Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 8-cı hissə
- Hər halda… – deyib, əks istiqamətdə getməyə başladım – Meşənin bu yerində yerə basdırılan daş, nəzərimdən yayına bilməzdi. Kimsə yolu itirməmək üçün yerə iz salıb, amma izdən görünür ki, yolumuz elə də qısa olmayacaq. Bəlkə sizi evə ötürüm? Qorxa bilərsiniz…
- Əhəmiyyəti yoxdur. – qadın yenidən razılaşmadı – Siz bütün bu fədakarlığı mənə görə edirsiniz. Ona görə də, siz burda təhlükə ilə üz-üzə qalarkən, mən evdə rahat otura bilmərəm.
- Necə istəyirsiniz… – gülümsəyərək dedim. Hər halda, qadının qaranlıqda məni görmədiyinə əmin idim.
Yol boyu irəliləyərkən, hava qaranlıq olduğundan, biri-birindən aralı yerləşən daş parçalarını tapmaqda çətinlik çəkirdik. Onların arasında təxminən dörd-altı metr məsafə qoyulmuşdu və yerdəki yarpaq və kol-kos da izi axtarmağımıza mane olurdu. Zülmət qaranlıqda isə istiqaməti tapmaq, asan iş deyildi. Hətta ara-bir bəzi daşların arasındakı məsafə fərqinin daha da böyük olduğuna təsadüf edirdik və bəzən itirdiyimiz izin davamını da təsadüfən tapırdıq. Hər halda bunu izi itirmək üçün etməmişdilər. Böyük ehtimalla daşlar təsadüfən yerindən tərpənmişdi. Bəzən isə, çox kiçik daş parçalarına rast gəlirdik. Bax bu, izi itirə bilmək üçün çox ideal variant idi. Çünki bu hadisədən xəbəri olmayan bir şəxsin buradan keçərkən, yerdəki bu kiçik daşlara fikir verməyəcəyini arxayınlıqla güman etmək olardı. Üstəlik də üzərimizdə cəmi bir fənərin olması, işimizi daha da çətinləşdirirdi. Ancaq buna baxmayaraq, artıq bir saata yaxın idi ki, bu daşların izinə düşmüşdük. Meşənin sıx ağaclı hissəsini keçərkən, Minarə xanım geriyə qayıtmaq istədiyini söyləsə də, mən israr etdim. Nədənsə əmin idim ki, biz istədiyimizi tapa biləcəyik, lakin az sonra iz yox oldu və qarşımıza çıxan dərin bir çuxur, məni də ümidsizləşdirdi.
- Bu, çuxur işlərimizi korladı. – kənarda yerə yıxılmış o qədər də kiçik olmayan bir ağacın üstündə oturdum – Belə getsə, gecəni burada keçirəsi olacağıq.
- Niyə? – Minarə xanım təəccüblə soruşdu – Məgər qayıda bilmərik?
- Qayıda bilərik, amma əziyyətimizə heyfim gəlir.
- Bəs, nə edək? – o, yanımda əyləşdi – Çuxurun kənarlarını diqqətlə yoxladıq. Hər yerə baxdıq, amma heç nə yoxdur.
- Haqlısınız… – razılaşmağa məcbur idim – Bəlkə də iz var, sadəcə biz tapa bilmirik. Hava işıqlaşan kimi hər şey aydın olacaq.
- Nicat bəy, məni səhv başa düşməyin, amma mən gecəni burada qala bilmərəm. Mən çox qorxuram. – onun səsi titrəyirdi – İlk dəfədir meşəyə gəlmişəm. Onsuz da qaranlıqdan qorxanam. Üstəlik də buranın vahiməsi… Vəhşi bir heyvan hər an qarşımıza çıxa bilər. Üstümüzdə isə, fənərdən başqa heç nə yoxdur. Nə isə baş versə, özümüzü qoruya bilməyəcəyik. Qaçmaq da mümkün olmayacaq, çünki kənddən çox uzaqlaşmışıq. Gəlin, nə qədər ki, gec deyil, qayıdaq… Sabah səhər gəlib baxarsınız. Həm də işıqlı havada izi daha rahat tapa bilərsiniz.
