Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 6-cı hissə
- Axı, onun öldüyü rəsmən təsdiqini tapmayıb…
- Bəs, meşəbəyinin tapdığı?! Bu təsdiq deyil? Həm də Mahirənin bizdən qisas aldığı açıq-aydın göz qabağındadır.
- O meşəbəyi bu kənddə yaşayır?
- Hə, Nəriman onun haqqında bir dəfə nə isə danışmışdı. Deyəsən, meşədə kişinin üstünə ağac düşmüşdü. Bərk yaralanmışdı, amma sonra bilmədim nə oldu…
- Mən mütləq onunla danışmalıyam, amma kəndinizi elə də tanımıram. Siz də mənimlə gələ bilərsiniz?
Qadın sadəcə başını tərpətdi və mətbəxə keçib, iki-üç dəqiqə sonra qayıtdı.
Mənzilin qapısını açarla bağlayarkən, mən dayanıb, onu gözləyirdim.
- Bayaq bir söz işlətdiniz, – öz səsimi özüm güclə eşidirdim– amma mən fikir vermədim. Mahirənin sizdən qisas aldığının açıq-aydın göz qabağında olduğunu dediniz…
- Hə, dedim. – Minarə xanım çevrilib mənə baxdı – Lalənin toxunulmaz qalması, sizə də təəccüblü görünmürmü? İki il dalbadal eyni gündə, həm həyat yoldaşım, həm də bir yaşlı qızım vəfat etdi, amma… – qadın bu an, diksindi. Sanki ona elə gəldi ki, Lalə hər şeyi eşidir. Çevrilib qıza baxdı və çox asta səslə əlavə etdi – Amma Lalənin burnu da qanamadı. Bu gün isə artıq, iyul ayının 20-dir. Üç gündən sonra, növbə mənimdirmi?
Kənd yolu ilə addımlayarkən, Minarə xanımın bu son sualını beynimdən ata bilmirdim. Bəlkə, hamı haqlı idi, bir tək mən yanlış düşünürdüm?! Qadının sözlərində az da olsa həqiqət var idi. Onun bu qədər həyəcan və qorxu keçirməsində də kifayət qədər əsası vardı. Ömrünün sonuna üç gün qaldığını güman edən şəxs, ancaq bu cür davrana, bu cür düşünə bilərdi.
Meşəbəyinin evini tapmaqda elə də çətinlik çəkmədik. Laləni Minarənin rəfiqəsinin evinə qoyduqdan sonra, qarşımıza ilk çıxan cavan bir oğlan, evin yerini tanıdığını söylədi və yol boyu bizə bələdçilik etdi. Oğlana təşəkkür edərkən, artıq ünvana varmışdıq. Salman kişinin mənzili böyük bir həyətin düz axırında yerləşirdi. Həyət, meşəbəyinin səliqəli şəkildə bir küncə yığdığı ağac qol-budaqları ilə dolu idi. Minarə xanımın dediyinə görə, Salman, meşədən topladığı qurumuş ağac budaqlarını, təmənnasız şəkildə kənd camaatına paylayarmış. Ancaq son illər səhhətində yaşadığı problem, onun bu xeyirxaq əməlindən daşınmasına səbəb olmuşdu.
Bizi, elə həyətdəcə ilk olaraq kiçik bir qız qarşıladı. Ünvanı dəqiqləşdirdikdən sonra, uşaq evə qaçdı və az sonra orta yaşlı bir kişi qapıdan çıxdı. Onun xarici görünüşü tipik bir kənd adamını xatırladırdı. Zəhmətkeş cizgilər, yorğunluqdan əsər-əlaməti olmayan dik baxışlar və kifayət qədər sağlam, eyni zamanda da möhkəm bir bədən quruluşu… "Yox, Salman bu deyil” – öz-özümə dedim və elə həmin an, kişi Minarə xanımı başı ilə salamlayaraq mənə əl uzatdı. Onun həm də çox kobud və iri əlləri vardı.
- Xoş gəlmisiniz. – qalın səs tonu ilə sözə birinci o başladı – Buyurun. Qızım dedi ki, atamı axtarmısınız…
- Bəli, bizə Salman dayı lazımdır. – tələsik cavab verdim – Ondan bir-iki şey soruşmaq istəyirəm.
