▲Kahraman Tazeoğlu▼ sözləri...
◆Gece biz, mevsimler biz, tedirgin biz, “ihanet” bütün benliğiyle “sen”
◆Hiç buluşmadığımız bir yerde hiç bilmediğin bir saatte seni bekliyorum. Gelmen pekte anlam ifade etmiyor. Ben seni beklemeyi hala çok seviyorum..
◆Seni bir “anı” olsun diye sevmedim ve hiç aldatmadım.
◆Acımasız olan sendin sevdiğim. Ben seninle birlikte ölebileceğimiz günü düşlerken, bensiz yaşayabilen sendin sevdiğim. Bak sana hâlâ sevdiğim diyorum; çünkü ben seni içimden terk etmedim. Çünkü ben seni intihar etmedim. Çünkü ben uğruna ölebileceğimi sandığım biri için yaşadım hep!
◆Verdiğin geçici rahatsızlık için ömür dilerim senden sadece “ben sana ne yaptım”ların kaldı bak bu ucube caddelerde susmanın
onaylamak olduğunu hatırlattığın bir gecede BENİ SUSARKEN BÖLME!
◆Karşımda bir adam var şu anda; güncesine düştüğü mayınlı satırlarla benli zamanların izini süren. Sen ki bir dar zaman mutluluğuydun yüreğime sızıveren. Ben ki yüreğinin kıyısında taşıdığın uçuruma dokunabilen ilk kadın!
◆Ben bu şehirde en çok seni sevdim…
◆Karşısında oturup izliyorum, O ağlıyor ben ölüyorum..
◆Severken “biz” giderken “sen” ve “ben” kalırken iki “aşk yoksunu”. “Aşk iki kişiden birinin yokluğudur!” anlayışında mermer sertliği deli aklı sara nöbeti. Oysa varsan vardı aşk ve yoksan yoktu her şey. Ve her şey en çok sen yokken hiçbir şeydi
◆Karnıma avuclarımla bastırsam sensizlige doyarmıyım sence..
◆Susardın ve kar yağardı
Gözlerinde başlardı gece
Yarım kalmış kitaplarda biterdi.
Alnımızda bilenen kör bir bıçaktı zaman
Kırılmış aynalardı..
◆Usta! Hiçbir gidiş aşk kadar suçüstü yakalanmıyor kalbe
◆Beni tutsa tutsa gözlerin tutar ayakta
Beni yıksa yıksa gözlerin yerle bir eder
Bir açarsın ki mutluyum
Bir kaparsın her şey elimden gitmiş
◆Ben sana yenilmek için sevdim seni. Hayallerime yakıştığın için sevdim. Ama artık gitme vakti. Duymadığın sesimi sana emanet ederek, acılarıma yokluğunu ekleyerek ve nereye gidersem gideyim seninle kalarak gitme vakti…
◆En çok sana yakıştırdığım için aşkı, ‘’AŞKIM’’ diyeceğim yeniden. AŞKIM seviyorum seni..
◆Lütfen bu kadar acımasız olma.
◆Ne gerek vardı sana sensiz de yalnız kalırdım.
Ben zaten sen olmadan da ağlardım isteseydim eğer.
Ne gerek vardı sana.
Ne gerek vardı yokluğuna.
◆..bir insanın bir insana verebileceği en değerli şeyi “yalnızlığı” bana verdiğini şimdi daha iyi anlıyorum beni kalmaya mahkum eden bir yola nasıl sevdalandığımı da.
.◆Birbirimize birkaç aşk kadar, geç kalmış olmasaydık…”eğer kaybetme korkum olmadan sahip olabilir miydim sana?
◆Çünkü ayrılıklar da sevdaya dahil, Çünkü ayrılanlar hala sevgili..
