Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə
- Eşidirəm, oğlum… – xırıltılı səslə dedi – Keç əyləş…
- Çox sağ olun. – deyə onun işarə etdiyi qoltuqda kişi ilə üzbəüz oturdum – Dayı, ümid edirəm ki, sizi narahat etmirəm…
- Dayı?! – görücü birdən üzümə baxıb, güldü – Deməli, dayı… Mənə hələ heç kim belə müraciət etməmişdi.
- Üzr istəyirəm, nə isə pis bir şey dedim ki?
- Yox, sadəcə son vaxtlarda ilk dəfə idi ki, bu müraciəti eşidirdim… – qarşısındakı çaydan bir qurtum alıb, onu yenidən nəlbəkinin içinə qoydu – Mənə sadəcə MirHəmid deyə bilərsən… Gəlişinin səbəbini de… Sənə nə lazımdır?
![Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə]( "Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə")
Ömrü boyu bu cür fəndlərə və bu cür cəfəngiyyata iynənin ucu boyda da inanmamışam. Bu gün MirHəmidin yanında olmağım da, işimi onun proqnozu ilə yüngülləşdirmək istəyimdən irəli gəlmirdi. Sadəcə mənim ehtimalıma görə, MirHəmid bu qarışıq oyunda əsas və mərhum obrazlardan hər ikisi ilə ünsiyyətdə olubsa, deməli görücünün bu məsələyə aidiyyatı olduğunu asanlıqla təxmin etmək olardı. Mənə sadəcə onun deyəcəkləri və daha çox göstərəcəyi reaksiyası önəmli idi. Odur ki, kişinin sualına artıq bir cavab verməyərək, cibimdəki şəkli çıxarıb, masanın üzərinə qoyaraq, əlimlə görücüyə tərəf sürüşdürdüm. MirHəmid şəkli əlinə alan vaxt, simasında heç bir dəyişiklik və ya onun ifşa olunmasına səbəb ola biləcək heç bir qeyri-adi davranış nəzərə çarpmadı.
- Gözəl qadındır… – görücü şəkli masanın üzərinə qoydu – Nəyisən?
- Dayısı oğlu… – deyə yalan danışmağa məcbur oldum – Bibim qızı xeyli vaxtdır itgin düşüb, heç bir xəbər də yoxdur. Mənə sadəcə onun sağ olub, olmaması haqda məlumat verin.
- Adı, soyadı?!
- Təhməzova Mahirə…
![Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə]( "Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə")
MirHəmid yanındakı qara rəngli örtüyü şəklin üzərinə sərdi və masanın üstündəki qurumuş əncir yarpağını örtüyün üzərinə qoyub, eynəyini çıxararaq, gözlərini yumdu. Bir qədər sonra isə, sol əlini yarpağa yaxınlaşdırıb, ona ehmalla toxundu. İki-üç dəqiqə davam edən bu prosesin ardından, görücü şəkli çıxarıb masanın üzərinə qoydu və otağa girdiyim vaxt mənə tərəf çevirdiyi güzgünü yenidən əvvəlki vəziyyətinə qaytardı.
- Eşidirəm. – şəkli yenidən cibimə qoydum – Nə gördünüz?
- Qaranlıq… Başqa heç nə…
- Bu nə deməkdir?
- Bu, elə o deməkdir… Gözünü yum, sən də qaranlıq görəcəksən…
- Axı, bizim gördüyümüz qaranlıqlarda fərq olmalıdır?!
- Doğrudur, amma mən hiss edirəm ki, sən mənim gördüyüm fərqli qaranlığın həqiqiliyinə inanan insan deyilsən.
- Niyə belə düşünürsünüz? Mən sizə inanmasaydım, qapınızı niyə döyürdüm?!
- Elə mən də bunu demək istəyirəm. Bura niyə gəlmisən?
- Bibim qızı yaşayır?
- Yaşayır. Buna əmin ola bilərsən… İndi isə, otaqdan çıx!
![Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə]( "Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə")
- Necə məsləhətdir… – ayağa qalxıb, əlimi cibimə saldım – Təsadüfə baxın ki, mənim də burada çox qalmaq niyyətim yox idi. Nə qədər borcum var?
- Çox…
- Nə qədər?
- "Həqiqət” anlayışının böyüklüyü qədər… – kişi diqqətlə gözlərimin içinə baxdı – Mənə sənin pulun lazım deyil. Gedə bilərsən!
Əlavə bir kəlmə söyləmədən, otaqdan çıxdım. Qapını örtərkən, gözucu MirHəmidə baxdım və gördüklərim məni az da olsa heyrətləndirdi. Bəlkə də gözümə belə görünmüşdü, amma bayaqkı nurlu simadan əsər-əlamət belə qalmamışdı. Bu anda ağlımdan ancaq bir şey keçirdi: Uzaqlaşmaq… Bu vahiməli evdən və bu qəribə tipdən uzaqlaşmaq…
Səbuhi mənim dəyişən əhvalımı görüb, yolboyu nə baş verdiyini söyləməyimi xahiş etsə də, mən bu haqda danışmaq istəmədim. Fikrimdə çox qarışıq düşüncələr vardı və düyünlənən iplər əksinə dartılırmış kimi, sanki o düyün də getdikcə daha da sıxlaşırdı. Tez bir zamanda evə çatmaq istəyirdim. Vaxt məhdud olduğu üçün, plana uyğun davranmaq lazım gəlirdi. Ancaq maneələri aşmaqda çəkəcəyim çətinliklərin çoxluğu indidən içimi gəmirməyə başlamışdı. "Olanları Elmira xanıma danışsam, çox heyrətlənəcək” – deyə düşündüm, amma maraqlı idi ki, hələ dünən bu işlə dərindən məşğul olmağımın əleyhinə olub, mənim qonşu kəndə getməyimə güclə razılaşan anam, bu gün bu məsələ ilə əlaqədar Bakıya yola düşəcəyimi eşitsə, nə deyəcək?!
![Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə]( "Çəhrayi zoLaqLi varLiq 14.hissə")
- Çox sağ olun. – deyə onun işarə etdiyi qoltuqda kişi ilə üzbəüz oturdum – Dayı, ümid edirəm ki, sizi narahat etmirəm…
- Dayı?! – görücü birdən üzümə baxıb, güldü – Deməli, dayı… Mənə hələ heç kim belə müraciət etməmişdi.
- Üzr istəyirəm, nə isə pis bir şey dedim ki?
- Yox, sadəcə son vaxtlarda ilk dəfə idi ki, bu müraciəti eşidirdim… – qarşısındakı çaydan bir qurtum alıb, onu yenidən nəlbəkinin içinə qoydu – Mənə sadəcə MirHəmid deyə bilərsən… Gəlişinin səbəbini de… Sənə nə lazımdır?
Ömrü boyu bu cür fəndlərə və bu cür cəfəngiyyata iynənin ucu boyda da inanmamışam. Bu gün MirHəmidin yanında olmağım da, işimi onun proqnozu ilə yüngülləşdirmək istəyimdən irəli gəlmirdi. Sadəcə mənim ehtimalıma görə, MirHəmid bu qarışıq oyunda əsas və mərhum obrazlardan hər ikisi ilə ünsiyyətdə olubsa, deməli görücünün bu məsələyə aidiyyatı olduğunu asanlıqla təxmin etmək olardı. Mənə sadəcə onun deyəcəkləri və daha çox göstərəcəyi reaksiyası önəmli idi. Odur ki, kişinin sualına artıq bir cavab verməyərək, cibimdəki şəkli çıxarıb, masanın üzərinə qoyaraq, əlimlə görücüyə tərəf sürüşdürdüm. MirHəmid şəkli əlinə alan vaxt, simasında heç bir dəyişiklik və ya onun ifşa olunmasına səbəb ola biləcək heç bir qeyri-adi davranış nəzərə çarpmadı.
