İnsanlar
Onun ağarmış saçları tökülür üzünə Həyatının payız fəsli sona çatmaqdadıGözlərinin içində gizlənir min bir kədər Həyatı min bir gecə günəşi batmaqdadı
Əzilmiş köhnə palto, cırılmış ayaqqabı Qızının köhnə əlcəklərini geyinir tənha qadınƏrinin baş daşıyla o gedir görüşməyə Axı onu ondan başqa həyatda hamı atıb
Altmış manat pensiya bu da Allahdan kömək Bu pula ne olur yaşamaq,nə də olur ölməkAmma əsas deyil pul, istiyir doğmaların Artıq onbeş ildən çoxdu görmür nəvələrin
O hər gün səhər tezdən dəniz kənarı parkda Qurumuş çörəklə yedizdirir sərçələrinHəyatın səhnəsindən onu çoxdan atıblar Teatr boşaldıqca tökülür pərdələri
Onunla üzbəüz gözləri yorğun kişi Dodaqlarında çat həyatı yanlız işiİçir çəkir və içir,içir ki unuda bilsin Çəkir ki ciyərlərdə göz yaşını quruda bilsin
Evə əliboş getmək uşaqların gözləri, Onun ürəyini parçalayır iynələr təkArifin beş yaşı var,Toğrulun artıq səkkiz Ama ki ağlıyırlar gecə gündüz körpələr tək
O baxır ağbirçək qadının gözlərinə Mavi gözləri uzun illər öncə bozarmışdı
Qadının cırıq əlcəklərinə baxan cavan xanım Bütün gecəni ağlamaqdan gözlər qızarmışdıO onu aldatmışdı,Tələbəlik illəri,Bu qızın yaddaşında yalanlarla həkk olundu
Nəyə görə onun qeyri adi gözəlliyi Xoşbəxtlik gətirmək əvəzinə ona dərd olurdu.]