- Sabah üçün mənim başqa planlarım var. – asta səslə dedim – Axı, nəyə görə belə olmalı idi?! – əsəbiliklə ayağa qalxdım – Niyə bu lənətə gəlmiş çuxur bizim qarşımızı kəsdi?! Mən az qala adım qədər əmin idim ki, bu iz, bizi axtardığımız yerə aparacaq.
Minarə xanım heç bir söz demədi və mən onu tək qoyub, çuxura tərəf getdim. Az sonra, qadın da mənə yaxınlaşdı.
- Bəlkə izin davamı, bu çalanın içindən keçir? – qadın çarəsiz halda soruşdu – Yəni ola bilər ki, digər daşlar onun içində basdırılıb. Yox, amma elə olsaydı, çuxurdan sonra, o iz davam edərdi.
- Bir dəqiqə, – çevrilib Minarə xanıma baxdım – siz nə dediniz?
- Nə dedim ki?
- Əgər çuxurun içindən keçsəydi, o iz davam edərdi…
- Hə, elədir. Axı, biz onun ətrafını yaxşıca yoxladıq. Heç nə yox idi. – qadın bu an mənim cəld hərəkətimdən diksindi – Nicat bəy, hara gedirsiz?
Mən Minarə xanımın sualına məhəl qoymadan, çuxurun içinə düşdüm. Qadın da mənim ardımca gəlirdi. Bura çox vahiməli idi. Hər an hansısa bir yatmış heyvanı ayaqlaya bilərdim. Yer ağac qol budaqları, hündür kol-koslarla dolu idi. Fənərin işığını ayağımın altına salaraq irəliləyirdim. Həyəcandan, qadının qaranlıqda arxamca gəlməsinin belə fərqinə varmırdım. Elə bu vaxt Minarə xanım qışqıraraq yıxıldı. Çevrilib, cəld ona yaxınlaşdım.
- Axı, siz niyə bura gəldiniz? – əsəbi şəkildə dedim – Məni gözləsəniz yaxşı olardı.
- Xeyr, siz məni gözləməli idiniz. Nəzərə almalı idiniz ki, mən qaranlıqda yeriyirəm. Həm də tək qalsam, qorxacaqdım. – o, fənərin işığında, dizindəki qana baxdı – Uf, ayağım bərk əzildi…
- Bu nədi belə? – işığı, çuxurun bitən hissəsinə saldım.
- Nəyi deyirsiz? – qadın da çevrilib baxdı və qorxudan içini çəkib, diksindi – Nicat bəy, gəlin gedək. Bu, hansısa heyvanın yuvasıdır. – Minarə xanım lap mənə yaxınlaşıb, qolumdan tutmuşdu – İşığı da söndürün. Xahiş edirəm. Mən çox qorxuram…
- Xanım, sakit olun. – fənərin işığında gördüyümüz yerə yaxınlaşaraq dedim – Diqqətlə baxın… Hələ heç bir heyvanın şüuru o dərəcədə inkişaf etməyib ki, yuvasına qapı qoysun.
Çuxurun bu hissəsi yuxarıdan baxanda görünmürdü. Odur ki, onu görmək üçün mütləq buraya düşmək lazım idi. Artıq biz həmin yerə lap yaxınlaşmışdıq. Onun giriş hissəsi o qədər də kiçik deyildi və ağac qol-budağı ilə yarıqapalı şəkildə bağlanmışdı.
- Orada kimsə var. – asta səslə dedim və qadının, qolumu daha da bərk tutub sıxdığını hiss etdim – Mən açıb, içəri baxmalıyam.
- Hə, açın, açın… – Minarə xanım gülümsədi – Zarafat edirsiz, hə?
- Yox, tam ciddiyəm. Mən mütləq ora baxmalıyam.
- Kaş mən gəlməyəydim… – qadın ağlamsındı – Birdən yaxınlaşdınız, işığı içəri saldınız və bir canavarın sizə baxdığını gördünüz. Onda?
