BeLə sevə biLərsənmi məni?
Bu məktubu sənə həm çox uzaqlardan həm də çox yaxınından yazıram sevdiyim!
Həmişə birini sevmək istəmişdim, yitikte olsa yalanda olsa, yanımda olmasa da sevməyi dəlicəsinə və sən çıxdın qarşıma ..
Mən Məcnun isəm mənim sevdiyim Leyla olsun istəyirəm, yan-yana olmasaq da, bədən torpağa qovuşsa da ruhlarımız heç ayrılmasın istəyirəm.
Sən belə sevə bilərsənmi? Mən sevirəm deyirəm öz özümə ən az ölüm qədər gerçək. Kaş ki indi yanımda olsaydın, amma məhrum! Olsun deyirəm, mən səni elə sevmədim ki! Mən səni isti bədənin içində sevmədim, mən səni ruhunla sevdim. Mən səni! Mən səni zülmət bir qaranlıqda sevdim.
![BeLə sevə biLərsənmi məni?]( "BeLə sevə biLərsənmi məni?")
Sevdim mi görəsən? Gerçək sevgi bu mu? İçimi cayır cayır yaxan bu atəşin adı eşq mı? Yoxsa, yoxsa hər şeyin süni olduğu bu kiçik dünyada daha da kiçilən insanların adını eşq qoyduqları bir həyəcan mı yalnız? Əgər bu gerçək eşq deyilsə gerçəyini xəyal belə etmək istəmirəm.
Bu an hiss etdiklərim belə məni ağır ağır boşluğa çəkir bundan çoxunu nə hisslərim nə ürəyim nə də ruhum qaldırar. Yalnız bir tək cavab ver. Mən sənin ürəyində heç olmasam da artıq sənə sarılamasam da unutma ki bu atəş heç sönməyəcək deyil mi? Ta ki ruhum ölənə qədər. Sevdanın adını anan tək bir ürək qalmasa da, bütün qəlblərə möhür vurulsa da, sevən könülləri kor odla dağlasalar da, mənim ürəyim səni anar, mənim sevdam bütün möhürləri sökər, mən də dağ basılacaq tam min ürək var hər biri Ərş qədər.
![BeLə sevə biLərsənmi məni?]( "BeLə sevə biLərsənmi məni?")
Təkrar soruşuram Sən məni belə sevə bilərsənmi?
Dur! əsla danışma, mən duyamıyor olsam da, kim bilər bəlkə qaranlıq qısqanar, bəlkə təklik çəkə bilməz sevdamızı. Bəlkə də işıqlar küsər gözlərimə. Bir sel olar çağlar ürəyim aşan yıkımında.
Nə olar sarmaşıqların girməsin aramıza; zəhərli sarmaşıqların. Tut əlimdən nə olarsan məni sənsiz yalnız sensiz buraxma. Bir gün olur ki eşitsən çəkildiyini bədənimin torpağa gülməyən bir üzü vardı yazsınlar məzar daşıma Sonra gəlib güldür məni bir dənəm.
Ay işığında gel məzarıma, bir dəstə çobanyastığı burax məzarımın başına, əllərini üstümə yığılsın torpağa sok və hiss həyatdaykən sənə anlatamadıklarımı. Dedimya mən zülmət qaranlıqda sevdim; şübhəsiz, məqsədsiz, ölənə sevdim, tabe adı sevdaysa bu əziyyət.
Adına hər nə deyirlərsə acı, iztirab, kədər tərifi hər nəysə bu duyğunun mən qəbulu sən yanımdaysan.
![BeLə sevə biLərsənmi məni?]( "BeLə sevə biLərsənmi məni?")
Bu içimdən keçənlərin yalnız birini tutub çıkarabilsem səni sənə onunla anlatabilsem nə yazmağa qələm nə də satırlarıma kağızlar çatardı. Çünki sən mənim içimdesin ruhumun dəli sarmaşığı!
