Ölən hər xəyalına, həyat , bir əclaf gülüşü hədiyə etmiş...
Sənə sevgimi miras qoydum. Yaşadığın hər an hiss et...
Beyqefil oyandığın gecə yarıları vəya yata bilmədiyin... İzlədiyin hər gün doğumunda...
Köhnə şəkilləri qoyub getdim...
Keçmişlə yaşama, amma, unutma. Qəlbinin fərqli döyündüyü günləri...
Hər kəs gedərkən qaranlığı boğurdu yalnızlıq...
Gecəyə həbs edilmişdim...
Mən bir sonrakı mahnı idim...
Gecənin üçündə köhnə bir nəqarətdə xatırlanmış...
Xatırlandıqca qapanmış yaraları yenidən açılmış...
Sarğıları əllərindən heç düşməmiş...
Küldanlığı ölü siqaretlərlə dolmuş...
Ölən hər xəyalına, həyat , bir eclaf gülüşü hədiyə etmiş...
Heç gəlməyən və heç getməmiş bir qadına aşiq olmuş...
Hər kəs gedərkən günəşi boğurdu yalnızlıq, otağın pərdələriylə...
Yaşamaq qədər ölmək də cəsarət tələb edir...
Silahın lülesini xirtləyinə soxub tətiyi çəkərək son loxma kimi udmaq gülləni...
Ülgüclə sonsuzluğun xəritəsini çəkmək biləklərinə ...
Ya da sağ çıxmayacağını bilərək uzanmaq əməliyat masasına...
Ürəyimdə ölülər gəzir...
Qollarına xatirə sistemleri taxmış, şəkillərdən pıçıltıları gəlir...
Aldadıldığını anladığında içindəki dünyada qiyamət qopmuşdu...
O sadəcə sevilmək istəmişdi...
İçi gözəliydi. Ruhu gözəliydi. Arzuları və xəyalları saf idi...
Sonra içinə nifrət toxumları səpdi. Haqqı var idi...
Və başqaları kimi gizlətmədi içindəki özünü. Öldürdü onu...
Anlamışdı çünki...
Belə bir dünyada həddindən artıq yaxşı olmağın axmaqlıq olduğunu...