- Gözəl qadındır… – görücü şəkli masanın üzərinə qoydu – Nəyisən?
- Dayısı oğlu… – deyə yalan danışmağa məcbur oldum – Bibim qızı xeyli vaxtdır itgin düşüb, heç bir xəbər də yoxdur. Mənə sadəcə onun sağ olub, olmaması haqda məlumat verin.
- Adı, soyadı?!
- Təhməzova Mahirə…
MirHəmid yanındakı qara rəngli örtüyü şəklin üzərinə sərdi və masanın üstündəki qurumuş əncir yarpağını örtüyün üzərinə qoyub, eynəyini çıxararaq, gözlərini yumdu. Bir qədər sonra isə, sol əlini yarpağa yaxınlaşdırıb, ona ehmalla toxundu. İki-üç dəqiqə davam edən bu prosesin ardından, görücü şəkli çıxarıb masanın üzərinə qoydu və otağa girdiyim vaxt mənə tərəf çevirdiyi güzgünü yenidən əvvəlki vəziyyətinə qaytardı.
- Eşidirəm. – şəkli yenidən cibimə qoydum – Nə gördünüz?
- Qaranlıq… Başqa heç nə…
- Bu nə deməkdir?
- Bu, elə o deməkdir… Gözünü yum, sən də qaranlıq görəcəksən…
- Axı, bizim gördüyümüz qaranlıqlarda fərq olmalıdır?!
- Doğrudur, amma mən hiss edirəm ki, sən mənim gördüyüm fərqli qaranlığın həqiqiliyinə inanan insan deyilsən.
- Niyə belə düşünürsünüz? Mən sizə inanmasaydım, qapınızı niyə döyürdüm?!
- Elə mən də bunu demək istəyirəm. Bura niyə gəlmisən?
- Bibim qızı yaşayır?
- Yaşayır. Buna əmin ola bilərsən… İndi isə, otaqdan çıx!
- Necə məsləhətdir… – ayağa qalxıb, əlimi cibimə saldım – Təsadüfə baxın ki, mənim də burada çox qalmaq niyyətim yox idi. Nə qədər borcum var?
- Çox…
- Nə qədər?
- "Həqiqət” anlayışının böyüklüyü qədər… – kişi diqqətlə gözlərimin içinə baxdı – Mənə sənin pulun lazım deyil. Gedə bilərsən!
Əlavə bir kəlmə söyləmədən, otaqdan çıxdım. Qapını örtərkən, gözucu MirHəmidə baxdım və gördüklərim məni az da olsa heyrətləndirdi. Bəlkə də gözümə belə görünmüşdü, amma bayaqkı nurlu simadan əsər-əlamət belə qalmamışdı. Bu anda ağlımdan ancaq bir şey keçirdi: Uzaqlaşmaq… Bu vahiməli evdən və bu qəribə tipdən uzaqlaşmaq…
Səbuhi mənim dəyişən əhvalımı görüb, yolboyu nə baş verdiyini söyləməyimi xahiş etsə də, mən bu haqda danışmaq istəmədim. Fikrimdə çox qarışıq düşüncələr vardı və düyünlənən iplər əksinə dartılırmış kimi, sanki o düyün də getdikcə daha da sıxlaşırdı. Tez bir zamanda evə çatmaq istəyirdim. Vaxt məhdud olduğu üçün, plana uyğun davranmaq lazım gəlirdi. Ancaq maneələri aşmaqda çəkəcəyim çətinliklərin çoxluğu indidən içimi gəmirməyə başlamışdı. "Olanları Elmira xanıma danışsam, çox heyrətlənəcək” – deyə düşündüm, amma maraqlı idi ki, hələ dünən bu işlə dərindən məşğul olmağımın əleyhinə olub, mənim qonşu kəndə getməyimə güclə razılaşan anam, bu gün bu məsələ ilə əlaqədar Bakıya yola düşəcəyimi eşitsə, nə deyəcək?!
