Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (5. hissə)
Lalənin sarı, uzun saçları vardı. Sifəti bir qədər uzunsov, burnu dik idi. Yorğun baxışlı mavi gözləri isə ona çox yaraşırdı. Gözlərindəki nisgil və ürkəkliyi də asanlıqla hiss etmək olurdu.
Qız danışıb-eşidə bilmədiyindən, onunla dialoqumuz cib bloknotum vasitəsilə mümkün oldu. O, bloknotu dizinin üstünə qoyub, kiçik qələmlə mənim yazdığım sualları cavablandırır, mən isə onun xəttini çətinliklə də olsa oxumağı bacarırdım.
Laləni əsas mətləbə dolayı yolla gətirdim. Anası itgin düşəndə, onun cəmi altı yaşı var idi. Dörd il qabaq baş verənləri təfsilatı ilə nağıl etməsini istədikdə, azyaşlı bir uşaqdan çox şey tələb etdiyimi anladım, ancaq onun çox güclü hafizəsi vardı. Suallarımı demək olar ki, cavabsız qoymadı. İlk əvvəl, qızdan nənə-babası haqqında soruşdum. Mahirənin atası Pənah kişinin illər öncə vəfat etdiyini öyrənə bilsəm də, nənəsi Gülgəz xanımın sağ olub-olmaması haqqında bir məlumat əldə edə bilmədim. Lalənin dediyinə görə isə, onun dayısı və xalası yoxdur… Mahirə evin tək uşağı olduğundan, ata-anası ilə də əlaqə kəsildiyindən, Lalə demək olar ki, anasını tamamilə itirmiş və qadın sanki bilərəkdən, arxasında özünü qızına xatırladacaq heç bir iz qoymamışdı. Ona görə də, anasını onun yadına salmaq, ondan bəhs etmək, Lalə üçün çox ağır olacaqdı və mən də bunu anlayaraq, bu mövzuda onu yormaq istəmədim. Ancaq o, mənə xüsusi bir bilgi vermiş oldu. Lalə otaqdan çıxandan sonra, mən bloknotumdakı bu sonuncu cümləni oxuyurdum: "mama itməmişdən əvvəl atamla dalaşırdı. Atam mamanı döymüşdü. Biz də qonşuya getmişdik.”
Minarə xanım otağa çay gətirəndə, mən artıq tək idim və hələ də əlimdəki bloknota baxırdım.
- Lalə sizə kömək edə bildi?
- Hələ ki, bilmirəm. – bloknotu cibimə qoydum – Siz zəhmət olmasa, Mahirənin itgin düşməsi haqqında, Nərimanın elan verdiyi qəzeti tapıb, mənə gətirin.
- Gərək, axtaram… – qadın ayağa durub, otaqdan çıxdı…
Beş dəqiqə sonra, üzəri qat kəsmiş qəzet qarşımda idi. Dərhal sondan üçüncü səhifəni açıb, elan köşəsinə baxmağa başladım. Yazıda önəmli bir bilgi olmadığından, xüsusi bir qeyd aparmağa ehtiyac qalmadı.
"Q. rayon Polis Şöbəsindən verilən məlumata görə, rayonunun T. kənd sakini Təhməzov Nəriman rayon Polis Şöbəsinə ərizə ilə müraciət edərək bildirib ki, həyat yoldaşı, 1967-ci il təvəllüdlü Təhməzova Mahirə Pənah qızı, 1996-cı il iyul ayının 25-i, saat 09:00 radələrində yaşadığı evdən naməlum istiqamətdə çıxıb və bir daha geri qayıtmayıb.
Təhməzova Mahirə evdən çıxan zaman əynində çəhrayı zolaqları olan paltar və qara rəngli yastıdaban ayaqqabı olub. Onun xarakterik əlamətləri aşağıdakılardır:
Sarışın, boyu 165 santimetr, orta bədən quruluşlu, gözlərinin rəngi-mavi, uzun sarı saçları, boğazında qara rəngli xalı var.
Təhməzova Mahirəni görənlərdən və ya itkin düşmüş bu şəxs haqqında hər hansı məlumatı olanlardan aşağıdakı nömrələrə zəng vuraraq, bu barədə ailə üzvlərinə və yaxınlarına xəbər vermələri xahiş olunur: … ”
- Siz, hansısa qərara gələ bilirsiniz? – Minarə xanım maraqla mənə və qəzetə baxaraq soruşdu – Əvvəlki fikrinizi dəyişməmisiniz ki?
- Bilmirəm… – dalğın halda dedim – Vəziyyət çox qarışıqdır və burada çox maraqlı rəqəmlər var. Mahirə 1996-cı il, iyul ayının 25-də itgin düşür. Bir ay sonra siz evlənirsiniz. Siz evlənəndən sonra, Nəriman bağda səslər eşitməyə başlayır və qorxur. 1997-ci ilin may ayında Nigar dünyaya gəlir. Təxminən bu vaxtlarda, daha dəqiq desək, iyun ayında, yoldaşınız həyətdə ilk dəfə Mahirənin ruhunu görür.
