Bu insan haqqında qısaca oxuyun və sonra da özümüzə baxaq.
* Nick Vujicic - anadan gəlmə əlsiz və ayaqsız olan bu şəxs həyata ümidini heç vaxt itirməyib. Məktəbə getmiş, məktəbi bitirdikdən sonra Maliyyə Planlaşıdrması Akademiyasını ticarət ixtisası üzrə bitirmişdir. Aşağı ətrafında olan iki barmağı ilə yazmağı və kompüterlə işləməyi öyrənmişdir. İndi Dünyanın ən məşhur "motivasiya yönümlü mühazirələrin müəllifidir". "Məhdudiyyətsiz həyat" qeyri-kommersiya təşkilatının sahibidir. 24 ölkədən 3 milyona yaxın dinləyicisi var. Xeyriyyəçidir. Evlidir, bir oğlu var.
O, bu qüsurlaına baxmayaraq malik olduqlarını dəyərləndirdi. Bəs biz necəyik?
Hər şeydən narazı, "niyə mən beləyəm?", "niyə belə oldu?", "mən bədbəxtəm" sualları ilə kompleks yaradan biriləriyik. Ən kiçik uğursuzluğa görə ruhdan düşən, əziyyət görən kimi qaçan, hər şeyin "yağ kimi" olmasını istəyən xalqıq...Hər şeyin günahı tək bizdə də deyil, valideynlərimiz də bizi qədər günahkardır. Hələ uşaq olandan bizi biz kimi sevib, bizə "sən" ideologiyasını aşılamırlar. O yersiz "Fılankesin uşağı" ifadəsini beynimizə elə yeridirlər ki, biz artıq özümüzü unudub, yalnız başqalarına baxırıq. Həsəd, paxıllıq yıxır evimizi. "Mən də varlı olsaydım...", "Mənim də day-dayım olsaydı...", "Əgər kişi olsaydım...", "Mən də qısa yupka geyib özümü göstərsəydim...", "Sən də xalqın kişiləri kimi pul qazanıb gətirə bilsəydin..." bu ifadələrlə uğursuzluqlarımıza bəraət qazandırırıq. Beləliklə gözümüz qalır onda, bunda...
Bir şeyə sahib olmaqdan çox o şeyə sahib olduğumuzu göstərməyə can atan, "o nə deyər, bu nə deyər" kompleksinin içində itib-batan bir cəmiyyətik...
İki kəlmədən bir ya "ahh, ufff" edirik, ya da bir şey olan kimi "Allah, məndən başqasını görmürsən?", "Nə olur mənim başıma gəlir" deyə şikayətlənirik...
Lütfən, özünüzü dəyərləndirin. Başqalarının fonunda özünüzü dəyərsiz, lazımsız biri kimi hiss etməyin və valideyininiz daxil heç kimə bu hissi sizə yaşatmasına izn verməyin.
Malik olduqalrımızı dəyərləndirməyi bacarmalıyıq!
O, bu qüsurlaına baxmayaraq malik olduqlarını dəyərləndirdi. Bəs biz necəyik?
Hər şeydən narazı, "niyə mən beləyəm?", "niyə belə oldu?", "mən bədbəxtəm" sualları ilə kompleks yaradan biriləriyik. Ən kiçik uğursuzluğa görə ruhdan düşən, əziyyət görən kimi qaçan, hər şeyin "yağ kimi" olmasını istəyən xalqıq...Hər şeyin günahı tək bizdə də deyil, valideynlərimiz də bizi qədər günahkardır. Hələ uşaq olandan bizi biz kimi sevib, bizə "sən" ideologiyasını aşılamırlar. O yersiz "Fılankesin uşağı" ifadəsini beynimizə elə yeridirlər ki, biz artıq özümüzü unudub, yalnız başqalarına baxırıq. Həsəd, paxıllıq yıxır evimizi. "Mən də varlı olsaydım...", "Mənim də day-dayım olsaydı...", "Əgər kişi olsaydım...", "Mən də qısa yupka geyib özümü göstərsəydim...", "Sən də xalqın kişiləri kimi pul qazanıb gətirə bilsəydin..." bu ifadələrlə uğursuzluqlarımıza bəraət qazandırırıq. Beləliklə gözümüz qalır onda, bunda...
Bir şeyə sahib olmaqdan çox o şeyə sahib olduğumuzu göstərməyə can atan, "o nə deyər, bu nə deyər" kompleksinin içində itib-batan bir cəmiyyətik...
İki kəlmədən bir ya "ahh, ufff" edirik, ya da bir şey olan kimi "Allah, məndən başqasını görmürsən?", "Nə olur mənim başıma gəlir" deyə şikayətlənirik...
Lütfən, özünüzü dəyərləndirin. Başqalarının fonunda özünüzü dəyərsiz, lazımsız biri kimi hiss etməyin və valideyininiz daxil heç kimə bu hissi sizə yaşatmasına izn verməyin.
Malik olduqalrımızı dəyərləndirməyi bacarmalıyıq!
