Qara torpaqlar...boş məzarlar..
İlk qar dənəsi qondu torpağa və son ümidimi də dondurdu..Gecənin qaranlığında ac qurd kimi uğuldayan küləyin səsini də boğdu sönən ümidimin can verərkən hayqırdığı səs..mənsə oturub özümə başsağlığı verirəm,yasını tuturam ümidimin.Boz divarların naləsi qulağıma çatır..Tərk edilmiş torpaqda basdırdım ümidimi,nifrət etdim qışa,qaçmağa çalışdım ondan.Gözlərimi yumdum olanlara,yuxuya getdim..dərindən nəfəs aldım.Ümidsizlik içində boğularkən,qaranlığ içimi gəmirəndə saf və həzin uşaq səsinə oyandım..Otaqda heçkəs yox idi..mavi xatirələrim inildədi bir neçə saniyəliyə..Azan verilirdi artıq,yeni bir gün başlayırdı..Bəlkə də bu gün qara torpaqlardan köçmək vaxtı idi,yeni dünyalar tapmaq,yeni insanlar tanımaq,dumanlı sevgilərə "əlvida" demək vaxtı idi..bəlkə də bu yeni bir ümid idi..