- Onu deyim ki, heç də yaxşı zarafat deyil. – gülümsünərək dedim – Minarə xanım, siz bir şeyi unudursunuz. Biz buraya təsadüfən düşməmişik. Bizi bura bir iz gətirdi. Doğrudur, bu, hansısa bir heyvanın yuvasına bənzəyir, amma bir şey dəqiqdir. Orada insan yaşayır…
- Yaxşı, onda gedin baxın, amma inciməyin mən buradan uzaqlaşıram…
- Olsun. – gülərək qadına baxdım – Elə ən doğrusu da budur…
![Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 8-cı hissə]( "Çəhrayi ZoLaqLi varLiq 8-cı hissə")
- Əhəmiyyəti yoxdur. – qadın yenidən razılaşmadı – Siz bütün bu fədakarlığı mənə görə edirsiniz. Ona görə də, siz burda təhlükə ilə üz-üzə qalarkən, mən evdə rahat otura bilmərəm.
- Necə istəyirsiniz… – gülümsəyərək dedim. Hər halda, qadının qaranlıqda məni görmədiyinə əmin idim.
Yol boyu irəliləyərkən, hava qaranlıq olduğundan, biri-birindən aralı yerləşən daş parçalarını tapmaqda çətinlik çəkirdik. Onların arasında təxminən dörd-altı metr məsafə qoyulmuşdu və yerdəki yarpaq və kol-kos da izi axtarmağımıza mane olurdu. Zülmət qaranlıqda isə istiqaməti tapmaq, asan iş deyildi. Hətta ara-bir bəzi daşların arasındakı məsafə fərqinin daha da böyük olduğuna təsadüf edirdik və bəzən itirdiyimiz izin davamını da təsadüfən tapırdıq. Hər halda bunu izi itirmək üçün etməmişdilər. Böyük ehtimalla daşlar təsadüfən yerindən tərpənmişdi. Bəzən isə, çox kiçik daş parçalarına rast gəlirdik. Bax bu, izi itirə bilmək üçün çox ideal variant idi. Çünki bu hadisədən xəbəri olmayan bir şəxsin buradan keçərkən, yerdəki bu kiçik daşlara fikir verməyəcəyini arxayınlıqla güman etmək olardı. Üstəlik də üzərimizdə cəmi bir fənərin olması, işimizi daha da çətinləşdirirdi. Ancaq buna baxmayaraq, artıq bir saata yaxın idi ki, bu daşların izinə düşmüşdük. Meşənin sıx ağaclı hissəsini keçərkən, Minarə xanım geriyə qayıtmaq istədiyini söyləsə də, mən israr etdim. Nədənsə əmin idim ki, biz istədiyimizi tapa biləcəyik, lakin az sonra iz yox oldu və qarşımıza çıxan dərin bir çuxur, məni də ümidsizləşdirdi.
- Bu, çuxur işlərimizi korladı. – kənarda yerə yıxılmış o qədər də kiçik olmayan bir ağacın üstündə oturdum – Belə getsə, gecəni burada keçirəsi olacağıq.
- Niyə? – Minarə xanım təəccüblə soruşdu – Məgər qayıda bilmərik?
- Qayıda bilərik, amma əziyyətimizə heyfim gəlir.
- Bəs, nə edək? – o, yanımda əyləşdi – Çuxurun kənarlarını diqqətlə yoxladıq. Hər yerə baxdıq, amma heç nə yoxdur.
- Haqlısınız… – razılaşmağa məcbur idim – Bəlkə də iz var, sadəcə biz tapa bilmirik. Hava işıqlaşan kimi hər şey aydın olacaq.
- Nicat bəy, məni səhv başa düşməyin, amma mən gecəni burada qala bilmərəm. Mən çox qorxuram. – onun səsi titrəyirdi – İlk dəfədir meşəyə gəlmişəm. Onsuz da qaranlıqdan qorxanam. Üstəlik də buranın vahiməsi… Vəhşi bir heyvan hər an qarşımıza çıxa bilər. Üstümüzdə isə, fənərdən başqa heç nə yoxdur. Nə isə baş versə, özümüzü qoruya bilməyəcəyik. Qaçmaq da mümkün olmayacaq, çünki kənddən çox uzaqlaşmışıq. Gəlin, nə qədər ki, gec deyil, qayıdaq… Sabah səhər gəlib baxarsınız. Həm də işıqlı havada izi daha rahat tapa bilərsiniz.
- Sabah üçün mənim başqa planlarım var. – asta səslə dedim – Axı, nəyə görə belə olmalı idi?! – əsəbiliklə ayağa qalxdım – Niyə bu lənətə gəlmiş çuxur bizim qarşımızı kəsdi?! Mən az qala adım qədər əmin idim ki, bu iz, bizi axtardığımız yerə aparacaq.
