Çəhrayi zoLaqLi varLiq 13.hissə
- Dostunuz niyə evə gəlmədi? – Minarə xanım qonaq otağına keçərkən soruşdu – Axı, ayıbdır…
- Belə yaxşıdır… Mən özüm də burada çox qalmayacam. Bir azdan çıxıram. Siz zəhmət olmasa, Mahirənin fotoşəklini və telefon kitabçanızı mənə gətirin.
- Bu dəqiqə… – o, cəld şəkildə çevrildi – Kitabçanı verərəm, şəkli isə gərək axtaram…
Qadın evin telefon kitabçasını qarşıma qoyub, dəhlizə keçdi. Mən isə Mahirənin ata evinin nömrəsini asanlıqla tapdım. Mobil telefonumu çıxarıb, nömrəni yığmağa başladım, amma uzun müddət zəng getməsinə baxmayaraq, dəstəyin əks tərəfindən səs gəlmədi. Cəld şəkildə dəftərçəni yenidən vərəqləməyə başladım. Məqsədim oxşar bir telefon nömrəsi tapmaq idi. Az keçmədi ki, istəyimə çatdım. "Sənubər” adı qarşısında yazılan nömrə, Mahirənin ata evinin nömrəsindən son iki rəqəmi ilə fərqlənirdi. "Hər halda qonşu evdir” – deyə düşünərək, nömrəyə zəng etdim.
- Alo… – incəsəsli bir qız ehtiyatla cavab verdi – Eşidirəm…
- Alo, salam. – qalın səs tonu ilə dedim – Bağışlayın, sizi rayon "ATS”-indən narahat edirik.
- Buyurun…
- Xanım, "Telefon qovşağı”nda qeydiyyat siyahısının yenilənməsi ilə əlaqədar olaraq, abonentlərin ünvanını yenidən yaddaşa salırıq. Zəhmət olmazsa, ünvanınızı dəqiqliklə söyləyərdiniz.
- Bir dəqiqə… – qız dəstəyi kiməsə ötürdü və elə həmin an, əks tərəfdən dolğun yaşlı bir qadın səsi eşidildi.
- Buyurun, nə lazımdır?
Mən az öncəki yalanımı bir daha təkrarlayası oldum və otağa daxil olan Minarə xanımın artıq səs çıxarmamasını bildirərək, barmağımı dodaqlarıma söykədim. Dəstəyin o başından eşitdiklərimi bloknotuma qeyd edəndə, gözucu Minarə xanıma baxdım. Qadın təəccüblə gözlərini mənə zilləmişdi.
- O, kim idi? – telefon danışığımı bitirərkən, qadın əlindəki şəkli qarşıma qoydu – Siz nə danışırdınız?
- Yalan… – gülümsəyərək, Mahirənin şəklini götürüb, cibimə qoydum – Mən getməliyəm. Lazım olsa, buraya qayıdacam. Çalışın, evdə olun…
Qadın sadəcə başını tərpətdi və mən evdən çıxdım. Səbuhi "Jiquli”ni yolun kənarına vermişdi. Yaxınlaşıb maşının qapısını açarkən, dostum birdən dik atıldı.
- Ohoo… Mənə lağ edənə bax… – gülərək dedim – Bu nə vaxtın yatmağıdı?
- Gecə heç gözümü də yuma bilməmişəm… – Səbuhi başını silkələdi – Sən gedəndən sonra, dincəlmək üçün gözlərimi yumdum. Qəfildən yuxuya getmişəm.
- Əgər yorğunsansa, qayıt evə. Mən başqa maşın tapa bilərəm…
- Ehtiyac yoxdur… Əsas gözümü aldatmaq idi, ona da vaxt tapdım. – dostum mühərriki işə salıb, üzümə baxdı – Evə gedirik?
- Yox, S. kəndinə…
MirHəmidin daxması və evin qorxunc aurası onun özünün davranış və zəhmli siması ilə müqayisədə daha çox vahiməli görünürdü. Mənə bələdçilik edən bir qadının arxasınca otaqları keçəndə, ətrafa nəzər saldım. Evdə daha çox qara rəngə üstünlük verilmişdi. Hətta soyuducunun üzərində belə, qara rəngli örtük vardı. Müxtəlif rənglərdə olan pərdənin üzərindəki qara naxışlar da diqqətimdən yayınmadı. Qadın lazımi qapının qarşısında dayanıb, başı ilə içəriyə işarə edəndə, bu dəfə də divardakı çərçivəyə salınmış şəkil gözümə sataşdı. Şəkildə qara rəngdən başqa heç nə təsvir olunmamışdı. Qapının dəstəyini burub onu açanda, artıq bayaqkı qadın otaqda deyildi. Üzərimdə hiss etdiyim ağır bir yük, MirHəmidin simasını görənədək mənə əziyyət verdi. Kişinin mənfi aurada qərarlaşmasına baxmayaraq, zəhmli sifətində həm də müəmmalı bir nur vardı. Görücünün altmış yaşı ancaq olardı. Qısasaqqallı, ortaboylu və bir qədər ağır davranışlı biri idi. Sifətindəki qırışlar daha çox gözünün ətrafında görünürdü. Beli nəzərə çarpacaq dərəcədə bükülmüş, başının fəslə örtülən hissəsində isə, saç qalmamışdı. Mən otağa daxil olanda o, sol küncdəki divanın üzərində əyləşib, çaydandan özünə çay süzürdü. Məni görcək, eynəyinin altından üzümə baxdı və başdan-ayağa məni süzdü. Titrəyən əli ilə, çaydanı ehtiyatla yanındakı elektrik qızdırıcısının üzərinə qoydu və masanın üzərindəki kiçik güzgünü mənə tərəf çevirdi.
