. Sonra çay bağçasından ayrıldıq, yolu uzun idi, Beşiktaşdan Ovçulara gedəcəkdi buna görə keç olmadan onu evinə yola saldım.. Mən də evimə getmək üçün avtobusda bir şüşə kənarına oturdum, şüşədə onun o halı meydana çıxır içim ürpərirdi.. Nə olmuşdu görəsən? düşüncəsi içində evimə çatdım. Otağımda masamın üzərinə ONun yerləşdirdiyi və ikimizin yan-yana olduğu şəkil vardı. Götürüb uzun uzun ONA baxdım.. ONun o möhtəşəm şirinliyinə baxdım və bir müddət sonra telefonum çaldı;
- Mən evimə gəldim canım.
- Yaxşısan hə?
- Necə yaxşı olmam ki çay bağçasında etdiyindən sonra. Evə gələnə qədər düşündüm və qərar verdim. Sən dəlisən və mən bir dəlini sevirəm..
- Dəliyəm bəli əksini heç iddia etmədim ki.
Sonra bir neçə xoş söz və gülüşmələr yoldaşlığında telefon görüşməmizi bitirdik. İçim rahatlamışdı və şən şəkildə salona keçdim. Şən halım televiziyaya konsentrə olmuş ev yoldaşımın da gözündən qaçmamış olacaq ki soruşdu;
- Xeyrdir üzündə güllər açmış..
- Güllər günəşi sevərlər bilərsən.
- Ha o məsələ, bu arada mənim sabah ad günüm biləsin.
- Necə sabah?
- 17 Avqust
- Edəcəklərin müəyyəndir. Tort, kola, şam filan götür, axşam sən şamları üfləyərkən şəkilini çəkərəm, sonra ad günün mübarək olsun deyərəm. Necədir?
Otaqda bu şən söhbət ilə saat çox irəliləmişdi. Otağıma gedib yatağıma uzandığımda saat 00: 30 ətrafı idi. Qarışıq düşüncələr içərisində yuxuya getdim. Gecənin səssizliyini pozan telefonumun səsi ilə qəflətən oyandım, axtaran O idi;
- Bilərsən sənə qıya bilmərəm, bu saatda əsla oyandırmam səni amma səsini eşitmək istədim.
- Günəş, bax mənə doğrunu söylə nəyin var?
- And içərəm bilmirəm, tək bildiyim yata bilmədiyim. Və bir də səsini eşitmək məcburiyyətindəydim.
- Necə məcburiyyətindəydim? Nədir bu? Nə olar söylə? Nəyin var Günəş?
- Bilmirəm, bilmirəm, bilmirəm…
- Bax ağlından bütün pis düşüncələri at və yuxuya get, sabah bu mövzunu mütləq danışacağıq..
- Tamam həyatım, səni sevirəm, şirin yuxular.
- Mən də səni sevirəm Günəşim.. şirin yuxular.
Ağılım çox qarışmış idi, sabah nə olduğunu mütləq öyrənməliydim. 15-20 dəqiqə tavana baxaraq düşüncələrə daldım.. Ondan bir mesaj gəldi.. "Məni heç buraxmayacaqsan deyilmi? Heç bir şey bizi ayırmayacaq deyilmi?" "O necə söz Günəşim, sən bir səhər doğulmasansa zülmət qaranlıqda mən yaşaya bilərəmmi sanırsan? Səninləyəm və bizi ancaq ölüm ayıra bilər, başqa bir səbəb əsla ola bilməz.." Mesajı göndərdiyimdə ONun artıq rahatca yata biləcəyini düşünərkən o da nə idi??? Çox dərindən çox qəribə bir səs-küy. Nədir bu?? Yataqdan qalxa bilmirəm. Fövqəladə bir sarsıntı.. Nədir bu Allahım!! Nələr olur? Günəş.. Günəş.. Zəlzələ..!?!?!?! Necə bir şeydir bu, özümü küçəyə atmalıydım.. Yatağımın yanındakı telefonu iradəm xaricində götürərək qapıya doğru yönəldim.. Gedə bilmirdim, hər yer yellənir dayanmırdı.. Mənzil boşluğuna çatdığımda hər kəsdə bir çaxnaşma, ev yoldaşımın gözlərindəki dəhşət, bağrışmalar, uşaqların ağlamaları.. Nərdivanlarda qorxu dolu gözlər, anında kəsilən elektrik, hər yerqapqaranlıq.. Uzun sürən sarsıntı yeni dayanmışdı və prospektə atıldığımda hər kəs orada idi.. Ailəm?? Günəş..?? Günəşi axtarmalıydım, ailəm uzaqda idi, orada hiss etməmişlər belə deyə düşünərək Günəşi axtarmalıyam dedim.. Günəş.. Günəş.. Aç telefonu!! Lənət olsun! Günəş aç telefonu! Sonra lənət ola biləcək şəbəkə problemləri.. Günəşə çatmalıydım, qonşumuz Kamal, avtomobilini istədiyimdə o qorxu-çaxnaşma halında heç düşünmədən "Götür amma açar yuxarıda qaldı" dedi.. İçimdəki o qorxu elə yox olmuşdu ki,hər kəsin uzaq dayandığı mənzil boşluğundan Kamalın evinə çatdım.. Aşağıya atıldığımda hər kəsin üzündə o qapqara qorxunu yenidən gördüm.. Avtomobilə mindim və gedə biləcəyim ən kəsə yollardan sonunda Günəşin olduğu evin küçəsinə çatdım. Küçənin başında bir çaxnaşma.. Avtomobildən endim və kütləni yararaq o küçəyə girdim. Küçənin digər ucuna yaxın, açıq mavi mozaikalarla qablı bir bina idi.. Qaçdım.. Ola bilməzdi, bina yox idi, vardı amma yox idi. .Yedi qatlı bu bina yıxılmış beton dağıntısına dönmüşdü.. Dəli olmaq üzrəydim.. Günəş deyə qışqırırdım.. Heç bir yerdən ONun səsi gəlmirdi.. Ətrafdakı insanların içində onu axtardım.. Yox idi, xeyr o dağıntının altında ola bilməzdi.. Günəşim orada ola bilməzdi..! Çaxnaşma içində qışqırmağa davam etdim. Dağıntı üzərinə doğru çıxaraq əlimə keçən bütün daş parçalarını, kirəmitləri küçəyə doğru atırdım.. Bir polis məmuru yanıma yaxınlaşaraq "Səhərə doğru qurtarma qrupları gələcək, onlar gələnə qədər dağıntının üzərində edəcəyiniz şüursuz hərəkətlər dağıntı altında həyata şansı olanların bu şanslarını azalda bilər.." deyərək qoluma girdi və məni dağıntıdan 10 metr uzaqda bir səki üzərinə oturtdu.. Xeyr Günəşə bir şey olmuş ola bilməzdi.. Yaşayacaqdı, o möhtəşəm gözəlliyi ilə qarşıma oturub gülümsəyəcəkdi mənə..