- Siz artıq Mahirənin ruhuna inanırsınız?
- Xahiş edirəm, hələ ki, mənə sual verməyin. – deyib ayağa qalxdım – Deməli, belə… Bir ay sonra isə, Nəriman o varlığı evdə görür və qorxudan huşunu itirir. Daha sonra o, müalicə alır, ancaq sağalmır. Nəhayət, MirHəmidin qəbuluna yazılırsız və o, bir gün sizdən ölüm qoxusu gəldiyini iddia edir və iki gün sonra, 1998-ci ilin iyul ayının 23-ü qızınız Nigar vəfat edir. Düz bir il sonra isə, yəni 1999-cu il iyul ayının 23-də də, həyat yoldaşınız bənzər şəkildə dünyasını dəyişir. Bütün bunlar axı, nə deməkdir?!
- Mən sizə lap əvvəldən deyirəm ki, burada başqa izlər axtarıb, yolu azmaq lazım deyil.
- Yaxşı, tutaq ki, sizlə razılaşdım. – yenidən divanda əyləşdim – Bəs, sizin konkret fikriniz nədir?
- Bu ölümlərə bais olan Mahirədir. – qadın qəti şəkildə dedi – Ya özüdür, ya da ruhudur. Mən buna əminəm.
- Bu əminlik sizdə haradandır? – Minarə xanımın uşaq fikirlərini dinləmək ürəyimcə olmasa da, davam etməyi məsləhət bildim – Bəlkə çəhrayı zolaqlı məxluq Nərimanın gözünə görünürmüş?
- Xeyr, onu mən də görə bilərdim, amma o, gecələr peyda olurmuş. Mən həmişə tez və ağır yatıram. Nərimanın isə, yuxu problemi vardı. O, hamı yatandan sonra, gecə lampasını yandıraraq uzun müddət ya kitab oxuyar, ya da işi ilə əlaqədar nə isə yazıb-pozardı.
- Çox istərdim ki, sizə inanım, amma alınmır. Sanki qarşımı nə isə kəsir. – təəssüflə qadına baxdım – Bu qədər ağır cinayətləri bir ruhun etdiyini düşünmək, sadəcə gülməlidir.
- Bəs, onda bunu necə izah edək? Bu qətlləri ancaq Mahirə edə bilərdi. O isə ölüb…
![Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (5. hissə)]( "Çəhrayı Zolaqlı Varlıq (5. hissə)")
Qız danışıb-eşidə bilmədiyindən, onunla dialoqumuz cib bloknotum vasitəsilə mümkün oldu. O, bloknotu dizinin üstünə qoyub, kiçik qələmlə mənim yazdığım sualları cavablandırır, mən isə onun xəttini çətinliklə də olsa oxumağı bacarırdım.
Laləni əsas mətləbə dolayı yolla gətirdim. Anası itgin düşəndə, onun cəmi altı yaşı var idi. Dörd il qabaq baş verənləri təfsilatı ilə nağıl etməsini istədikdə, azyaşlı bir uşaqdan çox şey tələb etdiyimi anladım, ancaq onun çox güclü hafizəsi vardı. Suallarımı demək olar ki, cavabsız qoymadı. İlk əvvəl, qızdan nənə-babası haqqında soruşdum. Mahirənin atası Pənah kişinin illər öncə vəfat etdiyini öyrənə bilsəm də, nənəsi Gülgəz xanımın sağ olub-olmaması haqqında bir məlumat əldə edə bilmədim. Lalənin dediyinə görə isə, onun dayısı və xalası yoxdur… Mahirə evin tək uşağı olduğundan, ata-anası ilə də əlaqə kəsildiyindən, Lalə demək olar ki, anasını tamamilə itirmiş və qadın sanki bilərəkdən, arxasında özünü qızına xatırladacaq heç bir iz qoymamışdı. Ona görə də, anasını onun yadına salmaq, ondan bəhs etmək, Lalə üçün çox ağır olacaqdı və mən də bunu anlayaraq, bu mövzuda onu yormaq istəmədim. Ancaq o, mənə xüsusi bir bilgi vermiş oldu. Lalə otaqdan çıxandan sonra, mən bloknotumdakı bu sonuncu cümləni oxuyurdum: "mama itməmişdən əvvəl atamla dalaşırdı. Atam mamanı döymüşdü. Biz də qonşuya getmişdik.”
Minarə xanım otağa çay gətirəndə, mən artıq tək idim və hələ də əlimdəki bloknota baxırdım.
- Lalə sizə kömək edə bildi?
