Son
Son fəsil deyə birşey varmı görəsən. Son gün , son dəqiqə deyə. Elə olsa idi, daha çox sevməzmiydik sıradan həyatımızı. Daha dəyərli yaşamağa çalışmazmıydıq ən azından. Günəş, saçlarımıza həzin sığallar çəkərkən tutmazmıydıq əllərindən. Sevməzmiydik ona başqa gözlə baxsaydıq. Başqa, başqa gözlərlə baxarmıydıq hərşeyə. Çalışarmıydıq ən azından. Və ya dadını çıxararmıydıq son mahnımızın. Sanki ruhumuza məlhəm kimi. Sanki işıqsız otağa işıq saçan kəpənəklərin dolması kimi. Doğurdan belə edərmiydik. Yaşanmadan bilinməz yenədə. Yaşamaq lazım dünyada olan bütün hissləri. Həm haqqımız yoxmu buna. Deyirəm ya yaşamaq lazım. Yaşanmadan bilinməz. Evdə televizor qarşısında oturan insanla , sevdiyi insana hisslərini ilk dəfə etiraf edən insanın eyni deyil hissləri. Sonuna qədər yaşamaq lazım hisslərində. Dolu dolu. Ən qırmızı rəngini yaşamaq lazım. Ən gözəlini. Heç deyilsə ilk və son dəfə yaşarmıydıq bunları. Son anımız olmasa idi belə, yaşarmıydıq bu hissləri, doğurdan yaşamaq isdərmiydik. Anlamırıq yenədə. Sadəcə. Sadəcə anlamırıq adam. Anlamırıq bu hissləri yaşamamaq üçün heç bir səbəbin olmadığını. Həqiqətən…yoxdurda.
