˙·٠•●๑Ana๑●•٠·˙

Ana, ən ülvi insan
Çox əziz, çox mehriban.
Övladına qayğılı,
Övlad ananın balı.
Ana balasın sevər,
Hərdən tənbeh də edər.
Bu danlamaq deyildir,
Ana nəvazişidir....
Övlad üçün şalışır,
Hər zəhmətə qatlaşır.
Övladı gümrah olsun,
Paltarı təmiz olsun.
Hamıdan yaxşı geysin,
Ən ləziz yemək yesin.
Bala pis iş görəndə,
Ana bunu biləndə....
Bir-iki kötək çəkir,
Ana məhəbbətidir.
O, övladın çox sevir.
Pis əməlin istəmir....
İstəyir yaxşı olsun,
Ləyaqətli böyüsün....
Fərsiz övlad olmasın,
Adın təmiz saxlasın.
Ana tənbeh edəndə,
Hərdən kötəkləyəndə....
O, balasın döyməyir,
Xətadan hifz eləyir.
Deyirəm, bir haləti,
Qədim bir rəvayəti;
Rəvayətdə deyilir,
Bir Ana vəfat edir....
Vəfat edərkən Ana
Deyir öz yoldaşına:
-"Sən kəs əlimi saxla,
Sonra yoldaşın olsa....
Bu əllə uşaqları,
Vursun, vuranda barı....
Mənim əlim ağtıtmaz,
Öz balamı sızlatmaz....
Axı, ananınkıdır,
Ana əli AĞRITMIR"....