Səni sevirəm, səni sevirəm
Elə deyil, ölümünə, bir Bulmaca kadrlarına yox olmacasına!
Xatırlayar mısın? həmişə səhər bülbülüm dərdin mənə mən sənə səni öldükdən sonrada sevəcəyəm derdim də sən həmişə gülərdi, heç inanmazdın mənə bəlkə mən elə hiss edərdim, sanki fersahlar vardı aramızda mən sənin başucundayken. Həmişə boşluğa dalardı gözlərin sanki bir mənim mənimlə idiniz bir boşluğun içindəki düşlerde. Bax elə aradan nə qədər illər keçdi mən torpaq oldum sen Köhnə Torpaq!
Hanı papatyalarımız vardı şüşə vazada saxladığımız vaxt bir götürüb sevir sevmir oynadığımız papatyalar. İndi boş görürəm vazanı aşkımız soldu mu yoxsa sevdiyim?
Mən səni belə sevdim, beşikdən məzara qədər deyil, ruhum yox olana qədər.
![BeLə sevə biLərsənmi məni?]( "BeLə sevə biLərsənmi məni?")
Sən məni belə sevə bilərsənmi?
Sensiz keçən hər gün ufkuma göz yaşı yağır, mən onsuz da göz yaşı olmuşam! Xatirələrinin istiliyi bütün ruhumu isidir aradan keçən bu qədər ilə baxmayaraq. Xatırlayar mısın sevdiyim? O zaman gözlərində özümü görməyə çalışardıq da sən həmişə ağlayardı da puslu bir xəyal olardım gözlərinin içində, əllərini tutarkən, sənə sarılırken yutkunurdun həmişə elə ağlamaqlı. Bu gün ruhlar səmada ölümlə rəqs edirlər cırıq kefenlerinde. Bu gün ulduzlar bizim üçün parlayır fərqində mısın?
Səndən ayrılmadan, yəni səni tərk etmədən əvvəl saçlarından bir tutam aldım, indi avuçlarımın içindədirlər. O zaman mən olmuşdu də sən mənə sarılıb ağlamışdı da mən kıpırdayamamıştım, asta-asta gel qollarıma sevdiyim kainatı kıskandırmadan gəl mən səni belə sevdim!
Həmişə birini sevmək istəmişdim, yitikte olsa yalanda olsa, yanımda olmasa da sevməyi dəlicəsinə və sən çıxdın qarşıma ..
Mən Məcnun isəm mənim sevdiyim Leyla olsun istəyirəm, yan-yana olmasaq da, bədən torpağa qovuşsa da ruhlarımız heç ayrılmasın istəyirəm.
Sən belə sevə bilərsənmi? Mən sevirəm deyirəm öz özümə ən az ölüm qədər gerçək. Kaş ki indi yanımda olsaydın, amma məhrum! Olsun deyirəm, mən səni elə sevmədim ki! Mən səni isti bədənin içində sevmədim, mən səni ruhunla sevdim. Mən səni! Mən səni zülmət bir qaranlıqda sevdim.
Sevdim mi görəsən? Gerçək sevgi bu mu? İçimi cayır cayır yaxan bu atəşin adı eşq mı? Yoxsa, yoxsa hər şeyin süni olduğu bu kiçik dünyada daha da kiçilən insanların adını eşq qoyduqları bir həyəcan mı yalnız? Əgər bu gerçək eşq deyilsə gerçəyini xəyal belə etmək istəmirəm.
Bu an hiss etdiklərim belə məni ağır ağır boşluğa çəkir bundan çoxunu nə hisslərim nə ürəyim nə də ruhum qaldırar. Yalnız bir tək cavab ver. Mən sənin ürəyində heç olmasam da artıq sənə sarılamasam da unutma ki bu atəş heç sönməyəcək deyil mi? Ta ki ruhum ölənə qədər. Sevdanın adını anan tək bir ürək qalmasa da, bütün qəlblərə möhür vurulsa da, sevən könülləri kor odla dağlasalar da, mənim ürəyim səni anar, mənim sevdam bütün möhürləri sökər, mən də dağ basılacaq tam min ürək var hər biri Ərş qədər.
