Hərşeyin çarəsi tapılardı bəlkə də,bu çarəsizlik olmasaydı!!!

İndilərdə pas tutmuş xəyallarım, bir zamanlar çiçək açardı xatırla..
Dünənin önəmini paslı xəyallarımdan soruş,
Batmaq üzrə olan günəşdən yox !..

Nələrsə dəyişdi mi həyatımızda ağrılı ayrılıqlar ardından ?.
Sevdik mi başqa acı qoxan adamları ?
Dərdik mi hənüz qönçə gülləri?
Cavabları özümüzdə axtarmadan,aynaya baxmadan tapmaq istdədik,
Yerə çaxıldıq ardınca doğruların izi ilə..
Və bir daha cavabsız suallar tapdıq..

Aydınlıq otağımda sakitcə oturub,əlimi qarnıma tərəf sıxaraq günlərdir keçməyən mədə ağrısını sakitləşdirməyə çalışırdım.
Sonra qalxıb həkimə gedim deyə düşündüm,amma olmayan Sən dərdimin adı,dərmanım da Sən idin.. Həkimlər bunu anlamazdı.
Yolumun üstündə olan və hələ heç görüşmədən səninlə getməyi xəyal etdiyim o kiçik kafeyə girdim.Ətrafa boylandım bəlkə burada olarsan deyə..
Təəcüblü idi eyni şəhərdə fərqli hiss edirik demək ki,sən yox idin səni hiss edərkən mən ..
Səni gözləyərkən hələ də bəlkə sən məni hiss edib gələrsən deyə birazda oturdum.
Çayım soyumuş,saat 6 və hava qaralmaq üzrə idi.
Sən gəlməmək, mən isə artıq keçən mədə ağrımla evə getmək üzrə idik..

Uşaqlığım və xoşbəxtliyim-keçmişim, böyüklüyüm və bezmişliyim-bugünüm, üz-üzə dayanmışdı,
Sürətlə məndən uzaqlaşan uşaqlığım var idi üzümə vuran sərt yağış damlaları ilə birlikdə..
Bugün anladım, artan yaşım məni dəyişilməyən uşaqlığımdan qopara bilməz, iki hörüyü olan kiçik qız mənim ayrılmaz parçam olaraq qalacaq..
Mən yaşlanıb ölsəm belə..

Dəftər arası quruyan güllərimiz var idi bizim nə oldu onlara?
Heçnə.Çürüdülər.
Sahibi qəlbimizi, gülü dəftərimizi çürütdü..
Tək çürüyən dəftərlər olmadı, xatirələr, gülüşlər, bütün xəyallar da güllərlə birlikdə çürüdü.
Çünki çürüyən hərşey bir gün ətrafında çürüməmiş bir daş saxlayar..
O daşı da qəlbimizə basarıq