Səni unuda bilmirəm...

Telefonum yenə də susur, sənin nömrəni yığmaq istəyirəm, səsini eşitməyə möhtacam...Amma bunu edə bilmərəm, ürəyim də istəmir... Sənə zəng etsəmdə, nədən danışacam axı?Qorxuram... Yalvarıram sənə, məni unutma, necə ki, mən səni unuda bilmirəm... Sənin heyatin yalanlarla doludu. Tək qalmışam..günləri sənsiz sayıram. Mən qürurlu yaşamagı öyrənirəm sənsiz. Göylərə sənsiz baxmaq və ulduzları sənsizlikdə saymaq cox ağır gəlir.Artıq gülməyi də unutmuşam, dostlarımı da unutmuşam....Gülürəm,amma ürəyim ağlayır. Xoşbəxtlik-- nədir bu? Sən hardasan axı?Yaşayırsan və nəfəs alırsan… niyə məni eşitmirsən? Ürəyim sakitləşmir-hər dəqiqə səni gözləyir. Mən başa düşürəm sevgi və nifrət eyni anda olmur.Mən gedə bilmərəm sadəcə bu yolla səndən imtina edə
bilmərəm. Başqa heç kimi istəmirəm, tək sənə möhtacam. Səni bütün qəlbimlə sevirəm..səni hələ çox sevəcəyimi bilirəm, buna əminəm. Ama bizim son günlərimizi unutmayacam. Səni sevdim,amma səhv etdim.Amma çox gec anladım ki, sənsiz yaşaya bilmərəm. Sən hardasan-
amma mən kimsəsizəm... Yəqin şəhər hisslərimi sakitləşdirər, gedim gecə küçələrini gəzim. Yəqin ki,onlar ürəyimin sirrlərini gizlətməyə kömək edər.........