Səhər qurtarma qrupları gəldi, Günəşi qurtaracaqdılar.. Gücümün sonuna qədər qurtarma qruplarına kömək etdim amma olmurdu.. Yeddi qatlı binanın ikinci qatında yaşayırdı Günəş və bina olduğu yerə çökmüşdü.. Qurtarma qrupu adicə sürətiylə çalışırdı. Saatlar irəlilədikcə hər kəs ümidini yavaş yavaş itirirdi. Mən isə ONun məni əsla buraxmayacağını bilirdim. Əllərim beton kütlələrini qaldırmağa çalışmaqdan parçalanmışdı amma yorğunluq heç hiss etmirdim.. Səsimin qısılmış olmasına baxmayaraq bütün gücümlə qışqırmağa çalışırdım.. Və bu səylər içərisində çox uzun saatlar keçdi.. Təhlükəli saatlar gəlmişdi və artıq hər kəs bu saatdan sonra yaşaması möcüzə olacaq şəklində zümzümə edirdi.. Və təxminən 40 saat sonra bir hərəkətlənmə oldu dağıntı ətrafında. Qurtarma qrupları əlləriylə bir-birlərinə işarələr edirlər, mən isə nə olduğunu anlamağa çalışırdım.. Dərhal dağıntının üzərinə getdim.. Orada idi..! Günəşim orada idi..! Yalnız saçı və bir az da kürəyi görünürdü və üzərində keçmişdə mənim olan və bundan bir ay əvvəl o istədiyi üçün ona hədiyyə etdiyim t-shirtüm vardı. Heç səsi çıxmırdı, kimsəyə cavab vermirdi. O sıra bir neçə maşın ilə onu çıxartmaq üçün betonları qaldırdılar, beton dəmirlərini kəsdilər.. Bu iş 1-2 saat davam etdi və sonunda qrupdan bir neçə adam sakin tərəfindən ONU yuxarı doğru çəkib bir xərəyə yatırtdılar. Günəşim deyə qışqıraraq əyildim ONA doğru. Gözləri bağlı idi, heç bir həyat əlaməti göstərmirdi amma hələ o ilk gördüyüm günki parıltısını saçırdı, heç bir yara izi yox idi.. Qrupdan həkim olduğunu söyləyən adam ONA doğru əyildi.. Və qısa bir müddət sonra adamın üzü bir anda dəyişdi.. Xeyr pis bir şey söyləməməli idi.. Xeyr Günəşim ölmüş ola bilməzdi.. Adam titrəyən səsi ilə bir əlini çiyinimə qoyaraq "ONU qurtara bilmədik övladım.." dediyində Günəşə doğru əyilib sıx sarıldım bir əli boyunbağısına birləşmiş cansız bədəninə.. Sonrasını isə xatırlamır bəlkə də xatırlamaq istəmirdim.."
Keçən 6,5 ilin təcrübəsini ilk dəfə yazıya tökürdü adam və gözyaşlarının islatdığı yanağı parlayırdı florasansa işığında.. Mahnının bu sözləri isə hər şeyi ilə ONU yaşadırdı otağının hər tərəfində.. "Her sabah doğan güneş bir sabah doğmaz oldu..Elleri ellerimden kayıp giden yıldız oldu..” "Giderken bıraktığın bütün renkler siyah oldu..” Və yenidən ONU son gordüğü anı xatırlayırdı ; Günəşin cansız bədəninə sarıldığında, Günəşin bir əli boyunbağısına birləşmiş, digər əli isə sıx cib telefonunu qucaqlamışdı.. Cib telefonunu Günəşin ovucundan çəkib götürdüyündə telefonun ekranındakı, Günəşin o fəlakət gecəsində sevdiyinə cavab olaraq yazdığı amma aydındır ki göndərməyə fürsət tapa bilmədiyi "Bizi ölüm belə ayırmasın.." cümləsinə cavab verərcəsinə "Günəşim, bizi ancaq ölüm ayırar demişdim.. Yanılmışam Günəşim..! Yanılmışam..! hələ də məndəsən Günəşim.." deyə qışqıraraq hıçqırıqlarla ağlayırdı.. 17 Avqust 1999 Saat 03:02dəki böyük zəlzələdə təbiət, bir bədəni digər bədənə bax bu şəkildə daşıyır…
