BiR KüLəK ƏsƏrSƏ PƏncƏRəmƏ

Bir gün bir külək pəncərəmin pərdəsini havalandırarmı görəsən? Çox maraqlanıram. O külək bir dəfə əsdi üzümə.

Diqqət etmədim. Bir daha əsmək istəsə otağımın da içinə ala bilərdim amma bir daha geri dönmədi ya da geri dönmək istəmədi. Əslinə baxacaq olsan, o əsmək istədi mən istəmədim. İnsanoğlu budurda hər zaman eyni deyil ki. Bilə bilməzdim o küləyin mənə əsməsini istəyəcəyəmi, həm də heç bilməzdim. Ağılımın ucundan keçəcək ən son şey idi bəlkə də.







Bəzən insanları səhv tanıyarsınız, başqaları sizə səhv izah edər. Halbuki onları heç dinləməməliydim. Məsələn, siz bir mahnını çox sevirsiniz amma biri gəlir o qədər pisləyir ki mahnını bir daha dinləməyiniz gəlmir. Bütün mahnıni siyahılarınızdan, zehininizdən, bədəninizdən, qulağınızdan silirsiniz. Sonra elə bir an gəlir ki kaş ki silməsəydim o mahnını, kaş ki həmişə dinləsəydim uzaqdan belə olsa dinləsəydim deyirsiniz. Həyat bu anlardan ibarət. Başqalarını dinləmək, başqalarının dediklərini diqqətə almaq və onların deyimləriylə yaşamaq sizi nə qədər xoşbəxt edə bilər ki? Heç dinləməyin demirəm. Dinləyin amma onlarmış kimi yaşayaraq davam edə bilməzsiniz həyatınıza.







Deyirəm ki yəni, yaşa. Necə yaşasan yaşa. Amma hər kəsmiş kimi yaşaya bilməyəcəyini və bir gün pəncərəni köhnəlmiş bir küləyin ventilyasiyasını istəyəcəyini əsla unutma. Qulağınızdan mahnınız, pəncərənizdən küləyiniz əskik olmasın..