Bağışla amma, sən indi mənim kimimsənki ?!

İsti çayını pəncərə kənarında içib, qarın sevincini yaşaya bilərsən. "Soyuq oldu, artıq içəri keçim" deyib, isti evinə girə bilərsən. Rahatlıqla yeməyini sobada qızdıra bilərsən.. Amma hələdə naşükürsən, sənə görə hələdə nəsə çatmır, tam deyilsən. İtmiş puzzle parçası kimi hiss edirsən özünü. İnanırsan ki, bir gün kimsə sənin o itmiş parçanı tapıb, səni özündə tamamlayacaq. İnanırsanki ümidlər sonda öləcək və hələdə son deyil, heçnə yaxşı deyilsə son deyil.. İnana inana gedirsən, hər gün biraz daha qocalırsan bu günki görünüşündən. Sən görməsən belə hər gün bir az daha artır gülümsəmənin ətrafındakı qırışların... Halbuki o gülüşün necə də yaraşır sənə. Bəlkə qocaldıqca daha da gözəl olacaqsan, qırışların artacaq, amma sən yenə bu günki kimi gülümsəyəcəksən...



Səndən sonra nələr dəyişdi bilirsən? Yox, təbii ki bilmirsən. Neçə gecə hissiz keçdi, səhərləri isə heç demirəm.. Neçə həftə qapısı bağlı keçdi otağımın. Divarlar da günəşə həsrət.. Daha nələri deyim sənə mən? Ən əsasda kürəyimdən vurduğun bıçaqların izləri incidirdi. Yaralar hələdə tam sağalmayıb.. Qabıq bağlasada. Hər şey metro stansiyasında istiqamətini itirmiş, və tam mərkəzdə oturub, gedən gələn qatarlara baxan dəli bir insanın düşüncəsi qədər-qarma qarışıq idi.. Sən heçnə anlamayacaqsan, buna təəssüflənirəm. Bu qiymətli cümlələrin səndən daha vicdanlı olduğuna təəssüflənirəm birdə.. Düzüb qoşa bilmədiyim cümlələrimin ağırlığını daşıyacaqsan yəqin, Tanrı hərəkətə keçmək üçün doğru zamanı gözləyir yəqin. Bağışla amma, sən indi mənim kimimsənki ?!