Çəhrayi zoLaqLi varLiq 12.hissə

Uğurun bir addımlığında olarkən, sanki hadisələr yuxudakı kimi cərəyan etməyə başlayır. Əlini ona uzadırsan, lakin toxuna bilmirsən. Sən ona yaxınlaşdıqca, o, səndən daha da uzaqlaşır. Zivər xanımla baş tutmayan söhbətim də eyni ilə buna bənzəyirdi. Məsələ burasındadır ki, qadının söylədiklərində çox müəmmalı bir nüans vardı. "Zamanında mən Mahirəni xilas etməyə cəhd göstərdim, amma alınmadı.” Görəsən qadın nə bilir və o, Mahirəni necə xilas etməyə cəhd göstəribmiş?!

Beynimi qarışdıran bu suallar, evə gedərkən, yolboyu mənə rahatlıq vermədi. Hətta gecəni də demək olar ki, yatmaq asan olmadı. Zivər xanımın dedikləri, bəlkə də demədikləri bağlı düşüncə sandığının açarını oğurlamış, onun kobud davranışı isə, gözümün önündə sanki bir pərdə kimi asılaraq, qarşını görməyə imkan vermirdi. Lakin mən nədənsə, bir ucu uğura bağlanmış ipin digər ucunun nə vaxtsa ayağıma dolaşacağına qəlbən inanırdım və doğru cığırda olduğumu güman edirdim. Maneələr məni məhvetmə gücünə qadir olsalar belə, mən bu yolun sonuna çatmaqda qərarlı idim…

…Ertəsi gün adəti üzrə küt bir başağrısı ilə yuxudan oyandım. Murad hələ də yatırdı. Dünən baş verən hadisələri anama danışmaq istəsəm də, onu da evdə tapmadım. Hamam otağına keçib yuyunduqdan sonra, mətbəxə daxil oldum. "Kaş ki, anamın bizə göstərdiyi bu qayğının heç olmasa yarısını, gələcək həyat yoldaşımdan da görə biləydim” – deyə gülümsəyərək, süfrəsi hazırlanmış masanın arxasına keçdim. Yarım saat sonra ev telefonu ilə Səbuhigilin evinə zəng etsəm də, dostumun həyat yoldaşı Rəvanə, Səbuhinin evdə olmadığını dedi. Vaxt itirmədən kənd yoluna çıxdım və qarşıma çıxacaq ilk avtomobili gözləməyə başladım. Ağ rəngli "Jiquli” uzaqdan mənə doğru yaxınlaşanda, ilk öncə diqqətimi cəlb edəcək bir hal yaşanmadı və yaxınlaşan avtomobil düz qarşımda dayandı.

- Rəvanə dedi ki, zəng vurub məni axtarmısan. – mən maşına əyləşərkən, Səbuhi onu yenidən işə saldı – O, dəstəyi yerinə qoyan kimi, mən evə girdim. Dərhal sizin evə zəng elədim, amma cavab verən olmadı.

- Tənbəl Murad… – deyib gülümsədim – Tənbəllikdə məni keçib…

- Murad evdə idi?

- Hə, yatırdı… Yüz faiz telefon zəngini eşidib, amma qalxmayıb.

- Elə sən də onun tayısan. O qədər olub ki, dərsə gedəndə qapınızı döymüşəm, – Səbuhi mənə baxmadan danışırdı – amma Elmira xala deyib ki, "Oğlum tək get, Nicatı yuxudan qaldıra bilmədim.”

- Çox olub, hə? – gülərək dostuma baxdım.

- Çox… Həddindən artıq çox…

- Düz deyirsən… Bu, mənim ən pis xüsusiyyətim idi. Məni universitet dəyişdi.

- Dəyişdi? – Səbuhi qəhqəhə çəkdi – Necə? Bir anda möcüzə baş verdi?

- Yox, möcüzə niyə?! – çiynimi çəkdim – Məktəblə universitet bir deyil, axı… Universitet insandan daha çox məsuliyyət tələb edir. Məktəb təhsili də çox vacibdir, amma fərq az deyil.

- Hə, haqlısan. Biz hara gedirik? – Səbuhi qəfilfən söhbəti dəyişdi.

- T. kəndinə… – dostumun üzünə baxdım. Onun əhvalı dəyişmişdi. "Lənət şeytana, axı niyə mən onunla universitet haqda danışdım?!” – deyə özümü danladım.

Səbuhi atasını həyatının ən pis çağında itirmişdi. Əlləddin dayı vəfat edəndə, Səbuhi onuncu sinifdə oxuyurdu. Hər ikimiz atasız idik, amma mənim anam işləyirdi deyə, ailəmizi saxlamağa və məni oxutmağa gücü çatırdı. Səbuhinin anası Xavər xala isə təhsilsiz qadın idi, həm də o zamanlar onun da səhhətində problemləri vardı. Ona görə də ailənin yükünü Səbuhi çəkməli olduğundan, təhsildən yayınmağa məcbur olmuşdu.

- Kişinin ali-təhsil alması o qədər də vacib deyil. – əlimi dostumun çiyninə qoydum – Kişi pul qazanmağı bacarmalıdı. Sənin kimi… Bilirəm, indi soruşacaqsan ki, bəs, əgər işləmək vacibdirsə, onda özün niyə işsizsən?! Mən tələsməyə bilərəm. Mənim bacım yoxdur, Səbuhi… Sən özün təhsil almadın, amma Ayşən bu gün universitetdə sənin köməkliyinlə oxuyur. Bunu hamımız bilirik… Qadının ali-təhsil alması daha vacibdir. Sən də bütün bunları bacın üçün etmisən. Fədakarlıq insandan daha çox güc tələb edir, nəinki şəxsi uğurun üçün çalışıb-vuruşmağın…

Səbuhi bircə dəfə çevrilib üzümə baxdı, amma heç nə demədi. Deyəsən sözlərimlə onu inandırıb, könlünü ala bilmişdim. Bəlkə o, özü də indiyədək bunun fərqinə varmamışdı, amma mənim dediklərimdə doğrudan da həqiqət vardı. Onun bacısı Ayşən üçün etdikləri danılmaz idi…

Yolboyu son günlər yaşadıqlarımı Səbuhiyə danışarkən, vaxtın necə gəlib keçdiyini hiss etmədim. Minarə xanımgilin mənzilinə çatanda, dostum məni gözləyəcəyini dedi. Elə mənim də istədiyim bu idi, çünki bu gün MirHəmidin yanına getməyi planlaşdırırdım. Amma ilk öncə Mahirənin ailəsi ilə əlaqə saxlamağa cəhd göstərməli idim.