- Buyurun, eşidirəm…
- Yox, əgər mümükündürsə, mən atanızla danışmalıyam. Təbii ki, əgər mümkündürsə…
- Xeyr, bu mümkün deyil. – həmsöhbətim deyəsən, ünsiyyəti heç sevmirdi – Nə soruşacaqdınız?
- Salman dayı bir neçə il öncə, itgin düşmüş Mahirə adlı qadının itgin düşən vaxt əynində olduğu paltarından bir parçasını meşədə tapıbmış… Mən bağlanmış həmin cinayət işini araşdırıram. – ev yiyəsi bunları eşidərkən, bir anda üz cizgiləri dəyişdi – Hər halda xəbəriniz var.
Qarşımdakı, söhbətə uyuşmayan şəxs, sualıma cavab vermək əvəzinə bir qədər susdu və nəhayət, gözləmədiyim şəkildə qapıya sarı çevrildi.
- Keçin içəri… – asta səslə dedi.
Beş dəqiqə sonra biz, yumşaq divanda əyləşmişdik. Bu köhnə və uçuq-sökük kənd evinin çox qəribə bir başağrıdan aurası vardı. Bəlkə də bu, elə içəri girən kimi əhvalımı korlayan, kəskin dərman qoxusunun təsirindən irəli gəlirdi. Hər nə idisə, başım bərk ağrımağa başlamışdı, ancaq başqa çarə yox idi. Sakitcə ev sahibinin gəlməsini gözləyirdik. Cavan bir gəlin, süfrəyə çay gətirərək, bizimlə salamlaşmadan otaqdan çıxdıqdan sonra, bayaqkı şəxs otağa daxil oldu və qarşımızdakı çox köhnə qoltuqda əyləşdi.
- Sizi eşidirəm. – o, bayaqkı səs tonu ilə danışmırdı – Nə sualınız varsa, soruşun…
- Axı, mən atanızla danışmalıyam. – bir daha təkrarlayası oldum – O, evdə deyil?
- Evdədir, amma… – kişi duruxub, siqaretini yandırdı – Görürəm ki, xəbəriniz yoxdur. Atam xəstədir. Vəziyyəti heç yaxşı deyil. – bir qədər susub, sanki çətinliklə əlavə etdi – Danışa bilmir…
- Anladım… – təəssüf hissi ilə dedim – Allah şəfasını versin. Çoxdan olub bu hadisə?
- Siz onun başına gələnləri bilirsiniz? – kişi heyrətlə mənə baxdı – Bəs bayaqdan məni niyə danışdırırsız?
- Bəli, bu haqda eşitmişəm, amma vəziyyətinin bu qədər pis olduğunu bilmirdim. Hadisə necə baş verib?
- Atam bir günə yaxın, meşədə huşsuz vəziyyətdə qalıb. – kişi sanki olanları ilk dəfə idi kiməsə danışırdı – Üstünə ağac budağı düşmüşdü. Bərk yaralanmışdı. Onu mən gedib tapdım. Elə bilirdim, artıq ölüb, amma atam möhkəm kişi idi. Yazığın indiki halını görəndə dəhşətə gəlirəm. Əvvəlki adamdan əsər-əlamət qalmayıb.
- Deməli bu hadisə, Salman dayı Mahirənin paltarını tapandan sonra baş verib?!
- Hə, ondan təxminən üç-dörd gün sonra.
- Atanız paltarı tapandan sonra, qadının cəsədini də axtarmağa cəhd göstərmişdi?
- Hə, o… – həmsöhbətim bu an, elə bil birdən ayıldı – Siz bunları hardan bilirsiz?
- Bilmirəm. Sadəcə təxmin edirəm.
- Axı, atamın üzərinə düşən ağacla, itgin düşmüş o qadının nə əlaqəsi var?
- Təbii ki, elə bir real əlaqə yoxdur, – çayımdan bir qurtum aldım – amma mən də məhz o əlaqəni axtarmaq istəyirəm.
- Mən sizin nə demək istədiyinizi anlamıram.
- Adınız necə oldu?
- Süleyman.
