Gündəlik (2-cü bölüm)
-Alo aşkım. Necəsən?
-Yaxşıyam ürəyim. Sən necəsən?
-Çox sağ ol məndə yaxşıyam. Şey, Nicat, sənə işim düşübe.
-Buyur canım.
-Bilmirəm nədən başlayım. Bəlkə bizə gələsən, hər şeyi danışım.
-Yaxşı Könül. 5-10 dəqiqəyə gəlirəm.
Nicat gəldi, zəngi basdı. Anası qapıya tərəf gedərkən, Könül onu qabaqladı. Qapını açdı, Nicatı otağa apardı.
-Nicat, otur. Bilmirəm heç sənə necə deyim...
Araya sakitçilik çökdü.
-Xədicə Ayxanla tanış olmaq istəyir.
Nicatın təəccübdən gözləri bərəldi.
-Nəəə?
-Düz eşitdin. Rasim Xədicəylə kobud davranır və Xədicə buna son qoymaq istəyir. Xahiş edirəm, Xədicəni Ayxanla dərindən tanış elə.
-Könül, mən bu işə qarışmayacam.
-Xahiş edirəm, nolar. Mənim xətrimə.
Nicat Könülün yalvarışı və üstəlik Xədicənin sel kimi axan göz yaşlarını görəndə çox pis oldu.
-Yaxşı. Əlimdən gələni edəcəm.
Könül sevincindən əl çalıb, Nicatı və Xədicəni qucaqladı.
-Əsl insansan Nicat. Səni sevirəm.
Onların arasında məsafə get-gedə azalırdı. Bunu görən Xədicə:
-Mən gedim. İkinizədə təşəkkür edirəm. Sizi tək buraxım. Bayy.
Hər ikisi Xədicəyə baxıb, romantik səhnəyi davam etdirdilər. Onların dodaqları yapışacaqdı ki, bu anda telefon zeng çaldı.
Nicat həyəcanlı şəkildə telefonu götürdü.
-Alo...Hə yaxşı...Yaxşı gəlirəm.
Zəng sonlandı.
-Könül, bağışla amma mən getməliyəm
-Ayda niyə?
-Canım. Narahat olma. Söz verirəm işimi qurtaran kimi, səninlə görüşəcəm. Yaxşı?
-Yaxşı((((
Nicat Könülün dodaqından öpüb, otaqdan çıxdı. Könülün anası Rəfiqə xala ilə sağollaşıb, işinin ardınca getdi. Zəng edən Ayxan idi. Lakin Nicat bunu Könülə demədi.
Nicat lazım olan yerə çatdı. Ayxanla görüşdü.
-Salam Ayxan.
-Salam. Bayaq demişdin sənin yanına gələcəm. Nə istəmişdin?
-Artıq lazım olmadı. Amma sənə basqa bir şey deməliyəm...
-Aha buyur.
-Bəlkə gedək çayçılardan birində oturub, danışaq.
-Yaxşı.
Lazım olan yerə getdilər.
-Şey. Sən....bəs...belə...tək...sevgilisiz..sənə çətin deyil??
-Xahiş edirəm, Nicat açıq danış.
-Bir nəfərlə sənin aranı düzəltmək istəyirəm
-Nəəəə?
Ayxan təəccübdən gözləri bərəldi və özündən asılı olmayaraq səsinin tonunu yüksəltdi. Sonra sakitləşərək;
-Kimlə?
-Xədicə ilə.
Bu defə Ayxan lap təəccübləndi.
-Nə danışıirsan sən? Bəs onun sevgilisi var axı mən bilən. Mən niyə onların arasına girim.
-Xədicənin sevgilisi döyür onu. Çox kobud davranır onunla. Xədicə səni görəndə içində hisslər yarandı sənə qarsı.
Nicat udqunaraq, sözünə davam elədi.
-Könül mənə çox yalvardı. Dedi ki onların arasını düzəlt, Xıdicə bunu şox istəyir. Hə? Nə deyirsən? Razısan buna?
Ayxan susaraq, bir nöqtəyə baxırdı. Ayxan özü də, əslində ilk baxışdan Xədicəyə aşiq olmuşdu. Amma ki, niyəsə istəmirdi onunla sevgili olmaq.
