Kəlimələr Yetmir Dərdimi Anlatmaqa

Kəlimələr qələmin ucunda bir koram sanki.Anlaya bilsəm nələr yazacaq qələmim..Nələr yazdıracaq qələmin kim bilir...
Amma yenə də bacarmıram.Əllərim titrəyir.Ürəyimə sıxışan kəlimələrin verdiyi ağırlığı daşıya bilmir qələmim.
Anla sevgilim...
Anla ki,sən də hiss eliyə biləsən misralarımdakı vergüllərin nöqtələrə etdiyi əziyyətləri,kəlimələrin,vergüllərin və ayrılıqların etdiklərini.
Saxla bütün kəlimələri.Çıxmasınlar o iki dodağın arasından.Bir dəfə də onlar əziyyət çəksinlər.Sən uzat mənə əllərini.Uçurumdan aşağı atıb sonsuzluğa qovuşduraq “Ayrılığa salam” dedirdən cümlələri.Əlifbadan çıxaraq bizi ayırmağı düşünən kəlimələrin hərflərini.
Ayrılığa bağlayaq qapılarımızı.Bağlı qapılar arxasında sevək bir-birimizi.Gecələri nəfəsin nəfəsimə həyan olsun.Çünki gecələr sızlayır ürəyim.Çünki gecələr paramparça olur hisslərim.
Hansı misradan yazıldı “ayrılıq” ,sevgilim?
Bu qədər sevərkən bir-birimizi,bu qədər bağlıykən bir-birimizə niyə ayrılıq cümlələri bizdən uzaq olmur? Niyə qələmim bizi yazmaq istəmir??
Düşünürəm
Anladım nəhayət!
Sən dinlə yalnızca...
Bizim sevgimiz qələmlə kağıza yazılacaq qədər kiçik və sadə deyil ki!Bizim sevgimizdən yazılacaq kəlimələrin hərfləri yoxdu əlifbada çünki,sevgilim.Əlini qəlbinin üzərinə qoy,burax gözlərimə baxsın gözlərin.Və məni səndə hiss et.
Çünki ancaq o zaman anlaya bilərsən bu ürəyimdə səni nə qədər sevdiyimi.