Ölüm Simfoniyası ~ 2-ci hissə (Həvəssiz qar)
2-ci hissə (Həvəssiz qar)
rtıq Oktyabr ayıdır, payız öz yerini qışın soyuq nәfәsi ilә әvәz edirdi. Bu il qış sankiöz gәlişini tezlәşdirdi vә tez çıxıb getmәyәdә fikri yox idi. Qar yağır..Mən öz otağımın
pәncәrәsindәn hәyәtә baxırdım, qışı sevmәsәmdә qarın yağmasını digәr uşaqlar kimi
mәndә sevirdim.Qar yağdıqca sanki gerçәklәşmәyәn xәyallarımın üstünü,yorğan
kimi örtürdü, bu mәni anamın axşam yatızdırarkәn üsütümü yorğanla örtmәsinә
bәnzәmirdi, bu әbәdi yorğana sarılmağa bәnzәyirdi. Mәnim 12 yaşım var idi, hәyatı
tam dәrk elәmәsәmdә hәyatımı dәyişmәk istәrdim, ancaq bilmirdim hansı tәrәfә
dәyişimki xoşbәxtlik daim mәnim dostum olsun. Bu hәyaatda mәni anlayan vә başa
düşәn tәk dostum Eva idi, bilmirәm ona bu adı niyә qoymuşdum, amma bu ad
mәnim çox xoşuma gәlirdi. Bütün günümü Eva ilә keçirirdim, xoşbәxt vә pis
günümü. Ətrafımdakı insanlar mәni anlamır, onlar elә başa düşürlәrki ya mәn yalan
danışıram, yada xәyalpәrәst biri olduğumdan bununda bir xәyal olduğunu
fikirlәşirdilәr. Düzdü Evanı heç kim görmür, ancaq mәn onu hiss edirәm,
görmәsәmdә hiss edirәm, bәlkәdә Tanrı tәrәfindәn seçilmişәm, tam deyә bilmәrәm,
dәqiq bilirәmki Eva daim mәnimlәdi vә mәni qoruyur.
Budur dostlarım qalın paltarlarını geynimiş, әlcәklәrini vә papaqlarını taxmış mәni
çağırırdılar, birlikdә qar topu oynamağa. Mәn qaça-qaça anamın yanına getdim vә
dedim:
- Ana bax dostlarım mәni oynamağa çağırırlar olar gedim uşaqlarnan oynayım?
Anam bu tәklifi fikirlәşmәyә başladı, o bu tәklifi fikirlәşmәsi saniyәlәr çәkdi vә mәn
'hә' cavabı aldım, uşaq olduğum üçün çox sevindim, bu sevinci ifadә etmәk qeyrimümkündü,
gәrәk bu hissi yaşayasan. Mәn sevinә-sevinә әlcәklәrimi vә papağımı
taxıb, hәyәtә endim. Uşaqlarnan salamlaşıb qar topu oynamağa başaldıq.Bu gün
dostlarımla Nuray vә Kәnanla doyunca qar topu oynadıq, qar adam düzәltdik,
oynamağa başımız o qәdәr qarışmışdı ki, axşamın necә tez düşdüyündәn xәbәrimiz
belә olmamışdı. Vә anam mәni evә çağırırdı, dostlarımla sağollaşıb evә getdim.
Evimiz çox isti idi, anam mәnim әn sevdiyim yemәyi bişirmişdi toyuq qızartmışdı.
Əllәrimi yuyub, süfrә başına keçdim. Yemәyimi yeyә-yeyә çölә baxırdım, qarın
yağması öz yerini sәrt vә kәskin soyuqla dәyişmişdi. Bir anlıq fikirә daldım vә
düşündüm "mәn öz isti evimdәyәm anam yanımda olsada atam yanımda deyil amma mәni
sevәn biri var görәsәn çöldә,yaşayanlar nә edir ? onların nә isti evlәri var, nә onları
sevәcәk biri nәdә yeyәcәklәri isti yemәklәri var" Düşündüm amma nә xeyri, mәnki
onlara yardım edә bilmәyәndәn sonra. Yaşım az olsada bu fikir mәni narahat edirdi
'niyә ?' mәn isti evdә onlar çöldә 'niyә ?' mәni sevәn anam var onların yoxdu. Bir
anlıq düşüncә buxarından ayıldım, sәn demә mәn bilәrәkdәn ayılmamışam, mәni bu
düşüncәdәn ayıldan anamimiş.
- Qızım yemәyini ye soyudursan yemәyini.
Müəllif: Bahlul Hasanli