- Mənim də adım Nicatdır… Süleyman bəy, iş orasındadır ki, həmin itgin düşən qadının cəsədi ortada yoxdur. Yəni onun öldüyünü təsdiqləyən, sadəcə atanızın tapdığı əski parçasıdır. Bu qədər… Ona görə də biz, mümkün ola biləcək bütün variantları nəzərdən keçiririk.
Süleyman heç bir söz demədən, gözünü bir nöqtəyə zilləyib, susmuşdu. Sanki o, hər şeyi anlamışdı, ancaq mən adım qədər əmin idim ki, o, hələ də mənim nə demək istədiyimi tam olaraq dərk etməyib.
- Atanızın üzərinə düşən budaq… – söhbətin səmtini dəyişərək soruşdum – Yadınızdadır?
- Hə, böyük bir budaq idi. Kişinin başını bərk yaralamışdı.
- Atanız həqiqətən o budağın qopub düşdüyü ağacın altında idi?
- Doğrusu, buna fikir verməmişdim… Yəni, həmin an onu düşünəcək halda deyildim.
- Anlayıram… Bəlkə o, yaralanmamışdan əvvəl, meşədə daha nə isə görüb? Salman dayı indi heç danışa bilmir?
- Nəinki danışmaq, o, hətta yaddaşının da bir hissəsini itirmişdi. Bir ara vəziyyəti yaxşı idi, amma sonra evimizə girən bir oğru, onu bərk qorxutdu. Ondan sonra, o, daha da çəkingən oldu. Evdə tək qala bilmirdi. Elə bu günün özünə kimi də mən, gecələr onun yanında yatıram. Tək yatmağa da qorxur.
- Oğru onun otağına girmişdi?
- Görünür, hə… Kişi qışqıranda, biz onun səsinə ayıldıq. O, özündə güc tapıb qışqırmağı bacarmışdı.
- Bəs, hardan bildiniz ki, evinizə oğru girib?
- Biz yan otaqdan atamın otağına keçəndə, o, əli ilə dəhlizi göstərdi. – Süleyman qaşlarını çatıb, dəhlizə işarə etdi – Mən tez ora qaçdım. Pəncərə açıq idi. Həyətə baxanda isə, bir nəfərin qaçdığını gördüm.
- Kişi idi, qadın? – dərhal soruşdum.
- Hər halda qadın olmazdı, amma görə bilmədim. Gecə idi. Qaranlıqda onu görməyim mümkün deyildi. O, ağacların arası ilə qaçırdı. Mən sadəcə həyətdəki qaçış səsindən, atamın haqlı olduğunu anlamışdım.
Süleyman daha nə isə demək istədi, amma həyat yoldaşı çayları təzələmək üçün yenidən otağa daxil oldu. Qadın yeni çayları süfrəyə gətirənə kimi bir kəlmə də kəsmədik. Odur ki, otağın qapısı arxadan bağlanana qədər gözlədim.
- Oğru evinizdən nə aparmışdı? – nəhayət, asta səslə soruşdum.
- Allah köməyin olsun. – Süleyman gülərək dedi – Nəyimiz var ki, nə də aparsın… – o, daha da ürəkdən güldü – Heç nə… Heç nə aparmamışdı…
- Əgər oğru bir evə girirsə, mütləq aparmaq üçün nə isə tapır. – qətiyyətim, kişinin üzünü ciddiləşdirdi – Məsələ isə burasındadır ki, sizin evinizə girən oğru olmayıb…
- Başa düşmədim. – o, üzünü turşutdu – Bəs, kim olub?
- Məni, atanızı yaralı halda tapdığınız yerə apara bilərsiz?
Süleyman təklifimlə dərhal razılaşdı. Üçümüz evdən çıxarkən, artıq hava qaralmağa başlayırdı. Uzun yolu piyada gedəcəyimizi bilirdik. Odur ki, bir qədər də cəld olaraq, meşəyə vaxtından tez çatmağı bacardıq, ancaq burada da az vaxt itirmədik. Süleyman lazım olan yeri xeyli axtardı. Bundan istifadə edərək, mən də yan-yörədə nə isə bir iz, nə isə bir nişan axtarmağa başladım. Lakin diqqətimi cəlb edə biləcək xüsusi bir şey qarşıma çıxmadı. Süleymanın isə, atasını yaralı halda tapdığı yer, onun yaxınlığındakı böyük bir ağac kötüyü sayəsində yadına düşdü.
