Yan ötmə

O,başıaşağı və sakit gözüyumulu gedirdi.
Məni görüb danışmağa başladı və mən ona ətraflı nəzər yetirdim.
Səliqəsiz görünüşü,cır-cındır geyim,şişkin gözlər.O dedi:"Xanım,mən acam".
O,çox nəzakətli idi.Mən yumşaq tərzdə cavab verdim:
-Pulum yoxdur,amma kartım var,indi mən sizə yeməyə bir şey alaram.
Bir müddət biz sakit addımladıq,sonra isə bu evsiz qoca dedi:
-Mənə əlaqə telefonunuzu verin,mən imkan olan kimi sizin pulunuzu qaytaracağam.
Mən onun ümidsizliklə dolu gözlərinə baxdım və cavab verdim:
-Narahat olmayın,mən sizin nə isə ödəməyinizi istəmirəm.
Mağazada biz malların arasında gəzdikcə o uşaq tək ərzaqları vitrindən götürüb və daha nə isə almaq üçün icazə istəyirdi.
Mən böyük sevinclə istədiyini götürməyə icazə verirdim,çünki bu həyatda heç də az pis əməllər tutmamışam.
Mən onu heç vaxt unutmaram.O,mənə heç vaxt ödəyə bilməyəcəyim bir şey verdi.
Mənə əlimdən gələni etmək,başa düşülməyənə sevgi göstərmək,heç kəsin yedizdirmədiyi bir kimsəni yedirtmək,fərqli olmaq,xeyirxah olmaqüçün şans verdi.
Mən cır-cındır içində olan o avaraya minnətdaram-o,mənə ərzaq paketlərinin içində Sevgi göstərdi.
Mənə böyük sərvət verdi və xoşbəxtliyə cavab verməyə imkan yaratdı.
Bəli,mən mələk deyiləm,amma olmaq istərdim.Sadəcə özüm olaraq mən çox insanları yaralamışam.
Və bu naməlum insan,yan ötmədi-bir anlığa mələyi havaya uçurdu.