![Çəhrayi zoLaqLi varLiq 13.hissə]( "Çəhrayi zoLaqLi varLiq 13.hissə")
- Belə yaxşıdır… Mən özüm də burada çox qalmayacam. Bir azdan çıxıram. Siz zəhmət olmasa, Mahirənin fotoşəklini və telefon kitabçanızı mənə gətirin.
- Bu dəqiqə… – o, cəld şəkildə çevrildi – Kitabçanı verərəm, şəkli isə gərək axtaram…
Qadın evin telefon kitabçasını qarşıma qoyub, dəhlizə keçdi. Mən isə Mahirənin ata evinin nömrəsini asanlıqla tapdım. Mobil telefonumu çıxarıb, nömrəni yığmağa başladım, amma uzun müddət zəng getməsinə baxmayaraq, dəstəyin əks tərəfindən səs gəlmədi. Cəld şəkildə dəftərçəni yenidən vərəqləməyə başladım. Məqsədim oxşar bir telefon nömrəsi tapmaq idi. Az keçmədi ki, istəyimə çatdım. "Sənubər” adı qarşısında yazılan nömrə, Mahirənin ata evinin nömrəsindən son iki rəqəmi ilə fərqlənirdi. "Hər halda qonşu evdir” – deyə düşünərək, nömrəyə zəng etdim.
- Alo… – incəsəsli bir qız ehtiyatla cavab verdi – Eşidirəm…
- Alo, salam. – qalın səs tonu ilə dedim – Bağışlayın, sizi rayon "ATS”-indən narahat edirik.
- Buyurun…
- Xanım, "Telefon qovşağı”nda qeydiyyat siyahısının yenilənməsi ilə əlaqədar olaraq, abonentlərin ünvanını yenidən yaddaşa salırıq. Zəhmət olmazsa, ünvanınızı dəqiqliklə söyləyərdiniz.
- Bir dəqiqə… – qız dəstəyi kiməsə ötürdü və elə həmin an, əks tərəfdən dolğun yaşlı bir qadın səsi eşidildi.
- Buyurun, nə lazımdır?
Mən az öncəki yalanımı bir daha təkrarlayası oldum və otağa daxil olan Minarə xanımın artıq səs çıxarmamasını bildirərək, barmağımı dodaqlarıma söykədim. Dəstəyin o başından eşitdiklərimi bloknotuma qeyd edəndə, gözucu Minarə xanıma baxdım. Qadın təəccüblə gözlərini mənə zilləmişdi.
- O, kim idi? – telefon danışığımı bitirərkən, qadın əlindəki şəkli qarşıma qoydu – Siz nə danışırdınız?
- Yalan… – gülümsəyərək, Mahirənin şəklini götürüb, cibimə qoydum – Mən getməliyəm. Lazım olsa, buraya qayıdacam. Çalışın, evdə olun…
Qadın sadəcə başını tərpətdi və mən evdən çıxdım. Səbuhi "Jiquli”ni yolun kənarına vermişdi. Yaxınlaşıb maşının qapısını açarkən, dostum birdən dik atıldı.
- Ohoo… Mənə lağ edənə bax… – gülərək dedim – Bu nə vaxtın yatmağıdı?
- Gecə heç gözümü də yuma bilməmişəm… – Səbuhi başını silkələdi – Sən gedəndən sonra, dincəlmək üçün gözlərimi yumdum. Qəfildən yuxuya getmişəm.
- Əgər yorğunsansa, qayıt evə. Mən başqa maşın tapa bilərəm…
- Ehtiyac yoxdur… Əsas gözümü aldatmaq idi, ona da vaxt tapdım. – dostum mühərriki işə salıb, üzümə baxdı – Evə gedirik?
- Yox, S. kəndinə…
MirHəmidin daxması və evin qorxunc aurası onun özünün davranış və zəhmli siması ilə müqayisədə daha çox vahiməli görünürdü. Mənə bələdçilik edən bir qadının arxasınca otaqları keçəndə, ətrafa nəzər saldım. Evdə daha çox qara rəngə üstünlük verilmişdi. Hətta soyuducunun üzərində belə, qara rəngli örtük vardı. Müxtəlif rənglərdə olan pərdənin üzərindəki qara naxışlar da diqqətimdən yayınmadı. Qadın lazımi qapının qarşısında dayanıb, başı ilə içəriyə işarə edəndə, bu dəfə də divardakı çərçivəyə salınmış şəkil gözümə sataşdı. Şəkildə qara rəngdən başqa heç nə təsvir olunmamışdı. Qapının dəstəyini burub onu açanda, artıq bayaqkı qadın otaqda deyildi. Üzərimdə hiss etdiyim ağır bir yük, MirHəmidin simasını görənədək mənə əziyyət verdi. Kişinin mənfi aurada qərarlaşmasına baxmayaraq, zəhmli sifətində həm də müəmmalı bir nur vardı. Görücünün altmış yaşı ancaq olardı. Qısasaqqallı, ortaboylu və bir qədər ağır davranışlı biri idi. Sifətindəki qırışlar daha çox gözünün ətrafında görünürdü. Beli nəzərə çarpacaq dərəcədə bükülmüş, başının fəslə örtülən hissəsində isə, saç qalmamışdı. Mən otağa daxil olanda o, sol küncdəki divanın üzərində əyləşib, çaydandan özünə çay süzürdü. Məni görcək, eynəyinin altından üzümə baxdı və başdan-ayağa məni süzdü. Titrəyən əli ilə, çaydanı ehtiyatla yanındakı elektrik qızdırıcısının üzərinə qoydu və masanın üzərindəki kiçik güzgünü mənə tərəf çevirdi.
