Bəzən olur ki, sevdiyin insanlar sənin onları nə qədər çox sevdiyinin fərqində olur
Bəzən olur ki, sevdiyin insanlar sənin onları nə qədər çox sevdiyinin fərqində olur..və bilirlər ki,nə qədər səhv etsələr də onlara qıya bilməyəcəksən..bilirsən ki,onlar bəzi hərəkətlərini rahatca edir,çünki sənin onları bir gülüşlərinə bağışlayacağından əmindirlər..bilirlər ki,səni nə qədər incitsələr də onlar sənin ən həssas nöqtəndir..və ən pisi odur ki,sən bütün bunların fərqində olursan..səndən istifadə etdiklərini bildiyin halda üstlərindən xətt çəkəcək gücü özündə tapa bilmirsən..və bu səni öldürür..qıraqdaki dostların tövsiyyələr verməyə başlayır sonra..gözünü açmağa çalışırlar..daha çox incinməyini istəmirlər..və səni bu əziyyətdən xilas olmağın üçün cəsarətləndirirlər..bəzən əsəbləşib qovursan onları..”onsuz da bunların hamısını siz deməsəniz də bilirəm!” demək istəyirsən,amma deyə bilmirsən..acizliyini görmələrindən qorxursan çünki..bu zaman səni incidənləri müdafiə etməyə başlayırsan..”yox,siz onu tanımırsınız,o elə insan deyil..mənə heç vaxt zərər vermər..və.s,və.s”..həyatın qarşımıza çıxardığı hər insan bizim üçün imtahan olur..deyirlər,kimə necə baxırsansa o insan elə ondan ibarətdir..deyəsən,doğurdan,belədir..verdiyimiz dəyərə layiq olmayan insanları həyatımızdan çıxara bilmirik bəzən..amma istəyirəm ki,bir gün həmin insanların qarşısına elə özləri kimi insanlar çıxsın və onları bizim həyatımızdan aparsın..qoy, bu dəfə də incidən onlar olsun,amma sonda öz “getməkləri” ilə heç olmasa bizə bir yaxşılıq etsinlər..bunu bizə borcludurlar.
Elə vaxtlar olur ki ,içimdə mənə yad hisslər yaranır..nifrət..kin..əsəb..deyirəm, vəssalam! daha heç kəsə qarşı anlayışlı olmayacam..niyə kimsə məni incitsin ki ? niyə cəsarət etsin buna ? “Güclü insan” formamı geyinirəm..acı sözlərim silahım olur..günlərlə ,həftələrlə ünsiyyəti qoparıram hər kəslə..sonra bir şey olur..nə bilim. .harasa gedirəm..avtobus ya da metro ilə..yanımdan keçən insanlara baxıram..dəli zənn etməsinlər deyə bildirmədən edirəm bunu )) beynimdə suallar yaranır..İlahi..niyə heç kimin üzü gülmür? niyə hamı qaş qabaqlı buz parçasına dönüb?sonra çönüb özümə baxıram..günlərdir insanlarla olan davranışımı yadıma salıram..və fərqinə varıram ki ,bəli, bu belədir..hər kəsin bir dərdi var..hər kəsin qabırğalarının altında daşıdığı ən sevdikləri tərəfindən qırılan ürəkləri var..əmanət etdiyimiz insanlar qırdı ən çox qəlbimizi, bəli..hər insanın xatırlayanda sinəsinə tikan kimi batan sözlər var.. insan incindiyi zaman qəddarlaşırmış..qorumağa çalışırsan özünü sonra..amma hərdən öz ətrafına hördüyün divarların kənarına çıxıb sənin kimi milyonlarla insanın olduğunu görəndə başa düşürsən ki , içinə qapanmaqla sən yalnız səni incidənləri sevindirmiş olursan..metroda gözlərini bir birindən qaçıran insanlara baxdıqca anlayırsan