-Ayxan, nəsə oldu?
-Yaxşıyam ürəyim. Sən necəsən?
-Çox sağ ol məndə yaxşıyam. Şey, Nicat, sənə işim düşübe.
-Buyur canım.
-Bilmirəm nədən başlayım. Bəlkə bizə gələsən, hər şeyi danışım.
-Yaxşı Könül. 5-10 dəqiqəyə gəlirəm.
Nicat gəldi, zəngi basdı. Anası qapıya tərəf gedərkən, Könül onu qabaqladı. Qapını açdı, Nicatı otağa apardı.
-Nicat, otur. Bilmirəm heç sənə necə deyim...
Araya sakitçilik çökdü.
-Xədicə Ayxanla tanış olmaq istəyir.
Nicatın təəccübdən gözləri bərəldi.
-Nəəə?
-Düz eşitdin. Rasim Xədicəylə kobud davranır və Xədicə buna son qoymaq istəyir. Xahiş edirəm, Xədicəni Ayxanla dərindən tanış elə.
-Könül, mən bu işə qarışmayacam.
-Xahiş edirəm, nolar. Mənim xətrimə.
Nicat Könülün yalvarışı və üstəlik Xədicənin sel kimi axan göz yaşlarını görəndə çox pis oldu.
-Yaxşı. Əlimdən gələni edəcəm.
Könül sevincindən əl çalıb, Nicatı və Xədicəni qucaqladı.
-Əsl insansan Nicat. Səni sevirəm.
Onların arasında məsafə get-gedə azalırdı. Bunu görən Xədicə:
-Mən gedim. İkinizədə təşəkkür edirəm. Sizi tək buraxım. Bayy.
Hər ikisi Xədicəyə baxıb, romantik səhnəyi davam etdirdilər. Onların dodaqları yapışacaqdı ki, bu anda telefon zeng çaldı.
Nicat həyəcanlı şəkildə telefonu götürdü.
-Alo...Hə yaxşı...Yaxşı gəlirəm.
Zəng sonlandı.
-Könül, bağışla amma mən getməliyəm
-Ayda niyə?
-Canım. Narahat olma. Söz verirəm işimi qurtaran kimi, səninlə görüşəcəm. Yaxşı?
-Yaxşı((((
Nicat Könülün dodaqından öpüb, otaqdan çıxdı. Könülün anası Rəfiqə xala ilə sağollaşıb, işinin ardınca getdi. Zəng edən Ayxan idi. Lakin Nicat bunu Könülə demədi.
Nicat lazım olan yerə çatdı. Ayxanla görüşdü.
-Salam Ayxan.
-Salam. Bayaq demişdin sənin yanına gələcəm. Nə istəmişdin?
-Artıq lazım olmadı. Amma sənə basqa bir şey deməliyəm...
-Aha buyur.
-Bəlkə gedək çayçılardan birində oturub, danışaq.
-Yaxşı.
Lazım olan yerə getdilər.
-Şey. Sən....bəs...belə...tək...sevgilisiz..sənə çətin deyil??
-Xahiş edirəm, Nicat açıq danış.
-Bir nəfərlə sənin aranı düzəltmək istəyirəm
-Nəəəə?
Ayxan təəccübdən gözləri bərəldi və özündən asılı olmayaraq səsinin tonunu yüksəltdi. Sonra sakitləşərək;
-Kimlə?
-Xədicə ilə.
Bu defə Ayxan lap təəccübləndi.
-Nə danışıirsan sən? Bəs onun sevgilisi var axı mən bilən. Mən niyə onların arasına girim.
-Xədicənin sevgilisi döyür onu. Çox kobud davranır onunla. Xədicə səni görəndə içində hisslər yarandı sənə qarsı.
Nicat udqunaraq, sözünə davam elədi.
-Könül mənə çox yalvardı. Dedi ki onların arasını düzəlt, Xıdicə bunu şox istəyir. Hə? Nə deyirsən? Razısan buna?
Ayxan susaraq, bir nöqtəyə baxırdı. Ayxan özü də, əslində ilk baxışdan Xədicəyə aşiq olmuşdu. Amma ki, niyəsə istəmirdi onunla sevgili olmaq.
-Ayxan, nəsə oldu?