- Təxminən buralar idi. – kişi sevincək halda dedi – O böyük kötüyü görməsəydim, yadıma düşməyəcəkdi.
Həmin yerə yaxınlaşdım. Xeyli vaxt keçdiyindən, bütün ola biləcək izlər də silinmişdi. "Frans Kafka haqlıdır. Doğrudan da, təbiət izlərə qarşı çıxır” – deyə düşündüm və anladım ki, burada artıq vaxt itirmək lazım deyil.
- Gedək… – əhvalım tamamilə korlandığından, əlavə bir şey danışmaq istəmirdim. Odur ki, bunu anlayan yol yoldaşlarım da, heç bir kəlmə söyləmədən mənimlə razılaşdılar. Gəldiyimiz yolla geri qayıdanda, artıq hava kifayət qədər qaralmışdı. Xüsusən də meşənin qaranlığı, bu rəngi daha da tündləşdirirdi. Süleyman ehtiyat üçün götürdüyü fənəri yandırarkən, mən işıqda qolumdakı saata baxsam da, əqrəbləri tam görə bilmədim. Odur ki, işığı qoluma salmasını xahiş etdim. Saat yeddinin yarısı idi. Kişi fənəri kənara çəkərkən isə, yerdə ani olaraq gözümə nə isə göründü…
- Fənəri mənə verin. – deyib, heç Süleymanı gözləmədən, onu kişinin əlindən aldım və bir qədər onlardan ayrılıb, işığı yerə salaraq gördüklərimi izləməyə başladım. "Demək, dahilər də səhv edir… – təəccüblə az öncəki fikrimi təkzib etdim – Təbiət də, hər an izin qarşısında aciz ola bilər…” – gördüklərim asanlıqla məni bu qənaətə gətirdi. Bu, artıq təsadüf ola bilməzdi, hər şey aydın idi, ancaq burada baş verənləri və ya baş verəcəkləri Süleymanın bilməsini istəmədiyimdən, yenidən geri qayıtmağa məcbur oldum.
![Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 6-cı hissə]( "Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 6-cı hissə")
- Bəs, meşəbəyinin tapdığı?! Bu təsdiq deyil? Həm də Mahirənin bizdən qisas aldığı açıq-aydın göz qabağındadır.
- O meşəbəyi bu kənddə yaşayır?
- Hə, Nəriman onun haqqında bir dəfə nə isə danışmışdı. Deyəsən, meşədə kişinin üstünə ağac düşmüşdü. Bərk yaralanmışdı, amma sonra bilmədim nə oldu…
- Mən mütləq onunla danışmalıyam, amma kəndinizi elə də tanımıram. Siz də mənimlə gələ bilərsiniz?
Qadın sadəcə başını tərpətdi və mətbəxə keçib, iki-üç dəqiqə sonra qayıtdı.
Mənzilin qapısını açarla bağlayarkən, mən dayanıb, onu gözləyirdim.
- Bayaq bir söz işlətdiniz, – öz səsimi özüm güclə eşidirdim– amma mən fikir vermədim. Mahirənin sizdən qisas aldığının açıq-aydın göz qabağında olduğunu dediniz…
- Hə, dedim. – Minarə xanım çevrilib mənə baxdı – Lalənin toxunulmaz qalması, sizə də təəccüblü görünmürmü? İki il dalbadal eyni gündə, həm həyat yoldaşım, həm də bir yaşlı qızım vəfat etdi, amma… – qadın bu an, diksindi. Sanki ona elə gəldi ki, Lalə hər şeyi eşidir. Çevrilib qıza baxdı və çox asta səslə əlavə etdi – Amma Lalənin burnu da qanamadı. Bu gün isə artıq, iyul ayının 20-dir. Üç gündən sonra, növbə mənimdirmi?
Kənd yolu ilə addımlayarkən, Minarə xanımın bu son sualını beynimdən ata bilmirdim. Bəlkə, hamı haqlı idi, bir tək mən yanlış düşünürdüm?! Qadının sözlərində az da olsa həqiqət var idi. Onun bu qədər həyəcan və qorxu keçirməsində də kifayət qədər əsası vardı. Ömrünün sonuna üç gün qaldığını güman edən şəxs, ancaq bu cür davrana, bu cür düşünə bilərdi.