- Hələ ki, bilmirəm. – bloknotu cibimə qoydum – Siz zəhmət olmasa, Mahirənin itgin düşməsi haqqında, Nərimanın elan verdiyi qəzeti tapıb, mənə gətirin.
- Gərək, axtaram… – qadın ayağa durub, otaqdan çıxdı…
Beş dəqiqə sonra, üzəri qat kəsmiş qəzet qarşımda idi. Dərhal sondan üçüncü səhifəni açıb, elan köşəsinə baxmağa başladım. Yazıda önəmli bir bilgi olmadığından, xüsusi bir qeyd aparmağa ehtiyac qalmadı.
"Q. rayon Polis Şöbəsindən verilən məlumata görə, rayonunun T. kənd sakini Təhməzov Nəriman rayon Polis Şöbəsinə ərizə ilə müraciət edərək bildirib ki, həyat yoldaşı, 1967-ci il təvəllüdlü Təhməzova Mahirə Pənah qızı, 1996-cı il iyul ayının 25-i, saat 09:00 radələrində yaşadığı evdən naməlum istiqamətdə çıxıb və bir daha geri qayıtmayıb.
Təhməzova Mahirə evdən çıxan zaman əynində çəhrayı zolaqları olan paltar və qara rəngli yastıdaban ayaqqabı olub. Onun xarakterik əlamətləri aşağıdakılardır:
Sarışın, boyu 165 santimetr, orta bədən quruluşlu, gözlərinin rəngi-mavi, uzun sarı saçları, boğazında qara rəngli xalı var.
Təhməzova Mahirəni görənlərdən və ya itkin düşmüş bu şəxs haqqında hər hansı məlumatı olanlardan aşağıdakı nömrələrə zəng vuraraq, bu barədə ailə üzvlərinə və yaxınlarına xəbər vermələri xahiş olunur: … ”
- Siz, hansısa qərara gələ bilirsiniz? – Minarə xanım maraqla mənə və qəzetə baxaraq soruşdu – Əvvəlki fikrinizi dəyişməmisiniz ki?
- Bilmirəm… – dalğın halda dedim – Vəziyyət çox qarışıqdır və burada çox maraqlı rəqəmlər var. Mahirə 1996-cı il, iyul ayının 25-də itgin düşür. Bir ay sonra siz evlənirsiniz. Siz evlənəndən sonra, Nəriman bağda səslər eşitməyə başlayır və qorxur. 1997-ci ilin may ayında Nigar dünyaya gəlir. Təxminən bu vaxtlarda, daha dəqiq desək, iyun ayında, yoldaşınız həyətdə ilk dəfə Mahirənin ruhunu görür.
- Siz artıq Mahirənin ruhuna inanırsınız?
- Xahiş edirəm, hələ ki, mənə sual verməyin. – deyib ayağa qalxdım – Deməli, belə… Bir ay sonra isə, Nəriman o varlığı evdə görür və qorxudan huşunu itirir. Daha sonra o, müalicə alır, ancaq sağalmır. Nəhayət, MirHəmidin qəbuluna yazılırsız və o, bir gün sizdən ölüm qoxusu gəldiyini iddia edir və iki gün sonra, 1998-ci ilin iyul ayının 23-ü qızınız Nigar vəfat edir. Düz bir il sonra isə, yəni 1999-cu il iyul ayının 23-də də, həyat yoldaşınız bənzər şəkildə dünyasını dəyişir. Bütün bunlar axı, nə deməkdir?!
- Mən sizə lap əvvəldən deyirəm ki, burada başqa izlər axtarıb, yolu azmaq lazım deyil.
- Yaxşı, tutaq ki, sizlə razılaşdım. – yenidən divanda əyləşdim – Bəs, sizin konkret fikriniz nədir?
- Bu ölümlərə bais olan Mahirədir. – qadın qəti şəkildə dedi – Ya özüdür, ya da ruhudur. Mən buna əminəm.
- Bu əminlik sizdə haradandır? – Minarə xanımın uşaq fikirlərini dinləmək ürəyimcə olmasa da, davam etməyi məsləhət bildim – Bəlkə çəhrayı zolaqlı məxluq Nərimanın gözünə görünürmüş?
- Xeyr, onu mən də görə bilərdim, amma o, gecələr peyda olurmuş. Mən həmişə tez və ağır yatıram. Nərimanın isə, yuxu problemi vardı. O, hamı yatandan sonra, gecə lampasını yandıraraq uzun müddət ya kitab oxuyar, ya da işi ilə əlaqədar nə isə yazıb-pozardı.
- Çox istərdim ki, sizə inanım, amma alınmır. Sanki qarşımı nə isə kəsir. – təəssüflə qadına baxdım – Bu qədər ağır cinayətləri bir ruhun etdiyini düşünmək, sadəcə gülməlidir.
- Bəs, onda bunu necə izah edək? Bu qətlləri ancaq Mahirə edə bilərdi. O isə ölüb…