gözlərindəki günahkarlığı,yalnızlığı.. özün də həmişə belə edirsən çünki..tək tək baxırsan onlara bir neçə saniyəlik..yaşlı bir qocanın yerə zillənmiş solğun gözlərində görürsən ayın sonuna qədər tox qalmağın çətinliyini..nəvələrinə bir hədiyyə ala bilməməyin verdiyi utancı..gözəl bir qızın çatılmış qaşları sənə danışır bu cəmiyyətdə gözəl olmağın hədiyyə yox cəza olduğunu..yanında körpəsi olan analar, əlləri kobudlaşan atalar..ailələrinə yük olmamaq üçün həm oxuyub həm işləyən gənclər..əlindəki qəzetdə gözləri eyni nöqtəyə zillənmiş insanlara baxanda başa düşürsən ki,onların fikirləri tamam başqa yerlərdədir..və öz sıxıntıları qəzetlərdə yazılan dövlət sazişlərindən,çiçəklənən ölkənin xoş vədlər verən parlaq gələcəyindən daha ağır vəziyyətdədir..sonra getdiyin stansiyaya çatırsan..bəzən qalxıb getmək belə istəmirsən..bütün gün bəlkə də həyatında bir də heç vaxt görməyəcəyin bu insanlara baxmaq keçir içindən..qəribə bir duyğu..qəribə bir maraq..ya da sadəcə öz sıxıntılarını unutmaq üçün sığındığın bir yer..
Allah səni mənə çox görməsin” deyib səni soyuqdan öz nəfəsi ilə isidən ananı, sev..bütün həyatı boyu səni böyütmək üçün işləyən,soyuqdan əlləri qabaran, həmişə xoş gününü görməyi arzulayan atanı, sev..pis günündə əlini çiyninə qoyub varlığını hiss etdirən dostunu, dalaşsa da səni çox sevdiyini bildiyin bacını..qardaşını,sənə pisliyi dəyməyən bütün insanları sev..və səni itirməkdən qorxmayanları, qəlbini qıranları, sənin sevgin və hörmətinlə özünü önəmli hiss edib sonradan səndən üz çevirən,dünənə qədər varlığından belə xəbərsiz olduğun o insanları rədd elə həyatından..onlara sadəcə bir kəlimə yaz : canın cəhənnəmə.. :))
Zamanla çox şey tükənir..heç vaxt bitə bilməz dediyimiz şeylər gün gəlir bitməsi üçün dua etdiyimiz şeylərə çevrilir..çox sevdiklərimiz yadlaşır,yadlar zamanla doğma dostlara çevrilir..hər kəsin daxilində bir sərhəd var..hisslərin sərhəddi,ağrının sərhəddi,göz yaşlarının sərhəddi,kinin sərhəddi,bağışlamağın sərhəddi..ona görə də insan bəzən çox dözür,uzun müddət susur..səssizcə nəticələr çıxarır..və bir anın içində heç bir söz demədən çıxıb gedir..qarşınızdakiləri buna məcbur etməyin..
Bax,qayda belədir…birini görürsən,tanımağa başlayırsan..ürəyin fərqli döyünməyə başlayır..zamanla ona olan hisslərinin sevgi olduğunu anlayırsan, həyatın dəyişməyə başlayır..o da sənin sevgini görür…sonra sabahlara qədər danışmaqlar,zarafatlar,nə bilim yuxusuz qalmaqlar filan…verilən boş ümidlər, vədlər…sonra bir tərəfin hissləri dəyişir,birinci deməyə cəsarət etmir..sonra bu davranışlarında əks olunur..araya soyuqluq və zaman girir..get-gedə söhbətlər qısalır..”+ salam,necəsən - yaxşı sən?” lər başlayır..hal əhval tutmaq bir gündən,bir həftədən bir yazılmağa başlayır..və bir də ayılırsan ki,nəyinki sən onun qəlbində,heç dostluq siyahısında da yoxsan.
R.T.♛Fidawka♛