Meşəbəyinin evini tapmaqda elə də çətinlik çəkmədik. Laləni Minarənin rəfiqəsinin evinə qoyduqdan sonra, qarşımıza ilk çıxan cavan bir oğlan, evin yerini tanıdığını söylədi və yol boyu bizə bələdçilik etdi. Oğlana təşəkkür edərkən, artıq ünvana varmışdıq. Salman kişinin mənzili böyük bir həyətin düz axırında yerləşirdi. Həyət, meşəbəyinin səliqəli şəkildə bir küncə yığdığı ağac qol-budaqları ilə dolu idi. Minarə xanımın dediyinə görə, Salman, meşədən topladığı qurumuş ağac budaqlarını, təmənnasız şəkildə kənd camaatına paylayarmış. Ancaq son illər səhhətində yaşadığı problem, onun bu xeyirxaq əməlindən daşınmasına səbəb olmuşdu.
Bizi, elə həyətdəcə ilk olaraq kiçik bir qız qarşıladı. Ünvanı dəqiqləşdirdikdən sonra, uşaq evə qaçdı və az sonra orta yaşlı bir kişi qapıdan çıxdı. Onun xarici görünüşü tipik bir kənd adamını xatırladırdı. Zəhmətkeş cizgilər, yorğunluqdan əsər-əlaməti olmayan dik baxışlar və kifayət qədər sağlam, eyni zamanda da möhkəm bir bədən quruluşu… "Yox, Salman bu deyil” – öz-özümə dedim və elə həmin an, kişi Minarə xanımı başı ilə salamlayaraq mənə əl uzatdı. Onun həm də çox kobud və iri əlləri vardı.
- Xoş gəlmisiniz. – qalın səs tonu ilə sözə birinci o başladı – Buyurun. Qızım dedi ki, atamı axtarmısınız…
- Bəli, bizə Salman dayı lazımdır. – tələsik cavab verdim – Ondan bir-iki şey soruşmaq istəyirəm.
- Buyurun, eşidirəm…
- Yox, əgər mümükündürsə, mən atanızla danışmalıyam. Təbii ki, əgər mümkündürsə…
- Xeyr, bu mümkün deyil. – həmsöhbətim deyəsən, ünsiyyəti heç sevmirdi – Nə soruşacaqdınız?
- Salman dayı bir neçə il öncə, itgin düşmüş Mahirə adlı qadının itgin düşən vaxt əynində olduğu paltarından bir parçasını meşədə tapıbmış… Mən bağlanmış həmin cinayət işini araşdırıram. – ev yiyəsi bunları eşidərkən, bir anda üz cizgiləri dəyişdi – Hər halda xəbəriniz var.
Qarşımdakı, söhbətə uyuşmayan şəxs, sualıma cavab vermək əvəzinə bir qədər susdu və nəhayət, gözləmədiyim şəkildə qapıya sarı çevrildi.
- Keçin içəri… – asta səslə dedi.
Beş dəqiqə sonra biz, yumşaq divanda əyləşmişdik. Bu köhnə və uçuq-sökük kənd evinin çox qəribə bir başağrıdan aurası vardı. Bəlkə də bu, elə içəri girən kimi əhvalımı korlayan, kəskin dərman qoxusunun təsirindən irəli gəlirdi. Hər nə idisə, başım bərk ağrımağa başlamışdı, ancaq başqa çarə yox idi. Sakitcə ev sahibinin gəlməsini gözləyirdik. Cavan bir gəlin, süfrəyə çay gətirərək, bizimlə salamlaşmadan otaqdan çıxdıqdan sonra, bayaqkı şəxs otağa daxil oldu və qarşımızdakı çox köhnə qoltuqda əyləşdi.
- Sizi eşidirəm. – o, bayaqkı səs tonu ilə danışmırdı – Nə sualınız varsa, soruşun…
- Axı, mən atanızla danışmalıyam. – bir daha təkrarlayası oldum – O, evdə deyil?
