Yoxluğun bir yana, yadlığın aldadir ürəyimi...
Hər şey nə qədər qərib və yaddır...
Sən nə qədər yad oldun?Bir sual soruşmuşdum səndən...
Bir gün, yanından keçərkən salam belə deyə bilmədiyin bir yad olarammı ?
“Xeyr”-deyə qısa cavab vermişdin.İndi bu problemin cavabı belə keçmiş zamanın tozlarına
qarışdı...
İnsanın içində şən tarla çiçəkləri açdıran bir bahar günü idin...
Ağlım və ürəyim səndə idi...
“Əlini tuta bilərəmmi”-deyə soruşmuşdum? Bir yad kimi ona da “xeyr” demişdin...
İtirdiklərim ürəyimin yanında ağılımı da sənə verməklə başladı...
Özümü hər şeyimlə sənə həsr...
etməm bir səhv deyildi. Mən səninlə çoxalırdım, indi azaldım, azaldım və təkləşdim...
Yenə də imtina etmədim yanında olmaqdan...
Eşqdən çox sənə sığındım...
Olduğumuz günlərə dönmək üçün...
Sonra yaşadığım bütün ağrılarım, göz yaşlarım sənə inana bilməyin əvəzidir...
Məndən başqa kimsə bilə bilməz bunu...
İndi yadlığın ürəyimi qanadan bir əhvalat oldu...
Və bu əhvalatın içində səndən sonra yaşanan hər günə yazılmış peşmanlıqlar, gözyaşları, səhvlər, duyğular, ən çox da VƏFASIZLIQ gizlidir...
İndi yadlığın məni oradan oraya sovuran bir bir acılı musiqidir...
Sənin eşitmədiyin, mənim dilimdən düşməyən bir musiqi...
Yoxluğun bir yana, yadlığın qanadır ürəyimi...