Minarə xanım heç bir söz demədi və mən onu tək qoyub, çuxura tərəf getdim. Az sonra, qadın da mənə yaxınlaşdı.
- Bəlkə izin davamı, bu çalanın içindən keçir? – qadın çarəsiz halda soruşdu – Yəni ola bilər ki, digər daşlar onun içində basdırılıb. Yox, amma elə olsaydı, çuxurdan sonra, o iz davam edərdi.
- Bir dəqiqə, – çevrilib Minarə xanıma baxdım – siz nə dediniz?
- Nə dedim ki?
- Əgər çuxurun içindən keçsəydi, o iz davam edərdi…
- Hə, elədir. Axı, biz onun ətrafını yaxşıca yoxladıq. Heç nə yox idi. – qadın bu an mənim cəld hərəkətimdən diksindi – Nicat bəy, hara gedirsiz?
Mən Minarə xanımın sualına məhəl qoymadan, çuxurun içinə düşdüm. Qadın da mənim ardımca gəlirdi. Bura çox vahiməli idi. Hər an hansısa bir yatmış heyvanı ayaqlaya bilərdim. Yer ağac qol budaqları, hündür kol-koslarla dolu idi. Fənərin işığını ayağımın altına salaraq irəliləyirdim. Həyəcandan, qadının qaranlıqda arxamca gəlməsinin belə fərqinə varmırdım. Elə bu vaxt Minarə xanım qışqıraraq yıxıldı. Çevrilib, cəld ona yaxınlaşdım.
- Axı, siz niyə bura gəldiniz? – əsəbi şəkildə dedim – Məni gözləsəniz yaxşı olardı.
- Xeyr, siz məni gözləməli idiniz. Nəzərə almalı idiniz ki, mən qaranlıqda yeriyirəm. Həm də tək qalsam, qorxacaqdım. – o, fənərin işığında, dizindəki qana baxdı – Uf, ayağım bərk əzildi…
- Bu nədi belə? – işığı, çuxurun bitən hissəsinə saldım.
- Nəyi deyirsiz? – qadın da çevrilib baxdı və qorxudan içini çəkib, diksindi – Nicat bəy, gəlin gedək. Bu, hansısa heyvanın yuvasıdır. – Minarə xanım lap mənə yaxınlaşıb, qolumdan tutmuşdu – İşığı da söndürün. Xahiş edirəm. Mən çox qorxuram…
- Xanım, sakit olun. – fənərin işığında gördüyümüz yerə yaxınlaşaraq dedim – Diqqətlə baxın… Hələ heç bir heyvanın şüuru o dərəcədə inkişaf etməyib ki, yuvasına qapı qoysun.
Çuxurun bu hissəsi yuxarıdan baxanda görünmürdü. Odur ki, onu görmək üçün mütləq buraya düşmək lazım idi. Artıq biz həmin yerə lap yaxınlaşmışdıq. Onun giriş hissəsi o qədər də kiçik deyildi və ağac qol-budağı ilə yarıqapalı şəkildə bağlanmışdı.
- Orada kimsə var. – asta səslə dedim və qadının, qolumu daha da bərk tutub sıxdığını hiss etdim – Mən açıb, içəri baxmalıyam.
- Hə, açın, açın… – Minarə xanım gülümsədi – Zarafat edirsiz, hə?
- Yox, tam ciddiyəm. Mən mütləq ora baxmalıyam.
- Kaş mən gəlməyəydim… – qadın ağlamsındı – Birdən yaxınlaşdınız, işığı içəri saldınız və bir canavarın sizə baxdığını gördünüz. Onda?
- Onu deyim ki, heç də yaxşı zarafat deyil. – gülümsünərək dedim – Minarə xanım, siz bir şeyi unudursunuz. Biz buraya təsadüfən düşməmişik. Bizi bura bir iz gətirdi. Doğrudur, bu, hansısa bir heyvanın yuvasına bənzəyir, amma bir şey dəqiqdir. Orada insan yaşayır…
- Yaxşı, onda gedin baxın, amma inciməyin mən buradan uzaqlaşıram…
- Olsun. – gülərək qadına baxdım – Elə ən doğrusu da budur…