Təkrar soruşuram Sən məni belə sevə bilərsənmi?
Dur! əsla danışma, mən duyamıyor olsam da, kim bilər bəlkə qaranlıq qısqanar, bəlkə təklik çəkə bilməz sevdamızı. Bəlkə də işıqlar küsər gözlərimə. Bir sel olar çağlar ürəyim aşan yıkımında.
Nə olar sarmaşıqların girməsin aramıza; zəhərli sarmaşıqların. Tut əlimdən nə olarsan məni sənsiz yalnız sensiz buraxma. Bir gün olur ki eşitsən çəkildiyini bədənimin torpağa gülməyən bir üzü vardı yazsınlar məzar daşıma Sonra gəlib güldür məni bir dənəm.
Ay işığında gel məzarıma, bir dəstə çobanyastığı burax məzarımın başına, əllərini üstümə yığılsın torpağa sok və hiss həyatdaykən sənə anlatamadıklarımı. Dedimya mən zülmət qaranlıqda sevdim; şübhəsiz, məqsədsiz, ölənə sevdim, tabe adı sevdaysa bu əziyyət.
Adına hər nə deyirlərsə acı, iztirab, kədər tərifi hər nəysə bu duyğunun mən qəbulu sən yanımdaysan.
Bu içimdən keçənlərin yalnız birini tutub çıkarabilsem səni sənə onunla anlatabilsem nə yazmağa qələm nə də satırlarıma kağızlar çatardı. Çünki sən mənim içimdesin ruhumun dəli sarmaşığı!
Səni sevirəm, səni sevirəm
Elə deyil, ölümünə, bir Bulmaca kadrlarına yox olmacasına!
Xatırlayar mısın? həmişə səhər bülbülüm dərdin mənə mən sənə səni öldükdən sonrada sevəcəyəm derdim də sən həmişə gülərdi, heç inanmazdın mənə bəlkə mən elə hiss edərdim, sanki fersahlar vardı aramızda mən sənin başucundayken. Həmişə boşluğa dalardı gözlərin sanki bir mənim mənimlə idiniz bir boşluğun içindəki düşlerde. Bax elə aradan nə qədər illər keçdi mən torpaq oldum sen Köhnə Torpaq!
Hanı papatyalarımız vardı şüşə vazada saxladığımız vaxt bir götürüb sevir sevmir oynadığımız papatyalar. İndi boş görürəm vazanı aşkımız soldu mu yoxsa sevdiyim?
Mən səni belə sevdim, beşikdən məzara qədər deyil, ruhum yox olana qədər.
Sən məni belə sevə bilərsənmi?
Sensiz keçən hər gün ufkuma göz yaşı yağır, mən onsuz da göz yaşı olmuşam! Xatirələrinin istiliyi bütün ruhumu isidir aradan keçən bu qədər ilə baxmayaraq. Xatırlayar mısın sevdiyim? O zaman gözlərində özümü görməyə çalışardıq da sən həmişə ağlayardı da puslu bir xəyal olardım gözlərinin içində, əllərini tutarkən, sənə sarılırken yutkunurdun həmişə elə ağlamaqlı. Bu gün ruhlar səmada ölümlə rəqs edirlər cırıq kefenlerinde. Bu gün ulduzlar bizim üçün parlayır fərqində mısın?
Səndən ayrılmadan, yəni səni tərk etmədən əvvəl saçlarından bir tutam aldım, indi avuçlarımın içindədirlər. O zaman mən olmuşdu də sən mənə sarılıb ağlamışdı da mən kıpırdayamamıştım, asta-asta gel qollarıma sevdiyim kainatı kıskandırmadan gəl mən səni belə sevdim!