- Evdədir, amma… – kişi duruxub, siqaretini yandırdı – Görürəm ki, xəbəriniz yoxdur. Atam xəstədir. Vəziyyəti heç yaxşı deyil. – bir qədər susub, sanki çətinliklə əlavə etdi – Danışa bilmir…
- Anladım… – təəssüf hissi ilə dedim – Allah şəfasını versin. Çoxdan olub bu hadisə?
- Siz onun başına gələnləri bilirsiniz? – kişi heyrətlə mənə baxdı – Bəs bayaqdan məni niyə danışdırırsız?
- Bəli, bu haqda eşitmişəm, amma vəziyyətinin bu qədər pis olduğunu bilmirdim. Hadisə necə baş verib?
- Atam bir günə yaxın, meşədə huşsuz vəziyyətdə qalıb. – kişi sanki olanları ilk dəfə idi kiməsə danışırdı – Üstünə ağac budağı düşmüşdü. Bərk yaralanmışdı. Onu mən gedib tapdım. Elə bilirdim, artıq ölüb, amma atam möhkəm kişi idi. Yazığın indiki halını görəndə dəhşətə gəlirəm. Əvvəlki adamdan əsər-əlamət qalmayıb.
- Deməli bu hadisə, Salman dayı Mahirənin paltarını tapandan sonra baş verib?!
- Hə, ondan təxminən üç-dörd gün sonra.
- Atanız paltarı tapandan sonra, qadının cəsədini də axtarmağa cəhd göstərmişdi?
- Hə, o… – həmsöhbətim bu an, elə bil birdən ayıldı – Siz bunları hardan bilirsiz?
- Bilmirəm. Sadəcə təxmin edirəm.
- Axı, atamın üzərinə düşən ağacla, itgin düşmüş o qadının nə əlaqəsi var?
- Təbii ki, elə bir real əlaqə yoxdur, – çayımdan bir qurtum aldım – amma mən də məhz o əlaqəni axtarmaq istəyirəm.
- Mən sizin nə demək istədiyinizi anlamıram.
- Adınız necə oldu?
- Süleyman.
- Mənim də adım Nicatdır… Süleyman bəy, iş orasındadır ki, həmin itgin düşən qadının cəsədi ortada yoxdur. Yəni onun öldüyünü təsdiqləyən, sadəcə atanızın tapdığı əski parçasıdır. Bu qədər… Ona görə də biz, mümkün ola biləcək bütün variantları nəzərdən keçiririk.
Süleyman heç bir söz demədən, gözünü bir nöqtəyə zilləyib, susmuşdu. Sanki o, hər şeyi anlamışdı, ancaq mən adım qədər əmin idim ki, o, hələ də mənim nə demək istədiyimi tam olaraq dərk etməyib.
- Atanızın üzərinə düşən budaq… – söhbətin səmtini dəyişərək soruşdum – Yadınızdadır?
- Hə, böyük bir budaq idi. Kişinin başını bərk yaralamışdı.
- Atanız həqiqətən o budağın qopub düşdüyü ağacın altında idi?
- Doğrusu, buna fikir verməmişdim… Yəni, həmin an onu düşünəcək halda deyildim.
- Anlayıram… Bəlkə o, yaralanmamışdan əvvəl, meşədə daha nə isə görüb? Salman dayı indi heç danışa bilmir?
- Nəinki danışmaq, o, hətta yaddaşının da bir hissəsini itirmişdi. Bir ara vəziyyəti yaxşı idi, amma sonra evimizə girən bir oğru, onu bərk qorxutdu. Ondan sonra, o, daha da çəkingən oldu. Evdə tək qala bilmirdi. Elə bu günün özünə kimi də mən, gecələr onun yanında yatıram. Tək yatmağa da qorxur.
- Oğru onun otağına girmişdi?
- Görünür, hə… Kişi qışqıranda, biz onun səsinə ayıldıq. O, özündə güc tapıb qışqırmağı bacarmışdı.
- Bəs, hardan bildiniz ki, evinizə oğru girib?
- Biz yan otaqdan atamın otağına keçəndə, o, əli ilə dəhlizi göstərdi. – Süleyman qaşlarını çatıb, dəhlizə işarə etdi – Mən tez ora qaçdım. Pəncərə açıq idi. Həyətə baxanda isə, bir nəfərin qaçdığını gördüm.
