Mənim də qəlbim var imiş indi hiss edirəm.
Hərkəsdən və hər şeydən qaçarkən ..
bir gün gözləmədiyin yerdə heç tanımadığın birinə təslim teslim olmaq…Səbəbsiz yerə.
Bəlkədə səhv olduğunu bilə-bilə…Vaxtsız , amma bir gülüşlə birləşən iki həyat…
Necə də xoşbəxt ola bilərdik ....Artıq çox gec, sualları qoydum bir kənara..Səssiz həyatıma xoş gəldin həyatım…Gəlişinlə həyatı tapdım özlüyümdə …İndi hər şeyə tamam fərqli və qiymətli baxıram…Yanında çox xoşbəxtəm ,
Səninlə olanda mənə gülmək yaraşır.…Deyirəm ya sən məna verdin həyatıma ya da,
mən məna verdim sənin həyatına …Hələ də, içimdə qorxularım var amma danışa bilmədiyim qorxular…
Səni incitməkdən qorxuram və ya sənin məni incitməyindən qorxuram …
Uzaq durmaq istədikcə daha da, bağlanıram sənə, getmək istədikcə yaxınlaşıram sənə…
özümə heç cür etiraf edə bilmirəm sənə vurulduğumu və yenidən aşiq olduğumu...
.Səninlə keçən hər gözəl günümün sonunda , ikimizlə əlaqədar arzular quqruram.
Amma o dəqiqə ağlıma gələn cümlə:Hər sevginin sonu bir əlvidadır! …
Səssizcə qışqırıram məni özündən ayırma…Səninlə yeni bir günə sabahın xeyir deyərkən ‘Mənimdə bir qəlbim var imiş, döyündüyünü hiss edirəm ‘’və sənə sarılarkən qulağıva pıçıltı ilə söyləmək istədim.‘’
Sadəcə xoşbəxtlikdən və həyacandan döyünsün ürəyim sevgilim‘’demək istəyirdim amma deyə bilmədim….Hər sevginin sonu bir əlvidadır!... GedərkənSadəcə yarımçıq cümlələrim qaldı mənə ..
Artıq bu şəhəri sevmirəm …Bu şəhərin küçələrində gəzmək istəmirəm ..
Hər şeyi unutmaq istədikcə bütün hər yer və hər küçə səni xatırladır mənə ...
![Mənim də qəlbim var imiş indi hiss edirəm.]( "Mənim də qəlbim var imiş indi hiss edirəm.")
İkimizə heç bir xəyal qura bilmirəm, çünki ikimiz deyə bir şey yoxdur artıq. ,
Sən və mən ikimizdə varıq bu həyatda amma çox heyif ki, iki yad bir insanlarıq…İndi sənin olmadığın bir yerdə amma səni xatırladacaq bu şəhərdə səni gözləyirəm …
Mənim də qəlbim var imiş indi hiss edirəm.
bir gün gözləmədiyin yerdə heç tanımadığın birinə təslim teslim olmaq…Səbəbsiz yerə.
Bəlkədə səhv olduğunu bilə-bilə…Vaxtsız , amma bir gülüşlə birləşən iki həyat…
Necə də xoşbəxt ola bilərdik ....Artıq çox gec, sualları qoydum bir kənara..Səssiz həyatıma xoş gəldin həyatım…Gəlişinlə həyatı tapdım özlüyümdə …İndi hər şeyə tamam fərqli və qiymətli baxıram…Yanında çox xoşbəxtəm ,
Səninlə olanda mənə gülmək yaraşır.…Deyirəm ya sən məna verdin həyatıma ya da,
mən məna verdim sənin həyatına …Hələ də, içimdə qorxularım var amma danışa bilmədiyim qorxular…
Səni incitməkdən qorxuram və ya sənin məni incitməyindən qorxuram …
Uzaq durmaq istədikcə daha da, bağlanıram sənə, getmək istədikcə yaxınlaşıram sənə…
özümə heç cür etiraf edə bilmirəm sənə vurulduğumu və yenidən aşiq olduğumu...
.Səninlə keçən hər gözəl günümün sonunda , ikimizlə əlaqədar arzular quqruram.
Amma o dəqiqə ağlıma gələn cümlə:Hər sevginin sonu bir əlvidadır! …
Səssizcə qışqırıram məni özündən ayırma…Səninlə yeni bir günə sabahın xeyir deyərkən ‘Mənimdə bir qəlbim var imiş, döyündüyünü hiss edirəm ‘’və sənə sarılarkən qulağıva pıçıltı ilə söyləmək istədim.‘’
Sadəcə xoşbəxtlikdən və həyacandan döyünsün ürəyim sevgilim‘’demək istəyirdim amma deyə bilmədim….Hər sevginin sonu bir əlvidadır!... GedərkənSadəcə yarımçıq cümlələrim qaldı mənə ..
Artıq bu şəhəri sevmirəm …Bu şəhərin küçələrində gəzmək istəmirəm ..
Hər şeyi unutmaq istədikcə bütün hər yer və hər küçə səni xatırladır mənə ...
İkimizə heç bir xəyal qura bilmirəm, çünki ikimiz deyə bir şey yoxdur artıq. ,
Sən və mən ikimizdə varıq bu həyatda amma çox heyif ki, iki yad bir insanlarıq…İndi sənin olmadığın bir yerdə amma səni xatırladacaq bu şəhərdə səni gözləyirəm …
Mənim də qəlbim var imiş indi hiss edirəm.