- Kişi idi, qadın? – dərhal soruşdum.
- Hər halda qadın olmazdı, amma görə bilmədim. Gecə idi. Qaranlıqda onu görməyim mümkün deyildi. O, ağacların arası ilə qaçırdı. Mən sadəcə həyətdəki qaçış səsindən, atamın haqlı olduğunu anlamışdım.
Süleyman daha nə isə demək istədi, amma həyat yoldaşı çayları təzələmək üçün yenidən otağa daxil oldu. Qadın yeni çayları süfrəyə gətirənə kimi bir kəlmə də kəsmədik. Odur ki, otağın qapısı arxadan bağlanana qədər gözlədim.
- Oğru evinizdən nə aparmışdı? – nəhayət, asta səslə soruşdum.
- Allah köməyin olsun. – Süleyman gülərək dedi – Nəyimiz var ki, nə də aparsın… – o, daha da ürəkdən güldü – Heç nə… Heç nə aparmamışdı…
- Əgər oğru bir evə girirsə, mütləq aparmaq üçün nə isə tapır. – qətiyyətim, kişinin üzünü ciddiləşdirdi – Məsələ isə burasındadır ki, sizin evinizə girən oğru olmayıb…
- Başa düşmədim. – o, üzünü turşutdu – Bəs, kim olub?
- Məni, atanızı yaralı halda tapdığınız yerə apara bilərsiz?
Süleyman təklifimlə dərhal razılaşdı. Üçümüz evdən çıxarkən, artıq hava qaralmağa başlayırdı. Uzun yolu piyada gedəcəyimizi bilirdik. Odur ki, bir qədər də cəld olaraq, meşəyə vaxtından tez çatmağı bacardıq, ancaq burada da az vaxt itirmədik. Süleyman lazım olan yeri xeyli axtardı. Bundan istifadə edərək, mən də yan-yörədə nə isə bir iz, nə isə bir nişan axtarmağa başladım. Lakin diqqətimi cəlb edə biləcək xüsusi bir şey qarşıma çıxmadı. Süleymanın isə, atasını yaralı halda tapdığı yer, onun yaxınlığındakı böyük bir ağac kötüyü sayəsində yadına düşdü.
- Təxminən buralar idi. – kişi sevincək halda dedi – O böyük kötüyü görməsəydim, yadıma düşməyəcəkdi.
Həmin yerə yaxınlaşdım. Xeyli vaxt keçdiyindən, bütün ola biləcək izlər də silinmişdi. "Frans Kafka haqlıdır. Doğrudan da, təbiət izlərə qarşı çıxır” – deyə düşündüm və anladım ki, burada artıq vaxt itirmək lazım deyil.
- Gedək… – əhvalım tamamilə korlandığından, əlavə bir şey danışmaq istəmirdim. Odur ki, bunu anlayan yol yoldaşlarım da, heç bir kəlmə söyləmədən mənimlə razılaşdılar. Gəldiyimiz yolla geri qayıdanda, artıq hava kifayət qədər qaralmışdı. Xüsusən də meşənin qaranlığı, bu rəngi daha da tündləşdirirdi. Süleyman ehtiyat üçün götürdüyü fənəri yandırarkən, mən işıqda qolumdakı saata baxsam da, əqrəbləri tam görə bilmədim. Odur ki, işığı qoluma salmasını xahiş etdim. Saat yeddinin yarısı idi. Kişi fənəri kənara çəkərkən isə, yerdə ani olaraq gözümə nə isə göründü…
- Fənəri mənə verin. – deyib, heç Süleymanı gözləmədən, onu kişinin əlindən aldım və bir qədər onlardan ayrılıb, işığı yerə salaraq gördüklərimi izləməyə başladım. "Demək, dahilər də səhv edir… – təəccüblə az öncəki fikrimi təkzib etdim – Təbiət də, hər an izin qarşısında aciz ola bilər…” – gördüklərim asanlıqla məni bu qənaətə gətirdi. Bu, artıq təsadüf ola bilməzdi, hər şey aydın idi, ancaq burada baş verənləri və ya baş verəcəkləri Süleymanın bilməsini istəmədiyimdən, yenidən geri qayıtmağa məcbur oldum.
